Η μεταμόρφωση του Σάτυρου (πεζό του Κωστή Παλαμά) Posted by sarant στο 24 Σεπτεμβρίου, 2017 Θα παρουσιάσω σήμερα ένα πεζό ενός μεγάλου ποιητή, του Κωστή Παλαμά -ενός ποιητή που, ίσως άδικα, δεν διαβάζεται πολύ στις μέρες μας ενώ στον καιρό του κυριάρχησε στην ελληνική ποιητική και πνευματική ζωή επί δεκαετίες. Σε αυτό το πεζό του Παλαμά έφτασα τυχαία: διάβαζα ένα παλιό χρονογράφημα του Βάρναλη, κατοχικό, με θέμα απαισιόδοξο, τις αυτοκτονίες. Μιλώντας από την οπτική γωνία του θανατόφιλου, ο Βάρναλης γράφει: Ξέρετε τι απάντησε ο Σάτυρος στο Σύλλα, άμα τον ρώτησε: ποιο είναι το καλύτερο πράμα στον κόσμο; ―Το καλύτερο, απάντησε ο τραγοπόδης θεός, είναι να μη γεννηθείς. Αλλ' άμα έχεις γεννηθεί, το καλύτερο είναι «ως τάχιστα θανείν». Τους Βίους του Πλουτάρχου τους έχω διαβάσει. μισούς. Έχω διαβάσει τους Έλληνες, αλλά από τους Ρωμαίους μόνο τον Κικέρωνα και τον Καίσαρα, οπότε το επεισόδιο αυτό δεν το ήξερα. Έψαξα στον βίο του Σύλλα και πράγματι βρήκα το επεισόδιο, αλλά κάπως διαφορετικά διηγημένο. Λέει, στο κεφάλαιο 27: Σύλλας δ? δι? Θετταλίας κα? Μακεδονίας καταβ?ς ?π? θάλατταν παρεσκευάζετο χιλίαις ναυσ? κα? διακοσίαις ?π? Δυρραχίου διαβάλλειν ε?ς Βρεντέσιον. ? δ? ?πολλωνία πλησίον ?στί, κα? πρ?ς α?τ? τ? Νύμφαιον, ?ερ?ς τόπος ?κ χλοερ?ς νάπης κα? λειμώνων ?ναδιδο?ς πυρ?ς πηγ?ς σποράδας ?νδελεχ?ς ?έοντος. ?ντα?θά φασι κοιμώμενον ?λ?ναι σάτυρον, ο?ον ο? πλάσται κα? γραφε?ς ε?κάζουσιν, ?χθέντα δ? ?ς Σύλλαν ?ρωτ?σθαι δι' ?ρμηνέων πολλ?ν ?στις ε?η· φθεγξαμένου δ? μόλις ο?δ?ν συνετ?ς, ?λλ? τραχε?άν τινα κα? μάλιστα μεμιγμένην ?ππου τε χρεμετισμ? κα? τράγου μηκασμ? φων?ν ?φέντος, ?κπλαγέντα τ?ν Σύλλαν ?ποδιοπομπήσασθαι. Το ρεζουμέ: Καθώς επέστρεφε ο Σύλλας από την Ελλάδα για την Ιταλία, περνώντας από την Απολλωνία, στη σημερινή Αλβανία, σε ένα ειδυλλιακό μέρος οι στρατιώτες του έπιασαν έναν Σάτυρο που κοιμόταν. Ήταν ακριβώς όπως τον παρασταίνουν οι γλύπτες κι οι ζωγράφοι. Τον οδήγησαν στον Σύλλα, κι αυτός έφερε διερμηνείς που τον ρώτησαν σε διάφορες γλώσσες. Εκείνος όμως δεν μπορούσε να μιλήσει ανθρωπινά, παρά έβγαζε μια τραχιά φωνή μισό χλιμίντρισμα και μισό βέλασμα σαν του τράγου. Φοβήθηκε ο Σύλλας και τον έδιωξε. Ο Πλούταρχος λοιπόν μας διηγείται μεν τη συνάντηση του Σύλλα με τον Σάτυρο, αλλά δεν δίνει τη συνομιλία -και πώς να τη δώσει, αφού ο Σάτυρος δεν μιλούσε ανθρωπινά. Από πού λοιπόν βρήκε ο Βάρναλης τη στιχομυθία; Γκουγκλίζοντας βρήκα το πεζογράφημα του Παλαμά που θα σας παρουσιάσω σήμερα, το οποίο μεταπλάθει λογοτεχνικά τη διήγηση του Πλουτάρχου -που μάλιστα την προτάσσει ως μότο στην αρχή. Ο Παλαμάς φαντάζεται δύο συναντήσεις του Σύλλα με τον Σάτυρο, μία στον πηγαιμό των Ρωμαίων, που εκτυλίσσεται όπως περίπου την περιγράφει ο Πλούταρχος, και μια στην επιστροφή, όπου ο Σάτυρος έχει περάσει μια περιπέτεια που τον έκανε σοφότερο -και μιλάει. Το πεζογράφημα δημοσιεύτηκε το 1900 στο δεκαπενθήμερο περιοδικό «Το Περιοδικόν μας» (τόμος Β', σελ. 20), που το εξέδιδε ο Γεράσιμος Βώκος (για τον οποίο έχω γράψει εδώ, ξεχνώντας να αναφέρω αυτο το περιοδικό). Με το «Περιοδικόν μας» συνεργάζονταν οι περισσότεροι κορυφαίοι λογοτέχνες της εποχής, αλλά παρά την ενδιαφέρουσα ύλη του το περιοδικό μετά βίας έφτασε τα πρώτα του γενέθλια. Δέκα χρόνια αργότερα ο Βώκος, που ήταν και ζωγράφος, έβγαλε το εικαστικά πολύ προχωρημένο περιοδικό «Καλλιτέχνης», που αποδείχτηκε κάπως μακροβιότερο. Ύστερα πήρε των ομματιών του για το Παρίσι, όπου πέθανε. Αγγάρεψα τον φίλο μας τον Σκύλο να μας πληκτρολογήσει το πεζό του Παλαμά, μονοτονικό βέβαια, έκανα και ορθογραφικόν εκσυγχρονισμό, και το παρουσιάζω εδώ. Στο τέλος, κάνω ένα σύντομο σχόλιο. ΑΠΟΛΟΓΟΙ ΥΠΟ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΣΑΤΥΡΟΥ ? δ? ?πολλωνία πλησίον ?στί, κα? πρ?ς α?τ? τ? Νύμφαιον, ?ερ?ς τόπος ?κ χλοερ?ς νάπης κα? λειμώνων ?ναδιδο?ς πυρ?ς πηγ?ς σποράδας ?νδελεχ?ς ?έοντος. Εντα?θά φασι κοιμώμενον ?λ?ναι σάτυρον, Π λ ο υ τ ά ρ χ ο υ (Βίος Σύλλα) Στην Απολλωνία γεννήθηκα. Εκεί πρωτοχάραξεν η ζωή μου η άγρια και η ακαμάτρα, και η λάγνα και η δολοπλόκα μου ζωή και η άθεη. Όλες οι πηγές μού καθαροζωγράφιζαν, κι οι αντίλαλοι όλοι μού βροντοφώναζαν την ασκήμια. Σ΄έναν τόπο σύλογγο, στο Νεραϊδόσπηλο, πρωτοξέσπασεν η ορμή μου. Την πρώτη νύφην ιερή που απάντησα, χύθηκα για να την αγκαλιάσω ακόλαστα· και ήταν η νύφη Φαέθουσα· και ήταν αδελφή μου η Φαέθουσα. Και ήμουν ο καταραμένος όλων και ο σιχαμερός. Και πρώτ' απ' όλους με μίσησαν τα θεία τα γονικά μου. Και οι θεοί όπου με τύχαιναν, ύψωναν τη φτέρνα τους για να με συντρίψουν. Και των βουνών οι ξωτικές και των νερών μ' έτρεμαν εμένα· και καμιά λαχτάρα πόθου, μήτε δίψα γνωριμιάς, δεν παράδερνε μέσα στον τρόμο τους. Κι έφευγε ο κόσμος, μόλεμα, και τον ίσκιο μου. Αλίμονό σου, άνθρωπε, που θα περνούσεν απάνου σου το φύσημά μου! Μιαν αγριμιού κακού ψυχή σου πύρωνε το είναι σου. Και τρισαλιά σου, Αμαδρυάδα, που, θέλοντας μη θέλοντας, θα σ' έσφιγγεν η καταδασωμένη μου αγκαλιά! Η παρθενιά της η ισόθεη, μπαίγνιο των χεριών μου ξεδιάντροπο, σέρνονταν ύστερα ξεσκίδι ανάμεσ' από τα πόδια μου, πόδια ενός τράγου! Ω τα φιλιά μου τ' αμολόγητα μέσ' από το καμίνι το στόμα μου! Και ήμουν ο στουμπομύτης κι ο τραγοκέρατος με τα μεγάλα του ζωντόβολου τ' αυτιά· και ο δειλιασμένος ήμουνα που τρόμαζα· και ήμουν ο οκνός