Ιδού η Χάρις - τρυφερή, εξομολογητική, σοφή. Η Χάρις- τέχνη,
πάθος, μάνα-γη, γυναίκα, αγκαλιά, καημός, ψυχή. Μια από τις
μεγαλύτερες φωνές της Ελλάδας,
σε μια απρόσμενη συνέντευξη.
Πέμπτη απόγευμα, βρέχει, έχουμε ραντεβού στο σπίτι της κι έχω αργήσει
λίγο - από ευγένεια, μάλλον, δε δείχνει να το έχει προσέξει. Είναι
μικροκαμωμένη
- σίγουρα έχει χάσει πολλά κιλά - φοράει τζιν, μπότες, καρό
πουκάμισο, κινείται γρήγορα σε ένα minimal σπίτι με πολλά παράθυρα,
πολλούς δίσκους και CD,
πολλά βιβλία, πολύ φως, πολύ γεωμετρία.
Νιώθω σχεδόν εξαπατημένη. Σε μένα "ανήκει" η Χαρούλα της σκηνής, η
"μάγισσα", η διάφανη, η εύθραυστη σαν πορσελάνη κινέζικη, όλο
ραγισματιές. Αλλά μες
στο σπίτι της, η Χαρούλα έχει ξαναγίνει Χάρις. Είναι στέρεη, σκύβει
πάνω από ένα laptop ("μα είναι εθισμός το Internet, επιτέλους ό,τι
σου καπνίσει και
θες να το ακούσεις, μπορείς να το βρεις στο λεπτό.") μου φτιάχνει
έξοχο τσάι με μέλι και γελάει με κείνο το βαθύ, βραχνό γέλιο της.
Λέμε για τις παραστάσεις
στο "Αnodos Live Stage", τη σκηνή όπου από 7 Φεβρουαρίου (και για
λίγες παραστάσεις) θα ξαναβρεθεί μετά από 33 χρόνια με την "αδελφή
ψυχή" της Τάνια Τσανακλίδου
και τους "Νouveau Sextet" σε ένα πρόγραμμα "που θα έχει οικειότητα,
χιούμορ, πάθος και συγκίνηση". Έτσι, για να λένε η μία στην άλλη
"τραγούδα, θέλω να
σε ακούω".
Οι κριτικές λένε πως η συνάντησή σας, φέτος με την Τάνια Τσανακλίδου
στο Anodos είναι "μουσική μυσταγωγία" .
Α, είναι μαγικό πλάσμα η Τάνια, όλο φλόγα. Είχαμε βρεθεί πολύ παλιά
στον Ζυγό - αρχές της δεκαετίας του '80 θα ΄τανε; - με τον Γιάννη
Πάριο, είχαμε βγάλει
μαζί μια σεζόν. Μετά, χαθήκαμε. Η σχέση μας έμεινε εκεί, στην
εκτίμηση, στο θαυμασμό. Μου άρεσε πάντα η Τάνια, το ρεπερτόριό της,
είχα δει πολλές δουλειές
της, είχαμε τραγουδήσει και μαζί - στα σπίτια μας όμως. Δεν είχε
τύχει, μέχρι σήμερα να ξανασυνεργαστούμε. Έτυχε τώρα. Πως; Έτσι. Κάτι
συμβαίνει κάθε φορά,
υπάρχει μια αφορμή που ξαναφέρνει τους ανθρώπους κοντά. Ή ίσως και
μια αιτία. Το "κλικ" για μένα έγινε όταν την ξαναείδα στο "Καμπαρέ".
Σκέφτηκα "εγώ με
αυτόν τον άνθρωπο αισθάνομαι μια βαθιά ψυχική ένωση - γιατί όχι
λοιπόν;". Της πρότεινα να 'μαστε φέτος μαζί και δέχτηκε αμέσως, με
μεγάλη χαρά.
Πως νιώθετε όταν πλησιάζουν οι πρεμιέρες σας;
Άσχημα. Έχω πολύ, πολύ στρες. Το καταλαβαίνω πως είναι γελοίο αυτό το
πράγμα - θέλω να πω, ξέρεις πώς γίνεται πια, το ΄χεις ξανακάνει
χιλιάδες φορές,
έχεις κάνει τις επιλογές σου κι έχεις δουλέψει όσο καλύτερα μπορείς.
Όμως στο τέλος, ό,τι και να γίνει είσαι εσύ, μόνος σου σε μια σκηνή.
