«Δεν θα μου δώσεις πίσω το μετάλλιό μου;»
Ο Νίκος Παπαδογιάννης έζησε τη δική του στιγμή με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο το βράδυ της Κυριακής στη Ρίγα. Και έχει πολύτιμο βίντεο και φωτογραφίες για πειστήρια.
O Γιάννης Αντετοκούνμπο κατευθυνόταν προς τα αποδυτήρια μες στην τρελή χαρά και εγώ βρήκα την ευκαιρία να τον φωνάξω για να τον συγχαρώ και κυρίως για να του εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου. Ο μεγάλος τελικός και οι απονομές είχαν μόλις ολοκληρωθεί.
Είχα πιάσει στρατηγική θέση στη γωνία των δημοσιογραφικών θεωρείων πίσω αριστερά (ώστε να κατασκοπεύω αφ’ υψηλού τα μπες-βγες στα αποδυτήρια) και ήμουν έτοιμος για όλα. Έπρεπε απλά να βάλε τα δυνατά μου για να με ακούσει, αφού οι μουσικές παιάνιζαν.
«Γιάν-νη! Γιάααααννη! Γιάννηηηηηηη!»
Σήκωσε το κεφάλι, έστρεψε το βλέμμα προς τα αριστερά και με είδε. «Ευχαριστούμε ρε φίλε», του έκανα, με το χέρι στο μέρος της καρδιάς. «Εμείς ευχαριστούμε», απάντησε εκείνος. Και έβγαλε από την τσέπη της γκρι φόρμας του το κρυφό αντικείμενο του πόθου. Ένα γυαλιστερό, αν και μπρούτζινο, μετάλλιο.
«Έλα ρε λεβέντη μου να βγάλουμε μία φωτογραφία μαζί». Υπήρχε υψομετρική διαφορά, αλλά τα 210 εκατοστά του και οι χερούκλες του την ισοσκέλιζαν. Όρθιος αυτός στο επίπεδο του αγωνιστικού χώρου, σκυφτός εγώ τρία μέτρα από πάνω απ’ το κεφάλι του. Και ενδιάμεσα κάμερες, φωτογράφοι, δημοσιογράφοι, όλο το σύμπαν και τ’ αδέλφια του.
![Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο με το μετάλλιο]()
Ο Γιάννης παράτησε τα πάντα, δηλαδή τη Μαράια και το έπαθλο του κορυφαίου σέντερ του Eurobasket 2025, και έκανε μεταβολή για να με πλησιάσει. Δεν βιαζόταν καθόλου να φύγει. Δεν ήταν τώρα ο ζάπλουτος και διάσημος Greek Freak του Μιλγουόκι, αλλά ο Γιαννάκης, το πρόσχαρο παιδί των Σεπολίων.
«Πάρε το μετάλλιό μου και βγάλε σέλφι, Νίκο. Το βλέπεις τι ωραίο που είναι; Φοβερό δεν είναι;».
Και μου το έδωσε. Χωρίς καν να του το ζητήσω. Είναι βαρύ, το άτιμο. Να το κρατάς στα χέρια σου και να καταλαβαίνεις ότι κάτι έκανες. Ότι χαλάλι οι μώλωπες που σου γέμισαν το κορμί.
Τα χέρια μου έτρεμαν λίγο. Οι σέλφι δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. Γύριζα το κινητό μου οριζόντια, το έστρεφα κάθετα, δεν την πετύχαινα με τίποτε τη γωνία ώστε να φαίνονται και το μετάλλιο και το χαμόγελό μου και η φανέλα του Παναγιώτη Γιαννάκη που φορούσα, πάνω από το μπλουζάκι με το «34».
Ο μίστερ «34» με κοιτούσε και γελούσε. Εμ, δεν έχουμε όλοι τις χερούκλες σου, κυρ Γιάνναρε!
«Δώσε μου το κινητό σου και θα σε βγάλω εγώ. Αλλιώς θα ξημερώσουμε».
Γέλασα. Και του το έδωσα. Και το πήρε. Και με τράβηξε. «Φόρα το στο στήθος το μετάλλιο». Άψογο και ακίνητο το ενσταντανέ, όπως τότε στα Σεπόλια. «Είσαι ο κορυφαίος φωτογράφος της Ρίγα», αστειεύτηκα.
![Ο Νίκος Παπαδογιάννης με το μετάλλιο]()
Συνέχισε να χαμογελάει, με εκείνο το χαμόγελο που φωτίζει την πλάση. Άπλωσα το χέρι μου για να τον χαιρετήσω όταν τελειώσαμε με τη φωτογράφισε και τα δάχτυλά μου χάθηκαν μέσα στα δικά του. «Μαλάκα μου, είσαι τελείως τρελός. Τι ήταν αυτά που τους έκανες;»
Και αμέσως μετά: «Γιάννη, ευχαριστούμε για όλα». Αν και δεν άκουγα καλά μέσα στον χαλασμό, νομίζω ότι για πρώτη φορά στα 10-11 χρόνια που γνωριζόμαστε μου μίλησε στον ενικό.
«Καλό βράδυ ρε Γιαννάρα. Και να έχεις πάντα την υγειά σου για να μας χαρίζεις χαρές».
Έκανα να φύγω, αλλά είχα κάτι ξεχάσει. «Ρε συ Νίκο, το μετάλλιο δεν θα μου το δώσεις πίσω;»
Ξεκαρδίστηκα και τον ρώτησα αν μου επιτρέπει να το κρατήσω για να κοιμηθώ μαζί του. «Βρε, δώσ’ το μου! Τόσο κόπο έκανα για να το αποκτήσω!»
Ξεκίνησα να μοιράζομαι τη φωτογραφία με τους φίλους μου πριν καλά καλά επιστρέψω στο κάθισμά μου. Και τότε, άκουσα μια φωνή στα νώτα μου, από την πρώτη σειρά των κερκίδων, πέντε μέτρα μακριά. Ήταν μία κοπέλα με φανέλα της Εθνικής Σερβίας, ονόματι Τάνια. Άγνωστή μου μέχρι εκείνη τη στιγμή.
«Ξέρεις, σας τράβηξα βίντεο και φωτογραφίες με τον Γιάννη. Μήπως τα θέλεις;»
![Ο Αντετοκούνμπο βγάζει φωτογραφία τον Παπαδογιάννη]()
Αν τα θέλω, λέει!
Τα υπόλοιπα τα βλέπετε με τα μάτια σας. Ευχαρίστησα τη νέα μου φίλη και της ευχήθηκα να κατακτήσει η Σερβία το επόμενο χρυσό. «Μακάρι», είπε αυτή στα αγγλικά και σταυροκοπήθηκε ορθόδοξα. Πρέπει να της είπα γύρω στα οχτακόσια «thkank you».
Όσο για το ταπεινό κινητό μου, που πέρασε ένα λεπτό από τη ζωή του στα χέρια του Γιάννη Αντετοκούνμπο, δεν θα το ξαναπλύνω ποτέ. Θα το αποσύρω από την κυκλοφορία και θα το κάνω εικόνισμα, να μου θυμίζει για πάντα τη Ρίγα.