με τη γοργάδα του ανέμου· και ήμουν ο πανάσχημος με την ουρά και με τη σκέψη της μαϊμούς. Κι είχα μιαν αγάπη μόνο ευγενική, κι ένα μόνον αγνό πάθος. Αγαπούσα τα γλυκολαλήματα. Σκάλιζα φλογέρες από τα πετροκάλαμα. Μέσα τους ξυπνούσα κάποιους ήχους πρωτογνώριστους, κι ήμουνα γι' αυτό περήφανος. Κι έπινα του σταφυλιού το αίμα, και μεθούσα με γλυκύτητα. Μια φορά, μεθυσμένος, βαθιά κοιμήθηκα. Πέρασαν από τη μονιάα μου στρατιώτες, από τα φουσάτα κάποιου στρατηλάτη νικητή τρισακουσμένου. Από τόπους μακρινούς διάβαινεν εκείθενε, σέρνοντας λαούς αρματωμένους. Έτσι κοιμισμένο από έναν ύπνο δυσκολοξύπνητο, καθώς με είδανε, ξαφνιάστηκαν οι στρατιώτες. Να ήμουν άνθρωπος, αγρίμι να ήμουν, να ήμουνα κάποιος δαίμονας; Και οι πιο απόκοτοι καθώς με σίμωσαν κι εγώ δε σάλευα πήρανε και με σφιχτόδεσαν. Κι έτσι αλυσόδετο μ' εφέρανε μπροστά στο στρατηλάτη· εύρημα αλογάριαστο, δυσκολοξεδιάλυτο μάντεμα. Και καθώς είχε μισοξυπνήσει, και καλά καλά δεν είχα ξεμεθύσει, φωνήν έριξα στριγγιά. Και κανείς δεν καταλάβαινε τι φωνή ήταν, και τι φώναζα. Κι έλεγεν ένας: - Τάχα είν' άλογο, και χλιμιντρίζει; Κι έλεγεν άλλος: - Τάχα τράγος, και βελάζει; Και η φωνή μου φώναζε με του αλόγου την ορμή, του τράγου την επιθυμιά. Και ήτανε τα χλιμιντρίσματα και τα βελάσματα πρωτάκουστα· και ήτανε η θωριά μου κάτι πιότερον από παράξενη. Και στο τέλος μια θρησκευτική τρομάρα τον αντάριασε το στρατό πέρα και πέρα, από τον οπλίτη και τον αρχηγό. Και στο λογισμό του στρατηλάτη φάνταξε σα δύναμη της πλάσης μυστική, σα στοιχειωμένος φύλακας ποιος ξέρει τίνος δάσους ιερού, που θα ήτανε μεγάλη αστοχιά έτσι αλυσόδετο να με κρατεί. Και πρόσταξε να με απολύσουν. Γυρνώντας ξαναβρέθηκα στο σύλογγο τόπο, στο Νεραϊδόσπηλο, που πρωτοξέσπασεν η ορμή μου. Κι εκεί είδα κάτι που ποτέ δεν είχα ξαναϊδεί. Είδα κάτι αλησμόνητο. Είδα κάτι που φύσηξε μια νέα τρικυμία από ψυχή μέσα στην πρωτόγονην ανεμοζάλη, μέσα στη ζωή μου. Και ήτανε αναπάντεχο και ήτανε ανεξήγητο! Και είδα την κόρην των θεών την ακριβογέννητη, είδα την πυργοφύλαχτη πεντάμορφη του κόσμου, είδα την Ηλιοκάμωτη, είδα τη Φωτιά! Με ποιάς νεράϊδας κάλλη να ειπώ πως μοιάζουν τα κάλλη της, χωρίς να τ' αναγελάσω; Με ποια Βάκχη θυρσοφόρα να ταιριάσω της τη μάνητα και την οργή, χωρίς να κατεβάσω τα τετράψηλα; Σε ποιάς Κυβέλης φοβερή χάρη να δηλώσω τη χάρη της, χωρίς να την ταπεινώσω; Ποιές δυνάμεις και ποιές θεότητες να φέρω για σημάδια της και για στολίδια της; Η Φωτιά! Η Φωτιά! Την έκλεψεν από τον ίδιον Ήλιο, την ηλιοπυργοφύλαχτη, την ώρα που τήνε σιργιάνιζε μ΄σα στο πύρινο το άρμα του ο πατέρας, την έκλεψεν ένας τιτάνας υπερύψηλος. Και τώρα κοσμοταξιδεύοντας μ' εκείνη, ο κλέφτης κι ο δαμαστής, την τριγύριζε σ΄όλα τα βασίλεια, σ' όλα τα κατατόπια. Κι όπου περνούσε, ξαναπλάθονταν οι κόσμοι, και ήταν τα πλάσματα ωραιότερα, σαν από πνέμα γιομισμένα καθαρότερο. Κι όντας πρωτόειδα της το ξανάδομα από της γης τα έγκατα, κι ύστερα το φειδολιγισμά της το τεράστιο κι ύστερα τον υψωμό της τον υπέρλαμπρο, σαν Αφροδίτης αγέλαστης και πιο θεϊκής γέννηση, γρίκησα μέσα μου όλη την ορμή την αβάσταγη να με τραβάει προς εκείνη με τα χέρια ολάνοιχτα σ' ένα θεότρελον αγκάλισμα. Και τηνε σφιχταγκάλιασα τη Φωτιά θρασύτατα κι απίθωσα τα χείλη μου στα χείλη της για να την πιω μ' ένα φιλί μου αχόρταγο. Ωιμένα! ωιμέ! και τρισωιμέ! Ω ρούφημα της Λάμιας! Ω πόνεμα! Ω κακό! Ω κόλασμα του Άδη! Κάτι με δάγκασεν ολόπικρο· κάτι σκληρότερο μ' έφαγε· κάτι με πέθανε. Ω! το μαύρο στόμα και τα έρμα χέρια μου! Ω πόνος, ω πόνος, ω καημός! Έφυγα σα να με κυνηγούσαν Εριννύες· έτρεξα σα να με ζώναν Άρπυιες. Και τάραξα και πλήγωσα με τις φωνές και με τους γόους μου, όθε κι αν διάβηκα, τους αντίλαλους τα περίγυρα· κι οι γόοι μου κι οι φωνές μου χύθηκαν εις τις πολιτείες τις πολύκοσμες σαν τρικυμίες χειμωνιάτικες και σα στοιχείων χαλασμοί. Και μήτε οι αυγινές δροσοσταλίδες, μήτε τα νεράκια από τις ήσυχες πηγές, μήτε ποτάμια, μήτε ωκεανοί, μπορούσαν τη φλόγα μου να σβήσουν· τίποτε δε μπαλσάμωνε την πληγή μου. Και ως και οι νυφούλες με λυπήθηκαν που πρώτα μ' έφευγαν σαν κάτι ακάθαρτο. Και τ' αμπέλια τα ροδοστάφυλα δεν την έσβηναν τη δίψα μου. Και περπάτησα από γη σε γη, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πώς· και σε βουνά σκαρφάλωσα και σε κάμπους πλανήθηκα, και με είδανε διαβατάρη χώρες και στεριές και σαχάρες, από τις Απολλωνίας της πατρίδας μου τις πικροδάφνες, ως την καταχνιά των Κιμμερίων. Όμως με τον πόνο μου τον ανιστόριστο, από την ώρα που άγγιξα με το στόμα μου τ' αϋλοΰφαντο κορμί σου, ω των Αφροδιτών η Αφροδίτη εσύ, του αιμοβόρου η αιμοβόρα, φύσηξε μια νέα τρικυμία από ψυχή μέσα στην πρωτόγονην ανεμοζάλη, μέσα στη ζωή μου· κάτι ωραιότερο, σαν από πνέμα γιομισμένο καθαρότερο. Κι από τότε το κρασί μεθώντας με μου έφερνε κάποτε και πότε ονείρατα υπερφάνταστα σα να 'τανε σταλμένα από τον Όλυμπο για χάρη μου. Για τα τραγούδια μου δε μού έφτανε η φλογέρα μου, και σα φυσούσα την ψυχή μου μέσ' στα σπλάχνα της, τρικύμιζεν ο ήχος του αέρα ολόγυρα και πέρα, και ξάφνιζε· γιατ' είχε μέσα του άμαθα και πολυνόητα παράπονα, και είχε αρμονίες ξένες και πολύ πλατιές για να χωρέσουνε στη φυλακή του. Και η φλογέρα ράγιζε στα χέρια μου. Κι εκεί που ακόμα ο στουμπομύτης ήμουνα και ο τραγοκέρατος με τα μεγάλα του ζωντόβολου τ' αυτιά, ο λάγνος, ο