Και ξεκινάς πάλι
από το μηδέν, από την αρχή. Δεν ξέρω αν μ'αρέσει αυτό το πράγμα, το
να αφήνω τον εαυτό μου να περνάει αυτό το στρες κάθε φορά. Και
δυστυχώς, κάθε φορά
- αφού κάθε φορά πιστεύω, πως αυτό που κάνω είναι καλύτερο από καθετί
άλλο - μεγαλώνει το άγχος, αντί να λιγοστεύει.
Αλήθεια, αυτό το τελευταίο πώς το πετυχαίνετε; Πως επανεφευρίσκετε
διαρκώς τον εαυτό σας σε κάτι νέο, μεγαλύτερο, καλύτερο;
Δεν ξέρω . Είναι επίπονο να τελειώνει κάτι. Μερικές φορές σε
ελευθερώνει, μερικές άλλες νομίζεις πως έχεις τελειώσει κι εσύ μαζί
του. Αλλά κάνεις λάθος.
Μετά, γεννιέται το νέο όραμα, μια νέα ιδέα. Και τότε, κοιτώντας πίσω
βλέπεις κενά, ερωτηματικά, ανεκπλήρωτα πράγματα. Ε, και λες "τώρα θα
το κάνω. Αυτή
τη φορά θα το πετύχω". Εν τω μεταξύ μεγαλώνεις, βιώνεις πράγματα,
αλλάζουν οι ανάγκες σου, αλλάζεις εσύ ο ίδιος. Και ναι, μπορείς να
ανακαλύψεις ένα παλιό
τραγούδι με καινούργιο έρωτα και να θες αυτόν τον έρωτα, αυτή την
αγάπη να τη ζήσεις πάλι από την αρχή. Και να της τα δώσεις όλα.
Είναι παράξενη η ευκολία που έχετε να περνάτε από τις μεγάλες σκηνές,
π.χ. από το παρισινό Olympia στις άλλες, σ' αυτές που μικραίνει η
απόσταση μεταξύ
κοινού και πλατείας. Σαν να συστέλλεστε ξαφνικά, σαν να ζητάτε γωνιά
και αγκαλιά.
Είναι ανάγκη αυτό. Ανάγκη να νιώσεις το χνώτο του κοινού πιο κοντά σου.
Δική σας ανάγκη ή ανάγκη που δημιουργεί η εποχή;
Δεν ξέρω, κάπως γίνεται αυτό. Είναι και η εποχή που σε κάνει να
θέλεις να είσαι πιο κοντά στα πράγματα. Ξέρετε, όταν έχεις κατακτήσει
κάποιες κλίμακες,
αιθουσών ή κοινού - όταν έχεις τραγουδήσει π.χ. σε ένα χώρο με 3.000
ανθρώπους - μετά μπορεί και να τρομάξεις λίγο όταν έρθουν οι άλλοι
πολύ κοντά σου.
Η απόσταση έχει μια ασφάλεια.
Νιώθετε πιο έτοιμη να ρισκάρετε όσο περνούν τα χρόνια;
Μπα όχι, έχω συνηθίσει στα ρίσκα. Από τότε που ήμουνα πιτσιρίκα, τη
στιγμή ακριβώς που έδενε, που στέριωνε μια εικόνα μου - στο έντεχνο
ρεπερτόριο, στο
λαϊκό, στα σμυρνέικα, στα δημοτικά, στις μπαλάντες - εγώ της έδινα
μια και πήγαινε από κει που ήρθε.
Γιατί το κάνατε αυτό;
Επειδή αισθανόμουν να εγκλωβίζομαι και να βαριέμαι. Είμαι μάλλον
πολυμορφική - ίσως επειδή τα καταφέρνω κιόλας σε διάφορα είδη
τραγουδιού, αλλά κι επειδή
συγκινούμαι από πολλά και διαφορετικά πράγματα. Δεν θα μπορούσα,
λοιπόν, να υπηρετήσω ένα κομμάτι του εαυτού μου μόνο.
η αγωνία του σουξέ μπορεί να γίνει ένα φάντασμα, μπορεί να σε
στοιχειώνει και να μην σε αφήνει να πας λίγο παραπέρα
Πόσες φορές σας είπαν "Χαρούλα μην το κάνεις αυτό, θα καταστραφείς";
Όχι πολλές. Στ'αυτιά μου αυτό έφτανε λίγο ή έφτανε πολύ αργότερα,
κάπως σαν "α, κι εμείς νομίζαμε ότι τότε θα καταστραφείς". Το άκουσα,
ας πούμε για το
"Δι' ευχών". Και πριν απ'αυτό, για τη συνεργασία μου με τον Θάνο
Μικρούτσικο στο "Η αγάπη είναι ζάλη". Μου 'λεγαν "τι θες τώρα μ'αυτά,
εσύ είσαι μια λαϊκή
τραγουδίστρια.".