ακαμάτης, ο ασκημοπρόσωπος, αγάλια αγάλια καταλάβαινα πως ήμουν άλλος, άλλος, άλλος! Και νοερά μιάς άλλης φωτιάς αγκάλιαζα τον κύκλο και φιλούσα την αθάνατην ειδή και ήταν η Φωτιά η σοφία. Κι όσο πονούσα τόσο και διψούσα από τη δίψα της. Κι ήθελα να τα γνωρίσω τώρα όλα του κόσμου τα γραφτά κι όλα του Σύμπαντος να ψάλω τ' άγραφτα. Και γύρευα δασκάλους και συντύχαινα προφήτες, κι ημίθεους άκουα και σφράγιζαν μέσα μου μ' εφτασφράγιστα σφραγίσματα ρήματα θεϊκά και απόκρυφα. Κι έμαθ' από τον Ορφέα τα μυστήρια της γης και τ' ουρανού, και ο Λίνος μού δασκάλεψε της αρμονίας τους νόμους. Και στη σπηλιά του Κένταυρου που ανάθρεψε τον Αχιλλέα κράτησα από το μελίρροο το στόμα του πολυθαύμαστες ιστορίες των πρωτόπλαστων καιρών. Και τον τιτάνα Προμηθέα, το μεγάλο κλέφτη και γεννήτορα, αγνάντεψα στο Καύκασο καρφωμένο· και παραμόνευα την ώρα που τόνε λύτρωσε ο Αλκίδης· και το λυτρωτή τον ξεπερνούσε στο ανάστημα και στην αναλαμπή· και η προφητεία χύνονταν από τα μάτια, από το μέτωπο και από τα χείλη του, πολύβοο νερό αφροστέφανον από μαύρες τρίσβαθες πηγές. Και δεν είμαι να με καλοτυχίσεις· και δεν είμ' εγώ ο μακάριος. Και δεν έκλεισεν ακόμα της Φωτιάς το λάβωμα· κι ένα λάβωμα βαθύτερο -δεν μπορώ να πω τι λογής είναι κι από πού με χτύπησε- χάσκει και αφορμίζει στάδυτα των αδύτων μου. Ω η συφορά της συφοράς που ζωή τη λένε! Τέτοια κατάρα της ζωής απάνου στα χείλη μου τρεμοσάλευε μια μέρα που είχα ξεχαστεί κι αποκοιμήθηκα σε μια λάκας τον ίσκιο· στην Απολλωνία την πατρίδα μου. Και ξαναδιάβηκεν εκείθε ο ίδιος ο στρατηλάτης νικητής λαών και βασιλιάδων, ο ανίκητος, δεσπότης πια του κόσμου και αυτοκράτορας. Και μ' εγνάντεψε, και πρόσταξε να μ' αλυσοδέσουν πάλι, και μ' έφεραν μπροστά του, και προς εμένα μίλησε πιο απόκοτα, και πιο στοχαστικά: «Σε γνώρισα, είσαι το στοιχειό που χλίμίντριζες, άλογο, και, τράγος, βέλαζες. Χρησμός δυσκολοεξήγητος φαντάστηκα πως δείχνουταν πίσω από τα ζωϊκά σου τα ξεφωνητά, που γύρευε να μας πει τα όσα γίνουντ' εκείθεν από τη ζωή. Παράλυσέ μου η βούληση μπροστά σου, και για να μη γονατίσω μπροστά σου, πρόσταξα και σ' απόλυσαν» »Τώρα θαρρώ πως δε σε τρέμω. Στο μέτωπό σου απάνου βλέπω να σαλεύει το αντιφέγγισμα υπερκόσμιου φωτός. Πότε γδύθηκες τ' αγρίμι, πότε αρνήθηκες τον άνθρωπο, πότε κοίταξες να υφάνεις μια στολή από γνέματα που είν΄από αιθέρα και από μουσική; Πότε γίνηκες σοφός και προφήτης; Από του θεού τη φύση μόνη η γαλήνη λείπει σου και η χαρά. Και δεν ξέρω για τούτο κι αν δεν είσαι πιο θείος και από κείνους. Ήθελα να σε ρωτήσω τώρα· χώρες πάτησα, σκλάβωσα λαούς· ζωές θέρισα. Σε ολόχρυση βάρκα ένα ποτάμι πέρασα· και το ποτάμι ήτανε από αίμα. »Η Νίκη φύτρωσε φτερά στους ώμους της μόνο για να μ' ανεβάσει απάνου στα φτερά της ως τα σύγνεφα. Και ψες λάγγεψε η καρδιά μου στην όψη μιας σκυμένης αγριοβιολέτας που την πάτησε περνώντας του αλόγου μου το πέταλο. Κάποτε και πότε δάκρυα πλημμυρίζουνε τα μάτια μου· δάκρυα ερωτευμένου δεκοχτώ χρονών που διακονεύει ένα χαμόγελον από την πρώτη αγάπη του. Μια μελαγχολία με τρώει ανερμήνευτη. Κάτι με πλακώνει. Διψώ κάποιας ευτυχίας το δροσόνερο. Σάτυρε, πές μου· ποια είναι η πιο μεγάλη ευτυχία του θνητού;» Και του αποκρίθηκα: - Δέσποτα, μια μεγάλη ευτυχία ξέρω εγώ: Να μην έχουμε γεννηθεί! Κι ύστερ' από αυτά ξέρω και μια άλλη ακόμα ευτυχία: Να πεθάνουμε, το γληγορότερο! Κι ο δεσπότης τίποτε δε μου αποκρίθηκεν· έπεσε σε βαθιά συλλογή και όταν ξαναγύρισε στον εαυτό του, έμεινε πάλι αμίλητος. Και πρόσταξε μονάχα να με λύσουν, και να μ' απολύσουν. Κι άφαντος έγινε σε λίγο, σέρνοντας ασκέρια και άρματα. Κι εγώ βαριά συλλογισμένος ακούμπησα στον κορμό της λεύκας· κι η λεύκα έβρεχεν επάνου την αργυρή λαμποβολή της, και κάθε φύλλο της που σάλευεν ήτανε και μια ωραία γλώσσα που ψιθύριζε. Κι ένας κάματος με σύντριψε, και μια νάρκη με συνεπήρε. Στη φλογέρα μου απόμεινε τ' αχείλι μου σα λιθωμένο· κι ένα μακριό τραγούδι κοσμογονικό, μόλις έκαμε ν΄αρχίσει ξεψύχισεν εκεί σα στεναξά. Και σείστηκαν αντίκρυ μου τα φυλλοκλάδια του πυκνερού θαμνότοπου, και φάνηκε μπροστά μου ένας νέος άνθρωπος. Ήταν ωριοπρόσωπος, κι έδειχνε νεότερος· μα η συλλογή στ' ανάστημά του τετράπλωνε γεροντικό μεγαλείο. Άνετη φορεσιά και αστόλιστη συνόδευε την αρχοντιά του κορμιού· στο πλατύ ακρογιάλι του μετώπου μια ρίχνονταν, μια μάκραιναν εκείθεν τα κύματα μαλλιά· χύνονταν από τα μάτια του της δέησης η γλύκα ταιριασμένη με της προσταγής τη δύναμη. Κρατούσε σμίλη· και στ' άλλο χέρι σάλευε κομμάτι μιαν ουσία αδούλευτη. Και στάθηκε μπροστά μου και μου μίλησε παρακαλεστικά και βασιλικά μου μίλησε: «Είμαι ο Αθηναίος πλάστης· απάνου στο μάρμαρο και στο μέταλλον απάνου σκαλίζω θεοτικιά ομορφιά με ό,τι κι αν κατέχει πιο ερωτόχαρο και πιο γοητευτικό το κάλλος τού ανθρώπου. Κι ύστερ' από το Φειδία κι από τον Πολύκλειτο έσωσα να πιάσω τη δυσκολόπιαστη χάρη, που στέκεται στο απάνου σκαλοπάτι, και να μαγέψω. Είμ' εκείνος που θρόνιασα στην Ήλιδα τον Ερμή εξαίσιο, που πέρα ως πέρα στους Κνιδιώτες άναψα μια φλόγα ερωτική με τη γυμνή Αφροδίτη μου. Εγώ είμ' εκείνους που αποθέωσα τη Φρύνη, κι έδωσα του Έρωτα χρυσά πρωτόφαντα φτερά. Αϊδωνέας εγώ ξανάρπαξα στην Περσεφόνη, και στο χάλκωμα τη σκλάβωσα· κι έβγαλα τον Απόλλωνα με παρθενιά καινούρια. »Τώρα σα να ορέγουμαι να πλάσω κάτι, όχι λαμπερότερον από