Μιλάμε για δίσκους που έγιναν τεράστιες επιτυχίες.
Ναι. Ξέρετε εγώ πιστεύω πως υπάρχει κάτι στο ένστικτο του κόσμου,
κάτι που τους κάνει να σε διαλέγουν, να σε αγαπούν. Μετά, φοβούνται
μην το χάσουν αυτό.
Ε, εγώ βέβαια δεν τους ήμουν πολύ πιστή.
Από την αγωνία του σουξέ πότε ελευθερωθήκατε ;
Μετά από μια μεγάλη περιπέτεια που πέρασα με την υγεία μου. Τότε,
μπήκαν όλα στη θέση τους. Γενικά, όμως, δεν πιστεύω ότι παίζει ρόλο η
ηλικία ή η συσσώρευση
εμπειριών. Με έναν τρόπο - και ας μην ακούγεται πολύ σεμνό αυτό που
θα πω - η ίδια η επιτυχία σε κάνει και νιώθεις ασφαλής, πως δεν έχεις
να αποδείξεις
τίποτα. Αλλιώς, η αγωνία του σουξέ μπορεί να γίνει ένα φάντασμα.
Μπορεί να σε στοιχειώνει και να μην σε αφήνει να πας λίγο παραπέρα.
Στο όνομά σας είναι σαν να "κατοικούν" δύο άνθρωποι: η Χάρις και η
Χαρούλα. Η diva, η σταρ και η λαϊκή τραγουδίστρια.
Παράξενο δεν είναι; Ο κόσμος με γνώρισε ως Χάρις, Χάρις Αλεξίου. Σιγά
σιγά ήρθε και το υποκοριστικό. Έγινα "Χαρούλα", όπως με φωνάζανε
μικρή. Για να είμαι
ειλικρινής, εγώ ποτέ δεν σκέφτηκα πως το "Χάρις" που είναι τόσο ωραίο
όνομα μπορεί να βγάζει μια απόσταση, ούτε με πολυαρέσουνε το
υποκοριστικά, Όμως,
κι εγώ, ως "Χαρούλα" υπογράφω πια.
Αισθανθήκατε ποτέ ότι πως η μία "κατάπινε" την άλλη;
Όχι για μένα, ήταν και είναι το ίδιο πράγμα. Δεν είχα ποτέ κανένα
δίλημμα, ούτε καμία κρίση ταυτότητας.
Αυτή την αγάπη, τη λατρεία του κόσμου για τη σταρ-Αλεξίου που
ξεσήκωνε τα στάδια, κάτω από τη σκηνή πώς το βιώνατε; Με χαρά;΄Η με
φόβο;
Όχι, όχι φόβο, καθόλου φόβο. Αυτό που λάμβανα και λαμβάνω από τον
κόσμο είναι μια ανθρωπιά, μια γλύκα. Από τότε που έκανα τα πρώτα μου
εξωτερικά τηλεοπτικά
γυρίσματα, με την ΕΡΤ και βγαίνανε από τα σπίτα τους οι γυναίκες, οι
Μικρασιάτισσες, και μου φέρνανε πίτες, μέχρι σήμερα που μπορεί να με
δει κάποιος
τυχαία στο δρόμο και να μου πει έναν καλό λόγο, όλα αυτά με συγκινούν
πάρα πολύ. Δεν με αγάπησαν εμένα άγρια, με εκδηλώσεις υστερίας, ούτε
ήρθε ποτέ κανένας,
να γονατίσει μπροστά μου και να μου φιλάει τα χέρια. Δεν νομίζω πως
είμαστε έτσι εμείς στην Ελλάδα, δεν υπάρχουν"σταρ", όπως, ας πούμε,
στην Αμερική. Αυτό
βέβαια δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει ο κίνδυνος να γίνεις
εγωκεντρικός, να μη μπορείς να διαχειριστείς τον εαυτό σου, να χαθείς
στο κενό ανάμεσα σε αυτό
που πιστεύεις εσύ για σένα και σ'αυτό που σου λένε οι άλλοι. Δεν
ισορροπείται, πολλές φορές, αυτό. Υπάρχει πάντοτε ένα "γιατί", ένα
"πώς", ένα "μα τι γίνεται
τώρα";
Δηλαδή; Νιώθατε πως δεν ήσασταν αρκετά καλή; Πως τους είχατε
κοροϊδέψει όλους;
Ναι, πολύ συχνά. Ή πως με κορόιδευαν αυτοί. Έλεγα "μα καλά, τι πάθανε
αυτοί τώρα και κάνουν έτσι;".