το Χρυσοκόμη, κάτι πιο πονετικό, κάτι ευωδιαστό, που να μην το 'χει η λαμπυράδα του. Κάτι πιο διπρόσωπο, και πλουσιότερον από το νόημα που κλει των ταρταρωμένων η βασίλισσα. Ένα νέον Έρωτα ζωντανεμένο με όλων των Πλατώνων τις πνοές από τους κόσμους των αχάλαστων ιδεών. Πλάσμα ηδονικότερο κι από τη Φρύνη. Μια θεότητα που να είναι μια Αφροδίτη όλη από ουρανό. Κι έναν Ερμή που να πιστέψεις πως φίλησε τη Σφίγγα, κι απόμενε στα χείλια του μιαν άχνα από το άλαλο και αβασίλευτο χαμόγελο. Κι ήθελα να πλάσω μια ομορφιά πέρα από τη γαλήνη των αθανάτων, εκείθε κι από των ανθρώπων το παράδαρμα· μια παρθενιά καινούρια συνθεμένη από όλες τις φλόγες, κι από τις σοφίες όλες, απ' όλα τα πάθη κι από τ' αναθεματίσματα ψυχής που βρίσκεται σε μιαν άκοπη προσπάθεια να σηκωθεί, να σηκωθεί, ανάερη, ν' ανταμωθεί με το χαμένο της γαμπρό, και δεν το κατορθώνει. Μια παρθενιά και μια ευτυχία και μιαν ανάπαψη καινούρια, σα μιαν ήπειρο από σεισμούς κοσμοχαλαστάδες. Για τούτο ήρθα σ' εσένα. Γιατί εσύ ωραίος είσαι από την ωραιότη που ονειρεύομαι, ω Σάτυρε! Και τ' αποκρίθηκα ήμερα: «Τράβα το δρόμο σου, άνθρωπε! Κι αν κόλλησε το αχόρταγο αχείλι μου στο στόμα απάνου της Φωτιάς, κι αν φύσηξε μια νέα τρικυμία από ψυχή μέσα στην πρωτόγονην ανεμοζάλη της ζωής μου, κι ένα λάβωμα βαθύτερο από τότε χάσκει κι αφορμίζει στ' άδυτα των αδύτων μου, κι αν βασανίζει με ολοένα της υπάρξεως το κρίμα και τ' ανάθεμα, μήπως δεν είμ' εγώ ο πανάσκημος; μήπως δεν είμαι ο Σάτυρος που όλες οι πηγές μού καθαροζωγραφίζουνε, κι οι αντίλαλοι όλοι μού βροντοφωνάζουν την ασκήμια;» Κι ακολούθησεν εκείνος. «Τέντωσε τ' αυτιά σου των αντίλαλων τα λόγια, στύλωσε τα μάτια στον καθρέφτη της πηγής. Ωραίος είσαι, ω Σάτυρε, από την ωραιότη που ονειρεύομαι. Άσε με στα πόδια σου να την πιω με τα μάτια μου την ομορφιά σου, μήπως και μπορέσω ύστερα να δείξω μιαν αντιλιάδα της στον ίσκιο απάνω του ονείρου μου του μαρμαρογραμμένου». Και τότε τέντωσα τ' αυτιά και στύλωσα τα μάτια, κι άκουσα γύρω μου ύμνους, κι ήταν οι ύμνοι προς εμέ τον πανώριο: κι έσκυψα προς τα ολοήσυχα νερά, κι είδα στα βάθη της μια ζωγραφιά να λάμπει και ήταν η ζωγραφιά απ' ό,τι κρύβει ο Έρωτας κι απ' ό,τι δείχνει ο Ίμερος κι απ' ό,τι χύνει ο Όνειρος πιο διαλεχτό και πιο λαγαρισμένο, γλύκα, μελαγχολία, μουσική, μυστήριο! Κι ακόμα να πιστέψω δε μπορώ πως είμ΄ εγώ η ζωγραφιά εκείνη! Είπαμε πιο πάνω ότι ο Πλούταρχος στον βίο του Σύλλα δεν δίνει φωνή στον Σάτυρο, ωστόσο υπάρχει ένα άλλο έργο του Πλούταρχου (αν και δεν είναι βέβαιο πως είναι δικό του) που περιγράφει ένα πολύ παρόμοιο επεισόδιο. Πρόκειται για το «Παραμυθητικός προς Απολλώνιον«, οπου ο βασιλιάς Μίδας, εκεί που είχε βγει για κυνήγι, έπιασε έναν Σειληνό, και τον ρωτάει ποιο είναι το μεγαλύτερο καλό που μπορεί να τύχει στον άνθρωπο. Κι εκείνος, αφού πρώτα παραπονέθηκε ότι τον αναγκάζει να πει πράγματα που είναι καλύτερο κανείς να μην τα ξέρει, απάντησε: ?νθρώποις δ? πάμπαν ο?κ ?στι γενέσθαι τ? πάντων ?ριστον (.) δεύτερον δέ, τ? γενομένους ?ποθανε?ν ?ς τάχιστα. Πρόκειται ακριβώς για την απάντηση που δίνει ο Σάτυρος στο πεζό του Παλαμά -και στο χρονογράφημα του Βάρναλη. Εικάζω πως ο Παλαμάς ήξερε και τα δύο κείμενα του Πλουτάρχου, αλλά διάλεξε να μεταπλάσει λογοτεχνικά το πρώτο, με τον Σύλλα, που του έδινε περισσότερην απλοχωριά -και δανείστηκε από το δεύτερο τη βαριά φράση του Σειληνού, αποδίδοντάς την στα νέα ελληνικά. Ο Βάρναλης στο χρονογράφημα μπορεί κι αυτός να παντρεύει τις δυο ιστορίες του Πλουτάρχου, είτε επειδή γράφει από μνήμης, είτε χρονογραφική αδεία· αλλά είναι πολύ πιθανό να είχε επίσης διαβάσει το πεζό του Παλαμά. Πάντως η ίδια ιδέα (καλό είναι να μη γεννηθείς, αλλ' άπαξ και γεννηθείς να πεθάνεις το γρηγορότερο) και με πολύ παρόμοια διατύπωση υπάρχει και σε απόσπασμα του Αριστοτέλη: ?ριστον γ?ρ π?σι κα? πάσαις τ? μ? γενέσθαι, τ? μέντοι μετ? το?το κα? τ? πρ?τον τ?ν ?νθρώπ? ?νυστ?ν τ? γενομένους ?ποθανε?ν ?ς τάχιστα. (προσέξτε το αξιοσημείωτο, ότι διακρίνει αρσενικό και θηλυκό γένος, πάσι και πάσαις) Όπως λέει δε ο Λιαντίνης, η ίδια απαισιόδοξη ιδέα με άλλη διατύπωση εμφανίζεται κι αλλες φορές στην αρχαία γραμματεία. Advertisements Περαιτέρω: ?Email ?Facebook14 ?Twitter Σχετικά Μια ώρα με τον κ. Κώστα Βάρναλη (συνέντευξη του 1932) σε "Περιοδικά" Κωστής Παλαμάς ακατάλληλος δι' ανηλίκους σε "Αθυροστομίες" Συνάντηση με δυο ποιητές στην Αθήνα του 1936 σε "Βάρναλης" This entry was posted on 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 09:40 and is filed under Αρχαία γραμματεία, Βάρναλης, Διηγήματα. Με ετικέτα: Αριστοτέλης, Δημήτρης Λιαντίνης, Κωστής Παλαμάς, Πλούταρχος, Σύλλας. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, ή trackback from your own site. 54 Σχόλια to "Η μεταμόρφωση του Σάτυρου (πεζό του Κωστή Παλαμά)" 1.dryhammer said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 10:27 Καλή μέρα η σημερινή. Ο Παλαμάς έτρεξε σαν το νεράκι που πολεμά να το κρατήσει το παιδάκι σφίγγοντάς το στο χέρι του. Τονε διάβασα μια για το story και θέλω να τονε ξαναδιαβάσω άλλη μια για τη γλώσσα και για την ουσία του (που μου τη μετάφρασε ο Λιαντίνης). Και ίσως καταφέρω να τονε ξαναδιαβάσω με νοθευμένο αίμα, για να μη θυμάμαι γρυ απο τά λόγια, μόνο για την επίγευση. Ευχαριστώ ΝικοΚύρη. Μούδωσες τη γλύκα πού 'χει η ψύχρα στη λιακάδα σήμερα. Καλή μέρα. 2.