Όταν σας βλέπω πάνω στη σκηνή, έχω πάντα την εντύπωση ενός πλάσματος
διάφανου, εύθραυστου. Είστε στ'αλήθεια έτσι;
(Σιωπή). Αφού αυτό βλέπετε. Ναι, είμαι εύθραυστη.
Και τόσο μοναχική;
Νομίζω πως όλοι οι καλλιτέχνες είναι μοναχικά άτομα. Άκουγα προ
καιρού έναν γνωστό ψυχίατρο στην τηλεόραση, που έλεγε πως "ο
καλλιτέχνης δεν είναι καλά.
Γι'αυτό γίνεται καλλιτέχνης. Για να θεραπευθεί". Αλήθεια είναι.
πότε πότε νομίζω πως είμαι ακόμα παιδί, νιώθω σαν να μου χρωστάει η
παιδική μου ηλικία ένα γραμμάτιο
Στη ζωή σας, όμως, σταθήκατε δυνατή. Ατσάλινη.
Υποχρεώθηκα να γίνω έτσι. Από τότε που ήμουνα παιδί αναγκάστηκα να
"σηκώσω" τη ζωή μου μόνη μου, να βοηθήσω την οικογένειά μου, να βγω,
όπως λέμε, στο
δρόμο και να φέρω λεφτά στο σπίτι. Αυτό, θέλοντας και μη σε ασκεί σε
μια ωριμότητα. Υποχρεώθηκα να κάνω τη ζωή του ενήλικα πολύ νωρίς κι
αυτό, μου διαμόρφωσε
μια συμπεριφορά, έναν ψυχισμό που δεν είναι πάντα υπέρ μου. Μου άφησε
παράπονα, ανεκπλήρωτα πράγματα. Προσπαθούσα μες στις σχέσεις μου να
βρω το κομμάτι
που μου έλειπε - σε όλες μου τις σχέσεις, τις ερωτικές, τις φιλικές,
τις συντροφικές.
Πασχίζατε να σας αποδεχτούν;
Όχι, ήθελα να με πάρει κάποιος αγκαλιά, να με φροντίσει. Γιατί
αισθάνθηκα πως δεν με φροντίσανε πολύ, όταν έπρεπε. Ακόμα και σήμερα,
δεν ξέρω αν έχω ωριμάσει
σωστά. Πότε πότε νομίζω πως είμαι ακόμα παιδί, νιώθω σαν να μου
χρωστάει η παιδική μου ηλικία ένα γραμμάτιο. Ζω έναν παλιμπαιδισμό
μερικές φορές.
Ένα παιδί - γυναίκα. Στις σχέσεις σας, υπήρξατε και "αντράκι";
Εν μέρει, ναι. Στις σχέσεις μου, στους γάμους μου, ήμουνα μια γυναίκα
υποταγμένη στον άντρα - ο γυναικείος μου εαυτός ήταν απόλυτα
υποταγμένος Αλλά το
άλλο μου κομμάτι, το αντρικό, κράταγε γερά το κλειδί της επιβίωσης.
Και όταν ερχόταν το τέλος; Σας ήταν εύκολο να προχωρήσετε;
Όχι, δεν ήταν εύκολο. Κανένας χωρισμός δεν είναι εύκολος, όσο και αν
τον επιθυμείς εσύ, ο ίδιος. Είναι μεγάλη ευθύνη και μεγάλη ενοχή να
πεις στον άλλο
"τελειώσαμε". Αλλά το έκανα. Και τις δύο φορές, έφυγα πρώτη.
Σας πέρασε ποτέ από το μυαλό το "αν τότε έμενα, ίσως τα πράγματα να
ήταν αλλιώς";
Κοιτάξτε, στην κουλτούρα του λαού μας υπάρχει μια φράση που λέει
"αυτός απέτυχε στο γάμο του". Εγώ λέω πως ίσως μια σχέση απέτυχε να
συνεχιστεί, πέτυχε
όμως όσο ήταν ζωντανή. Όταν πάψει να είναι, όταν ο ένας για τον άλλο
γίνει ξένος κι έρθει η συνήθεια και ο συμβιβασμός, τότε το να μένεις
είναι φθορά,
είναι γήρας. Δεν ξέρω τι μας δίνει τη δύναμη να προχωρήσουμε χωρίς
τον άλλο. Στο τέλος, όμως, το κάνουμε.