Γιάννης Ιατρού said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 10:32 καλημέρα . οι στρατιώτες του έπιασαν έναν Σάτυρο που κοιμόταν.φθεγξαμένου δ? μόλις ο?δ?ν συνετ?ς ρε λες να είχε και 'καλλιτεχνικό ψευδώνυμο'; Lucius Cornelius Sulla Felix Interrogates a Satyr . φίλο μας τον Σκύλο να μας πληκτρολογήσει το πεζό. και τού ΄τυχε και η αβαρία, αλλά τελικά βρήκε λύση ?? 3.Theo said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 10:34 Καλημέρα! Διάβασα το κείμενο του Παλαμά μέχρι τη μέση. Δεν άντεξα περισσότερο. Τόσοι φραμπαλάδες κι ελάχιστο ψαχνό (πόσο πιο επιγραμματικός και καίριος ο Πλούταρχος)! Και θυμήθηκα τους στίχους του Σεφέρη: Δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί ετούτη η χάρη. Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές που σιγά - σιγά βουλιάζει και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε από τα μαλάματα το πρόσωπό της κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά. Μάλλον κι αυτός είχε κουραστεί από τέτοια λιγωτικά κείμενα, συμπαθάτε με? 4.Δύτης των νιπτήρων said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 10:40 Ωραίο και χαρακτηριστικότατο για τον Παλαμά και την εποχή του. Φυσικά δεν είναι ο Σύλλας ο στρατηλάτης, μάλλον προς τον Αλέξανδρο φέρνει, αν πράγματι είχε κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο στο μυαλό του δηλαδή. Και πάλι Πλούταρχος: Π?ν ? μέγας τέθνηκε - φυσικά διαφωνούσε ο Παλαμάς. 5.Panos Vlagopoulos said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 10:41 Πάντως, ο Παλαμάς μπορεί να γνώριζε την αναφορά στο μύθο (και) από τη Γέννηση της Τραγωδίας κ.λπ. του Νίτσε (στην εκδοχή Μίδας-Σειληνός). 6.Δύτης των νιπτήρων said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 10:44 Στα σχόλια του πρώτου μου λινκ, ένας παλιός γνώριμος θυμίζει και τον σχετικό Μπρασένς: https://youtu.be/SaKeQjjzExA 7.sarant said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 10:57 Καλημέρα, ευχαριστώ πολύ για τα πρώτα σχόλια! 3 Είναι λιγωτικά πολλά κείμενα της εποχής εκείνης, και το καταλαβαίνω πως μπορεί σήμερα να μην αρέσουν -αν κι εγώ τα συμπαθώ. Ο Λαπαθιώτης στα πεζά του ακόμα περισσότερο. 4 Δεν την είχα δει αυτή τη συζήτηση, μερσί. 5 Σωστά! 6 Και ο Μπρασένς για δώρο πριν φύγω να πάρω τα βουνά για κάμποσες ώρες! 8.Δύτης των νιπτήρων said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 11:01 Μιας και ανέφερα τον Αλέξανδρο, θα μπορούσε ο Παλαμάς να έχει εμπνευστεί και από τη Φυλλάδα του Μεγαλέξαντρου, που έχει διάφορα τέτοια επεισόδια με αγριάνθρωπους που δεν μιλάνε (αν και με ένα πρόχειρο ψάξιμο δεν βρήκα την πεισιθάνατη σοφία). Την ήξερε σίγουρα τη φυλλάδα, που την είχε βγάλει και ο φίλος του ο Πάλλης, και την αναφέρει και σε ποίημα του του 1912 («Η πολιτεία και η μοναξιά»: τούτ' η φυλλάδα που κρατάς και ψάχνεις, / του βασιλιά τ' Αλέξαντρου η φυλλάδα) 9.Γιάννης Ιατρού said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 11:02 9: Βέβαια, άλλο Σάτυρος κι άλλο Σειληνός (ελέγχονται ως ανακριβείς οι διαδόσεις, πως όταν γέρναγαν ?? οι Σάτυροι γίνονταν/λέγονταν Σειληνοί!) Για τον Νίτσε (Friedrich Nietzsche): Στην 'Γέννηση της Τραγωδίας' (Die Geburt der Tragodie, 1872) αναφέρει την ακόλουθη ιστορία, με τίτλο «Tι είναι για τον άνθρωπο το πιο επιθυμητό και πιο πολύτιμο αγαθό;», και με πρωταγωνιστή τον Σειληνό και τον βασιλιά Μίδα. Διηγείται λοιπόν ο Νίτσε πως σύμφωνα με μια αρχαία Ελληνική παράδοση, ο βασιλιάς Μίδας, κάποτε, κυνήγησε πολλή ώρα στο δασός το γερο Σειληνό, τον σύντροφο του Διόνυσου, χωρίς να μπορέσει να τον φτάσει. Όταν επιτέλους κατόρθωσε να τον πιάσει, ο βασιλιάς τον ερώτησε τι είναι για τον άνθρωπο το πιο επιθυμητό και πιο πολύτιμο αγαθό. Ακίνητος και πεισμωμένος ο δαίμων έμενε άφωνος, έως ότου, εξαναγκασμένος από τον νικητή του, ξέσπασε στα γέλια και άφησε να του ξεφύγουν αυτά τα λόγια (μτφ Νίκου Καζαντζάκη, 1978),: φυλή άθλια κι εφήμερη, παιδί της τύχης και της οδύνης, γιατί με αναγκάζεις να σου αποκαλύψει πράγμα που θα ήταν καλύτερα για σένα να μη γνωρίσεις ποτέ; Ο,τι περισσότερο απ όλα πρέπει να επιθυμείς, σου είναι αδύνατον να τα αποκτήσεις: το καλύτερο για σένα είναι να μην έχεις ποτέ γεννηθεί , να μην υπάρχεις, να πέσεις στην ανυπαρξία. Ύστερα από αυτό ότι περισσότερο πρέπει να επιθυμείς, είναι να πεθάνεις το γρηγορότερο 10.Theo said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 11:03 @7: Ίσως γι' αυτό και «δεν διαβάζεται πολύ στις μέρες μας», όπως γράφεις. Μάλλον ο Παλαμάς ήταν καλύτερος ως ποιητής (έχει αρκετά καλά ποιήματα αλλά τα περισσότερά του ελάχιστα διαβάζονται στις μέρες μας) από πεζογράφος. Και λέω συνήθως πως, μετά τον Καβάφη, τον Σεφέρη, τον Καρυωτάκη, τον Σαχτούρη, κλπ. έχουν αλλάξει τα γούστα μας στην ποίηση. Δύσκολα διαβάζουμε αυτούς που «στον καιρό τους κυριαρχούσαν στην ελληνική ποιητική και πνευματική ζωή επί δεκαετίες». 11.Γιάννης Ιατρού said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 11:03 9 -> 5 12.atheofobos said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 11:09 2 Το ψηφιδωτό της φωτογραφίας με τον Σάτυρο είναι από εκκλησία της εποχής του Ιουστινιανού που βρίσκεται στην Όλβια της Λιβύης την οποία είχα την τύχη να επισκεφτώ πριν 6 χρόνια. Σχετικά με την Όλβια και τα μοναδικά ψηφιδωτά της γράφω στο ποστ μου : Ζ΄ ΟΛΒΙΑ - Ο ΣΥΝΔΕΤΙΚΟΣ ΚΡΙΚΟΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑΣ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ http://atheofobos2.blogspot.gr/2011/03/blog-post.html Ο Σάτυρος είναι στην φωτογραφία 200. 13.Γιάννης Ιατρού said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 11:19 12: κοσμογυρισμένε!!! ωραίος ?? 14.ΓιώργοςΜ said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 11:21 Καλημέρα! Ευχαριστίες και για το σημερινό. Λιγωτικοί όντως οι φραμπαλάδες, αλλά δεν είναι κακό, πότε-πότε, να κατεβάζουμε ταχύτητα και ν' απολαμβάνουμε τη διαδρομή. Πολυστολισμένο κείμενο, όχι όμως φλύαρο 15.atheofobos said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 11:29 Ένα άλλο, μεγάλων διαστάσεων ψηφιδωτό με Σάτυρο και την Αντιόπη, υπάρχει στο νέο μουσείο του Γκαζιαντέπ και πρόλαβαν να το βγάλουν από την Ζεύγμα, πριν αυτή να καλυφτεί από τα νερά, μετά την κατασκευή του φράγματος Μπιρετσίκ, στον Ευφράτη. ΙV-ΖΕΥΓΜΑ -ΠΩΣ ΠΝΙΓΗΚΕ ΣΤΑ ΝΕΡΑ Η ΙΣΤΟΡΙΑ http://atheofobos2.blogspot.gr/2008/06/v.html 16.Spiridione said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 12:07 Η πρώτη αναφορά στον Θέογνη από τα Μέγαρα (6ος αιων.), ο οποίος βέβαια μπορεί να δανείστηκε τους στίχους από παλιότερες άγνωστες πηγές https://en.wikipedia.org/wiki/Theognis_of_Megara#Poetic_style Ολόκληρο το ποίημα του Θέογνη εδώ (στ. 425-427) https://el.wikisource.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B5%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CE%B9_%CE%98%CE%B5%CF%8C%CE%B3%CE%BD%CE%B9%CE%B4%CE%BF%CF%82 17.Γιάννης Ιατρού said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 12:33 16: Σπύρο, κάτι σαν «τουιτεράς» της εποχής (.. His verses are not always melodious or carefully constructed but he often places key words for good effect ...., familiar in common speech.) ?? 18.Γιάννης Κουβάτσος said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 12:35 Διαβάζοντας το κείμενο, τον Λιαντίνη είχα στον νου μου, γιατί αυτή τη βαριά φράση την ανέφερε συνέχεια στις παραδόσεις του και στο βιβλίο του «Τα ελληνικά». Υπέροχη η σημερινη ανάρτηση, αποδεικνύει ότι ο Παλαμάς διαβάζεται μια χαρά και στην εποχή μας, όπως όλοι οι κλασικοί. https://www.google.gr/url?sa=t&source=web&rct=j&url=http://calameo-download.tiny-tools.com/pages.php%3Fdoc_id%3D002014836e4927bd68f2e&ved=0ahUKEwiFmePHwb3WAhUIBcAKHXzpAQYQFghZMAc&usg=AFQjCNGf1IIUQZYe9HP-kY7BH76KGKGcIg 19.Γιάννης Κουβάτσος said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 12:39 Θέμα γούστου, Theo. Άλλους λογοτέχνες τους διαβάζουμε για τον πλούτο τους κι άλλους για τη λιτότητά τους. Συνταγές δεν υπάρχουν, φτάνει να είναι καλός ο τεχνίτης. 20.gpoint said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 12:53 # 3 με κάλυψες πλήρως 21.Γιάννης Κουβάτσος said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 12:54 Είναι λάθος, κατ' εμέ, να λέμε ότι υπάρχουν ποιητές που διαβάζονται και ποιητές που δεν διαβάζονται στην εποχή μας και υπεύθυνοι γι' αυτό είναι οι ίδιοι οι ποιητές. Το σωστό είναι να ρωτάμε πόσοι διαβάζουν ποίηση. Ας κοιτάξουμε στον περίγυρό μας, σε φίλους, γνωστούς και συγγενείς. Λίγα πράγματα, ε; Και δεν μιλάω για τα αποσπάσματα που κυκλοφορούν στους τοίχους του φέισμπουκ για λόγους επικαιρότητας και εντυπωσιασμού, για λόγους δηλαδή άσχετους με την ποίηση. Όποιοι διαβάζουν όμως ποίηση, ψάχνουν για το ωραίο σε όλες τις εποχές και σε όλους τους ποιητές, τόσο σε συλλογές όσο και σε ανθολογίες. Ακόμα και η θρυλική λόγω Καρυωτάκη Κλεαρέτη Δίπλα-Μαλάμου έχει γράψει κάποιους, λίγους έστω, αξιανάγνωστους στίχους. Γιατί να τους καταπιεί η λήθη; 22.Δύτης των νιπτήρων said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 12:56 Ζμπαθάτιμι, διάβασα στο μεταξύ και το λίκνο του Λιαντίνη στο τέλος του άρθρου. Τι ουσιοκρατικές φλυαρίες, και τι ελληνοκεντρικά λάθη· δεν έχανα τίποτα λοιπόν τόσα χρόνια. Αν θέλω ποιητική ερμηνεία της αρχαίας Ελλάδας (ποιητική λέω, αλλιώς είναι ένα πολύ αντιφατικό πράγμα η «αρχαία Ελλάδα»), καλύτερα τα είχανε πει οι Γερμανοί. 23.Spiridione said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 12:58 Εδώ μαζεμένες αναφορές για τον πεσιμισμό των αρχαίων http://laudatortemporisacti.blogspot.gr/2011/11/whats-best-life-for-man.html http://laudatortemporisacti.blogspot.gr/2011/11/best-never-to-be-born.html 24.Theo said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 13:20 @19, 21: Θέμα γούστου, συμφωνώ? το έγραψα, άλλωστε, και στο σχ. 10. Αλλά και θέμα παιδείας. Και ναι, συμφωνώ πως υπάρχουν ποιητές που αντέχουν στον χρόνο. Κι ο Όμηρος αντέχει, κι οι τρεις μεγάλοι τραγικοί αντέχουν, κι ο Ρωμανός ο Μελωδός αντέχει, κι ο Β. Κορνάρος αντέχει, κι ο Σολωμός αντέχει, κι ο Κάλβος αντέχει. Ήμουν κι εγώ θαυμαστής του Παλαμά στα μαθητικά μου χρόνια (ήμουν και παρουσιαστής μιας εκδήλωσης του σχολείου στα τριαντάχρονα από τον θάνατό του, στην Ε΄ Γυμνασίου). Μέχρι που γνώρισα τον Σεφέρη και τον Καβάφη. Και μετά, τον Καββαδία, τον Σαχτούρη και τον Λειβαδίτη. Ε, σήμερα, δεν μπορώ να βάλω δίπλα δίπλα στίχους των παραπάνω ποιητών και του Παλαμά. Κι επειδή «η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά», για ποιο λόγο να διαβάσω ποιητές που ?ε? ?δίνουσι κα? μηδέποτε ζωογονο?