Διάβασα κάπου, σε μια παλιά σας συνέντευξη, που λέγατε πως
λαχταρούσατε να βάλετε πάνω στη σκηνή ένα φόρεμα κάπως πιο
φανταχτερό, μια παγιέτα "απαγορευμένη"
σε σας τις τραγουδίστριες του- ας πούμε - έντεχνου. Υπήρξατε φιλάρεσκη;
Α, ναι βεβαίως και υπήρξα φιλάρεσκη. Όλοι εμείς που ανεβαίνουμε πάνω
σε μια σκηνή είμαστε νάρκισσοι. Από την άλλη, είχα και μια σοφή
συστολή. Στον κόσμο
της διανόησης - που πάντα με τραβούσε - υπήρχε η αντίληψη πως "αυτά
τα κοσμικά και τα φανταχτερά" είναι λίγο για τις χαζούλες, για τις
πιο "ελαφρές".
Ήθελα να πιστεύω ότι ήμουν ένα σκεπτόμενο άτομο, που δεν τα είχε
ανάγκη αυτά για να λάμψει. Αλλά, βέβαια, μια γυναίκα καλλίγραμη, με
ένα στενό, κόκκινο
φόρεμα ήταν ωραία, τη ζήλευες. Πώς να μη ζηλέψεις; Δεν το έχω, όμως,
απωθημένο. Τώρα, δηλαδή, δεν θα είχα πρόβλημα να το φορέσω - άλλο,
που δεν μπορώ πια.
Δημιουργική πότε ήσασταν περισσότερο; Στις καλές σας περιόδους, όταν
π.χ. ήσασταν πολύ ερωτευμένη; Ή στις κακές ;
Τις πολύ καλές εποχές δεν μπορείς να είσαι δημιουργικός. Ζεις. Το
ίδιο και τις πολύ κακές εποχές. Ήσυχος πρέπει να 'σαι. Πρέπει κάτι
άλλο να σε κινητοποιεί.
Εγώ π.χ. μπορεί να γράψω ένα τραγούδι όταν κάνω πρόβες, πιέζομαι και
έχω μια ανάγκη να ισορροπήσει το μέσα με το έξω μου. Ξέρετε όταν
δουλεύεις και ετοιμάζεσαι
να βγεις στον κόσμο, από τον φόβο του έξω, του "τώρα θα βγω πάλι εκεί
μπροστά και θα εκτεθώ", σκληραίνεις. Και τότε έρχεται κάτι από μέσα
σου, μια φωνή,
που σε γλυκαίνει και σου λέει "είμαι εδώ, μη φοβάσαι". Ε, τότε,
μπορεί να βγει κι ένα στιχάκι.
Με τον γιο σας υπήρξατε μάνα "κανονική", αυστηρή, οριοθετημένη; Ή
μάνα-φίλη και "συνένοχη στο έγκλημα";
Μάνα κανονική, κανονικότατη. Με τα καλά της και τα κακά της. Με την
καταπίεση, με την αποδοχή, με την ενοχή του "δεν έπρεπε να του μιλήσω
έτσι" ή "δεν
έπρεπε να τον αφήσω τόσο χαλαρό".
Και με την πίσω σκέψη που έλεγε "εσύ είσαι ο γιος της Αλεξίου και δεν
πρέπει να ."
Σίγουρα το χεις στο νου σου κι αυτό, δηλαδή τη δυσκολία που έχουν τα
παιδιά των προβεβλημένων ανθρώπων, να διαχειριστούν το βάρος του
ονόματός τους. Εγώ
ήθελα να τον βοηθήσω τον Μάνο να "γλιτώσει" από μένα νωρίς, να φύγει,
να ζήσει μόνος του, να μην σέρνεται πίσω από το φουστάνι μου. Νομίζω
πως ένα από
τα λίγα καλά που έχω κάνει του γιου μου, είναι αυτό.
εγώ ήθελα να τον βοηθήσω τον Μάνο να γλιτώσει από μένα νωρίς, να
φύγει, να ζήσει μόνος του, να μην σέρνεται πίσω από το φουστάνι μου
Δύσκολο πράγμα ο απογαλακτισμός - πιο δύσκολο νομίζω για τον γονιό,
παρά για το παιδί.