σι τ? τόκ?», που λέει και ο Γρηγόριος Νύσσης; Το έχω ψάξει το ωραίο, δηλαδή, στην ποίηση, κι έχω κάνει τις επιλογές μου. Και, ΟΚ, να μην τους καταπιεί όλους η λήθη. Ας μένουν στις ανθολογίες, να τους θυμόμαστε. @20: Χαίρομαι που σ' αυτό συμπίπτουμε ?? 25.Γιάννης Κουβάτσος said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 14:00 Στον Theo με αγάπη.Το υψηλότερο δείγμα λυρικού λόγου της νεοελληνικής ποίησης.Πιο κάτω βεβαίως από τις άφταστες σολωμικές κορυφές: https://www.google.gr/url?sa=t&source=web&rct=j&url=http://boukalistithalassa.blogspot.com/2009/11/blog-post_13.html%3Fm%3D1&ved=0ahUKEwjI5rv-1L3WAhXL7xQKHYpRDVAQFghFMAc&usg=AFQjCNEkmGaVzLFA2mOK_wpzRbZ9ERy8rw 26.Σκύλος said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 14:00 Όσην ώρα δακτυλογραφούσα το κείμενο από τη φωτογραφία της σελίδας, σκεφτόμανε τον καημένο τον στοιχειοθέτη, τον ανώνυμο, που έβγαλε τα ματάκια του να φτιάξει τις αράδες του κειμένου. Όντως πολυφραμπαλάδικη η γλώσσα και με γενναία κατάχρηση του «και». Οι μισές προτάσεις αρχίζουν από «Και» Αλλά παρατήρησα την ωραία έκφραση «και με είδανε διαβατάρη χώρες και στεριές και σαχάρες» καθώς Σαχάρα σημαίνει ακριβώς έρημος. 27.Pedis said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 14:09 δεν έχει ενδιαφέρον που ο Σάτυρος φαίνεται είναι πιο ιντελέκτουαλ από τον Σύλλα; Κόψε φάτσα με στωικές ανησυχίες . και μάλλον θάναι η φάτσα που πήρε όταν, κατά τη διάρκεια της λεηλασίας της Αθήνας, πήγαν να τον βρουν και να διαμαρτυρηθούν για την πολιτιστική καταστροφή μιας λαμπρής πόλης απάντησε: δεν ήρθα εδώ για να μάθω αρχαία ιστορία. 28.ΛΑΜΠΡΟΣ said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 14:49 «Θα παρουσιάσω σήμερα ένα πεζό ενός μεγάλου ποιητή, του Κωστή Παλαμά -ενός ποιητή που, ίσως άδικα, δεν διαβάζεται πολύ στις μέρες μας ενώ στον καιρό του κυριάρχησε στην ελληνική ποιητική και πνευματική ζωή επί δεκαετίες.» Τότε η πλειονότητα των Ελλήνων ήταν αγράμματοι, τώρα είναι όλοι εκπαιδευμένοι, άλλαξε κάτι; Δεν ξέρω, αλλά θεωρώ (αυθαίρετα) πως το μικρό ποσοστό που διάβαζε τότε ποίηση, έχει συρρικνωθεί στο ελάχιστο στις εκπαιδευμένες μέρες μας, δεν είναι στους βασικούς στόχους της εκπαίδευσης και στις προτεραιότητες των σύγχρονων ανθρώπων. «Πώς στέκεται ο σύγχρονος έλληνας απέναντι στην κλασική τέχνη; Οι μισοί κάτοικοι της Αθήνας δεν ανέβηκαν ποτέ στην Ακρόπολη. Και οι άλλοι μισοί ανέβηκαν για να ιδούν το Λυκαβηττό και τα ελενίτ στις στέγες του Ταύρου.» Ωραίος ο Λιαντίνης, αν και διαφωνώ σε πολλά μαζί του. 24 - «Κι ο Όμηρος αντέχει, κι οι τρεις μεγάλοι τραγικοί αντέχουν, κι ο Ρωμανός ο Μελωδός αντέχει, κι ο Β. Κορνάρος αντέχει, κι ο Σολωμός αντέχει, κι ο Κάλβος αντέχει.» Τι εννοείς αντέχουν, κάνε μιά απλή έρευνα, ρώτα 100 ανθρώπους εκτός του κύκλου σου, αν γνωρίζουν έστω και έναν στίχο απ΄όλους αυτούς τους τεράστιους ποιητές, ζήτημα να ξέρουν κάποιοι τον εθνικό ύμνο. 29.Γιάννης Κουβάτσος said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 14:58 Λάμπρο, όταν λέμε ότι αντέχουν αυτοί (και άλλοι) οι ποιητές, εννοούμε ότι εξακολουθούν να διαβάζονται από τους ευάριθμους αναγνώστες της ποίησης. Οι υπόλοιποι συνέλληνες αγνοούν την παρουσία τους. 30.ΛΑΜΠΡΟΣ said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 16:19 29 - Ε τότε όλοι οι ποιητές αντέχουν, όλο και κάποιοι απίθανοι θα τους διαβάζουν, όπως εγώ που συχνά πυκνά ακούω Ξενάκη.? 31.Γιάννης Κουβάτσος said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 16:30 «Η επιστήμη είναι γι' αυτούς που μαθαίνουν, η ποίηση γι' αυτούς που ξέρουν. » Βίλχελμ Ράιχ, Λάμπρο. ?? 32.Theo said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 17:15 @25: Ευχαριστώ, Γιάννη. Καλό είναι αλλά όχι και κορυφαίο. Κι ο Ελύτης (Άσμα ηρωικό και πένθιμο) κι ο Ρίτσος (Επιτάφιος), που δεν τους πολυπάω, για να μην αναφέρω τον Σολωμό που μου αρέσει, έχουν γράψει καλύτερα, κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα. @28: Με πρόλαβε ο Γιάννης. Να προσθέσω, πως και μεταφράζονται σε ξένες γλώσσες, άρα και κάποιους ξένους που διαβάζουν ποίηση τους ενδιαφέρουν. 33.Σκύλος said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 17:54 Γιάννη, στο 2τέλος Η πλάκα είναι πως ο Όφις κλείδωσε μεσοπέλαγα στη δακτυλογράφηση του ωςάνω κειμένου. Βαρέθηκα να περπατήσω 15 μέτρα να πάρω το δεύτερο λάπτοπ* και απευθύνθηκα στη συλλογική ευφυία. Τρία ποστ, ένα μήνυμα και δύο μέιλ και το πρόβλημα λύθηκε αμέσως. Εντωμεταξύ αποτελείωσα τη δακτυλογράφηση στο μέιλ! Μιλάμε για τόσο τεμπελόσκυλο! * Βέβαια, έχει να λειτουργήσει πάνω από ενάμιση χρόνο και θάθελε κάνα δίωρο ενημερώσων για τα Παρεθύργια7 34.giorgos said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 18:04 Η ποίηση καί γενικώτερα ή τέχνη , γιά νά κατανοηθή καί νά λειτουργήσει παιδαγωγικά . Θά πρέπει νά ύπάρχει κάποιο ύπόβαθρο . http://katotokerdos.blogspot.gr/2013/10/3_21.html 35.Γιάννης Ιατρού said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 18:04 33: Κάτι κατάλαβα στο τηλεφώνημά μας πως σαπέρα γίνεται χαμός από πλεονάζουσα ενέργεια ?? 