Δύσκολο αλλά απαραίτητο. Δυστυχώς, εμείς οι γονείς - και ειδικά στα
μέρη μας, στις χώρες του μεσογειακού νότου και της Ανατολής
-επενδύουμε πάνω στα παιδιά
μας. Θέλουμε, να ξαναζήσουμε τη ζωή μας μέσα απ'αυτά, να
επιβεβαιωθούμε μέσα απ' αυτά. Ακούω, πολλές φορές, να λένε "μα δεν
θέλω το παιδί μου να περάσει
αυτά που πέρασα εγώ", δεν ξέρω όμως αν είναι αληθινό. Νομίζω πως
υπάρχει κάπου ένα κρυφό συμφέρον πίσω απ'αυτή τη φράση. Ένα "σε
κρατάω κοντά μου, γιατί
σε έχω ανάγκη"...
Δεν νιώσατε την ανάγκη να υπεραναπληρώσετε - σε αγάπη, φροντίδα,
παροχή - το γεγονός πως ο γιος σας δεν ήταν το βιολογικό σας παιδί;
Α όχι, όχι, σε καμία περίπτωση. Δεν ένιωσα ποτέ πως ο Μάνος δεν είναι
δικό μου παιδί. ΠΟΤΕ. Ούτε κι εκείνος. Δεν μπορεί να σου χει κάνει
ένα τέτοιο δώρο
ο Θεός και να λες "αυτό δεν είναι δικό μου". Δε γίνεται.
Δύσκολο να σας φανταστεί κανείς σε μια κουζίνα να φτιάχνετε, π.χ.,
γιουβαρλάκια σαν την μέση Ελληνίδα μάνα.
Κι όμως το έκανα κι αυτό - μάλιστα, έχω και μια καταπληκτική συνταγή
για γιουβαρλάκια. Δεν τα μαγειρεύω πια, γιατί... παχαίνω κάνοντας
δίαιτα. (γέλια).
Μια ζωή κάνω δίαιτα. (γέλια)
Και τώρα που συνεργάζεστε με τον γιο σας πως είναι; (σ.σ. ο Μάνος
Θεοφίλου είναι ιδιοκτήτης της δισκογραφικής εταιρείας "My Group" και
ο άνθρωπος που
είναι υπεύθυνος για τη δημόσια εικόνα πολύ γνωστών καλλιτεχνών)
Πολύ, πολύ, συγκινητικό. Είχαμε δοκιμάσει και πριν από μερικά χρόνια
να συνεργαστούμε - μου έκανε παραγωγή σε έναν δίσκο- αλλά είχαμε
διαφωνίες. Εγώ είχα
όλα αυτά τα πράγματα που κουβαλάω πίσω μου, τους ανθρώπους που έχω
συναντήσει και συνεργαστεί, την νοοτροπία μου, αυτό που θεωρώ
πραγματικότητά μου. Εκείνος,
είχε τη δική του νοοτροπία, τη δική του ματιά - τη ματιά ενός νέου
ανθρώπου. Υπήρχε σύγκρουση, οπότε του είπα "κοίτα, καλύτερα να
αφήσουμε τα επαγγελματικά
στην άκρη και να κρατήσουμε τους ρόλους μας: είσαι ο γιος μου, είμαι
η μάνα σου.". Και τ' αφήσαμε εκεί. Αλλά ήρθαν πάλι έτσι τα πράγματα
που ξαναβρεθήκαμε.
Τώρα πια με συγκινεί το ενδιαφέρον του, αυτό το "θέλω να είμαι το
στήριγμά σου, άσε με να σου δώσω μια συμβουλή". Ίσως κι εγώ να έχω
αλλάξει. Ίσως με τον
καιρό κι εμάς τους γονείς παύει να μας τρομοκρατεί η ιδέα πως τα
παιδιά μας μπορεί να κάνουν λάθη. Και τελικά, τα εμπιστευόμαστε -
κάπως σαν τους λέμε
"κάνε ό,τι θες δική σου είναι η ζωή. Εγώ θα είμαι πάντα εδώ. Και άμα
τα πράγματα δεν πάνε καλά, πάλι εδώ θα είμαι.".
Γιατί κι εμείς - αν το δείτε αλλιώς - δεν είμαστε κάποιας μάνας τα
παιδιά; Δεν ζητάμε, έστω και νοερά, την αγκαλιά της; Την επιβράβευσή
της;
Ναι, είμαστε.. Και μας πονάει αυτό. Θέλει πόνο, θέλει κόπο για να
συγχωρήσεις το γονιό σου. Να τον "διαλύσεις", να τον κατανοήσεις, και
να τον "συνθέσεις"
πάλι.
Με τους έρωτες τι γίνεται; Έχετε κατανοήσει και συγχωρήσει; Έχετε
τελειώσει;
Να τελειώσω; Όχι! Καθόλου! Ότι και να λέει μια γυναίκα - που κι εγώ
έχω πει πολλά κατά καιρούς, "έχω τελειώσει με αυτό, δεν με αφορά πια
το άλλο" - ο έρωτας
είναι έρωτας. Θα ήθελα πολύ να ζήσω πάλι έναν έρωτα. Και θα το ζούσα
πάρα πολύ. Πάρα πολύ! Ωραίο θα ήταν να μοιραστώ ξανά τη ζωή μου, την
καθημερινότητά
μου.. Θα μου άρεσε να έχω τώρα μια σχέση.
Θα μπορούσατε να αφεθείτε πάλι, στο ίδιο, το γνωστό ερωτικό παραμύθι;
Α ναι, εντελώς! (γέλια). Δεν αλλάζει ο άνθρωπος.
Ούτε μαθαίνει. Φαίνεται πως μας αρέσει να κάνουμε ξανά τα ίδια λάθη.
Μα γιατί είναι λάθος; Δεν είναι λάθος. Ο έρωτας έχει αυτό το τρομερό,
αυτή τη φόρα που σε παίρνει ολόκληρο και σε σηκώνει ψηλά, πάνω από το
χώμα. Και χάνεις
τον έλεγχο και ξελογιάζεσαι και χαζεύεις, λιώνεις, μαλακώνεις. Δεν
υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να μπορείς να προσφερθείς σε έναν
άνθρωπο..
Σαν να μην το πολυσκεφτόμαστε αυτό πια. Τον τελευταίο καιρό, όπου και
να κοιτάξω γύρω μου βλέπω οργή, μελαγχολία, θυμό.
Μα είμαστε όλοι θυμωμένοι - κι εγώ μαζί. Και ίσως από τον πολύ θυμό
να έχουμε μουδιάσει κιόλας. Γιατί όσο και να πικραθείς και να νιώσεις
την αδικία, να
φωνάξεις, και να βγεις στο δρόμο και να διαμαρτυρηθείς, κάθε μέρα
συμβαίνει κάτι που σε κάνει να λες "μα γιατί να συμβαίνει αυτό; Πώς;
Γιατί τόση απανθρωπιά;"
Αναρωτιέμαι μήπως τελικά αυτό το άδικο, δεν μας ξυπνάει πια, αλλά μας
κλείνει περισσότερο.
Άρα η λύση, ίσως θα ήταν να βγούμε έξω και να συναντηθούμε πάλι.
Ναι, αυτή είναι η εύκολη απάντηση. Δεν το κάνουν όμως όλοι οι
άνθρωποι. Δεν μπορούν. Εγώ, δεν το κάνω. Η ψυχοσύνθεσή μου δεν με
βοηθάει σ'αυτό. Κοιτάζω
να δω τι στραβό έχει κάνει εγώ η ίδια - πώς θα μπορούσα ας πούμε να
γίνω πιο ουσιαστική στις σχέσεις μου, να σταθώ δίπλα σε έναν φίλο
περισσότερο απ'ότι
στο παρελθόν, να κάνω μεγαλύτερη υπομονή στο πρόβλημά του. Δεν τα
καταφέρνω πάντα - θες η κούραση της ηλικίας ; Θες που όσο μεγαλώνεις,
βλέπεις, στους
κύκλους που κάνει η ζωή, την ιστορία να επαναλαμβάνεται, την αδικία
να επαναλαμβάνεται, τη φτώχεια, την έπαρση, την πολιτική αναλγησία,
όλα ξανά από την
αρχή; Μην ξεχνάτε πως εγώ γεννήθηκα μες στον εμφύλιο. Μέχρι σήμερα
αισθάνομαι πως έχω ζήσει πολλές ζωές, πολλές ελπίδες, πολλές
απογοητεύσεις. Στο τέλος,
πια καταλήγω να λέω "Ε, τι, δεν θα το περάσω κι αυτό ; Θα το περάσω.".
Καταλήγω να πιστέψω πως έχετε μια βαθύτατα αναρχική πλευρά.
Ναι, έχω. Και να ξέρετε, αυτό το αναρχικό μου κομμάτι είναι που με
έχει σώσει και με έχει στηρίξει. Ίσως να μπορεί να δώσει λύσεις, αλλά
είναι ένα κομμάτι
χρήσιμο. Για την επιβίωση και για την ελευθερία του μυαλού μου.
Κάνετε ψυχανάλυση;
Όχι δεν κάνω. Αλλά έχω κάνει στο παρελθόν και με έχει βοηθήσει. Έχω
πάρει μέρος σε ομάδες αυτογνωσίας, έχω διαβάσει πολύ, πολλά,,
ψυχολογία, ανατολική
φιλοσοφία, διάφορα πράγματα. Κι κει, μέσα υπάρχουν στιγμές που βλέπω
πόσο απλή είναι η ζωή. Πόσο απλή θα μπορούσε να είναι για όλους μας.
Και πόσο την
δυσκολέψαμε επιθυμώντας, περισσότερα πράγματα. Δεν ξέρω. Τώρα πια,
έχω ανάγκη να ζήσω πιο απλά.
Χάρις Αλεξίου Στιγμές 2012 Official Music Video Clip frame
Χάρις Αλεξίου Στιγμές 2012 Official Music Video Clip
panosgia1
03:28
Χάρις Αλεξίου Στιγμές 2012 Official Music Video Clip frame end
Λέμε κι άλλα. Μου μιλάει με θέρμη, για τον "τρίτο" της παρέας, "την
υπέροχη μπάντα που μας ακολουθεί, τους Nouveau Sextet που είναι οι
Θωμάς Κωνσταντίνου,
Σωτήρης Λεμονίδης, Αλέξανδρος Αρκαδόπουλος, Δημήτρης Τσάκας, Κώστας
Μερετάκης, Κώστας Κωνσταντίνου" (σ.σ. επιμένει να γράψω όλων τα
ονόματα, διευκρινίζοντας
πως πρόκειται για έξι κορυφαίους σολίστες που "θα μας απασχολήσουν
στο μέλλον") όπως και οι δύο αξιόλογοι μουσικοί της Τάνιας, ο
Παναγιώτης Τσεβάς και
ο Δημήτρης Μπαρμπαγάλας. Λέμε για τα ήσυχα βράδια της, αυτά που
περνάει διαβάζοντας με μια μουσική "να μουρμουρίζει κάπου μέσα στο
σπίτι", και για άλλα
παλιά, καινούργια, αδιάφορα, δεν έχει σημασία.
Αποχαιρετώντας την, ξέρω πως το μόνο που έχει, τελικά, σημασία, κι
αυτό που δεν χρειάζεται να εξηγηθεί είναι η βαθιά, λυγμική φωνή της -
αυτή η φωνή-ακτή,
όπου φουσκώνουν διαρκώς και κυματίζουν και αποσύρονται οι παλίρροιες
του εύθραυστου πάθους της. Σ' αυτό το μέρος η Χάρις, η Χαρούλα, θα
μας ανήκει πάντα.
Στη φωνή της, επιτέλους, την ξαναβρίσκω.
Η Χαρούλα και η Τάνια, από 7 Φεβρουαρίου,
κάθε Παρασκευή και Σάββατο στo Anodos Live Stage, μαζί τους οι
"Nouveau Sextet" και φίλoι για λίγες παραστάσεις.
φιλικά,
άγγελοσ.
________
Orasi mailing list
για την διαγραφή σας από αυτή την λίστα στείλτε email στην διεύθυνση
orasi-requ...@hostvis.net
και στο θέμα γράψτε unsubscribe
Για να στείλετε ένα μήνυμα και να το διαβάσουν όλοι οι συνδρομητές
της λίστας στείλτε email στην διεύθυνση
Orasi@hostvis.net
διαβάστε τι συζητά αυτή η λίστα
http://hostvis.net/mailman/listinfo/orasi_hostvis.net
Για το αρχείο της λίστας
http://www.mail-archive.com/orasi@hostvis.net/
παλαιότερο αρχίο (έως 25/06/2011)
http://www.freelists.org/archives/orasi
__________
NVDA δωρεάν αναγνώστης οθώνης ένα πρόγραμμα ανοιχτού λογισμικού
http://www.nvda-project.org/
__________
Για καλή Ελληνική και ξένη μουσική, Θεατρικά έργα από το ελληνικό και
παγκόσμιο ρεπερτόριο επισκεφθείτε το
http://www.isobitis.com
______________