36.Spiridione said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 18:04 Νικοκύρη, μου φαίνεται ότι τα λες λίγο μπερδεμένα στο τέλος για τον Πλούταρχο και τον Αριστοτέλη (ίσως σε παρέσυρε και ο Λιαντίνης). Ο Πλούταρχος (ή όποιος άλλος συγγραφέας) στον «Παρηγορητικό προς Απολλώνιο», παραθέτει αυτολεξεί απόσπασμα από έργο του Αριστοτέλη, τον «Εύδημο ή περί ψυχής» (νομίζω ότι αυτό είναι το μοναδικό απόσπασμα από το συγκεκριμένο έργο του Αριστ., μέσω του έργου του Πλουτάρχου). Το παράθεμα του Αριστοτέλη, όπως παραδίδεται από τον Πλούταρχο: «. 'δαίμονος ?πιπόνου κα? τύχης χαλεπ?ς ?φήμερον σπέρμα, τί με βιάζεσθε λέγειν ? ?μ?ν [115e] ?ρειον μ? γν?ναι; Μετ? ?γνοίας γ?ρ τ?ν ο?κείων κακ?ν ?λυπότατος ? βίος. ?νθρώποις δ? πάμπαν ο?κ ?στι γενέσθαι τ? πάντων ?ριστον ο?δ? μετασχε?ν τ?ς το? βελτίστου φύσεως (?ριστον γ?ρ π?σι κα? πάσαις τ? μ? γενέσθαι)· τ? μέντοι μετ? το?το κα? πρ?τον τ?ν ?νθρώπ? ?νυστ?ν, δεύτερον δέ, τ? γενομένους ?ποθανε?ν ?ς τάχιστα.' Δ?λον ο?ν ?ς ο?σης κρείττονος τ?ς ?ν τ? τεθνάναι διαγωγ?ς ? τ?ς ?ν τ? ζ?ν, ο?τως ?πεφήνατο.» Μετάφραση που βρίσκω στο διαδίκτυο ότι είναι του Καζαντζάκη (από τη Γέννηση της Τραγωδίας του Νίτσε): «[.] φυλή άθλια κι εφήμερη, παιδί της τύχης και της οδύνης, γιατί με αναγκάζεις να σου αποκαλύψω πράγμα που θα ήταν καλύτερα για σένα να μη γνωρίσεις ποτέ? Γιατί είναι πιο ανώδυνος ο βίος, όταν κανείς αγνοεί τι είναι δεινό για τον ίδιο. Ό,τι περισσότερο απ' όλα πρέπει να επιθυμείς, σου είναι αδύνατον να τα αποκτήσεις ούτε μπορείς να μετέχεις στη φύση του καλύτερου: το καλύτερο για όλους και όλες είναι να μην έχει κανείς ποτέ γεννηθεί, να μην υπάρχει, να πέσει στην ανυπαρξία. Αλλά αφού έχει γεννηθεί ό,τι περισσότερο πρέπει να επιθυμεί, είναι να πεθάνει το γρηγορότερο». Είναι φανερό, λοιπόν, ότι είναι καλύτερη η ζωή στον θάνατο, παρά η ζωή στη ζωή, έτσι αποφάνθηκε.» Εδώ μια αγγλική μετάφραση http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus%3Atext%3A2008.01.0173%3Asection%3D27 Και εδώ γενικά για τον μύθο του Μίδα και του Σιληνού: http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/mythology/lexicon/metamorfoseis/page_179.html#toc002 Επίσης, ο Λιαντίνης, στο λινκ που έχεις στο τέλος του άρθρου, τα έχει μπερδέψει για τον Αγώνα Ομήρου και Ησιόδου («Περί Ομήρου και Ησιόδου και του γένους και αγώνος αυτών» ή «Certamen Homeri et Hesiodi» έργο που αποδίδεται μάλλον στον Αλκιδάμαντα - 4ος αιν. π.Χ.): σελ. 572 https://archive.org/stream/hesiodhomerichym00hesiuoft#page/572/mode/2up 37.ΓιώργοςΜ said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 18:07 33 Κορυφαίο! Δηλαδή το ενδεχόμενο χρήσης notepad που απέχει ένα κλικ δεν έπαιζε, ε; ?? 38.Σκύλος said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 18:07 35 κυρία Παναγιώτα λέγεται και είναι 86 χρονώ, ζωήνάχει 39.Σκύλος said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 18:08 37 Πούνα τρέχεις τώρα. 40.Theo said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 18:18 @35: Ευαισθησία και καλλιέργεια χρειάζονται πάνω απ' όλα για τον συντονισμό με τον αληθινό ποιητή. Το αν κάποιοι συνωμότησαν για να αναδειχθούν κάποιοι ποιητές και οι λοιπές εγκεφαλικές και πολιτικές αναλύσεις του Κακλαμάνη με αφήνουν παγερά αδιάφορο. Όταν διαβάζω ένα ποίημα αυτό και μόνο έχω μπροστά μου. Τίποτα άλλο. 41.Theo said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 18:19 Το 40 στο 34. 42.sarant said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 18:46 Eπανελθών απο τα βουνά και τα λαγκάδια, ευχαριστώ για τα νεότερα! 9 Ο Νίτσε βασικά παραθέτει τον Πλούταρχο, όπως βλέπω 14 Έτσι. 16 Μπράβο Σπύρο 21 Δεν διαβάζονται όλοι οι ποιητές λιγότερο στις μέρες μας. Και θα έλεγα ότι χάρη στο ιντερνέτι, οι νέοι ποιητές γίνονται πολύ πιο γνωστοί απ' ό,τι οι πατεράδες τους (αν και όχι απ'ό,τι οι παπούδες τους) 36 Δεν το ειχα πάρει είδηση ότι ο Παραμυθητικός περιέχει αριστοτελικό παράθεμα, το ομολογώ. 43.Theo said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 18:51 @42δ: Έχεις στατιστικές; Και πόσο αξιόπιστες μπορεί να είναι; 44.Spiridione said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 19:01 42 τελ. . ?νθρώποις δ? πάμπαν ο?κ ?στι γενέσθαι τ? πάντων ?ριστον (.) Πρόκειται ακριβώς για την απάντηση που δίνει ο Σάτυρος στο πεζό του Παλαμά -και στο χρονογράφημα του Βάρναλη. Δεν είναι αυτή η απάντηση στο θέμα που συζητάμε, η επόμενη φράση είναι (?ριστον γ?ρ π?σι κα? πάσαις τ? μ? γενέσθαι). Έτσι προκύπτει από τις μεταφράσεις τουλάχιστον. Αυτό το «ουκ εστί γενέσθαι» ίσως σε μπέρδεψε. 45.Γιάννης Κουβάτσος said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 19:13 Απ' τους πατεράδες τους, Νίκο, μπορεί. Αλλά στη ολιγάνθρωπη Αθήνα του 19ου αιώνα και αρχών του 20ου κάποιοι ποιητές έχαιραν τεράστιας εκτίμησης. Τον Αχιλλέα Παράσχο π.χ. τον σταματούσαν στον δρόμο και του φίλαγαν το χέρι. 46.ΛΑΜΠΡΟΣ said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 22:13 31 - ?? ?? ?? 32 - Ναί βρε Theo αλλά το ποσοστό παραμένει ελάχιστο σε σύγκριση με όσους διαβάζουν Μαντά, Δημουλίδου και Ε. Λ.Τζέιμς, αν και το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό αλλά παγκόσμιο. 40 - Έτσι δεν γίνεσαι άβουλος καταναλωτής ψηφοφόρος. ?? 42 - «Δεν διαβάζονται όλοι οι ποιητές λιγότερο στις μέρες μας. Και θα έλεγα ότι χάρη στο ιντερνέτι, οι νέοι ποιητές γίνονται πολύ πιο γνωστοί απ' ό,τι οι πατεράδες τους (αν και όχι απ'ό,τι οι παπούδες τους)» Πλάκα κάνεις ε; Αφού τα παιδιά δεν μαθαίνουν στο σπίτι κατά κύριο λόγο και δευτερευόντως στο σχολείο να αγαπούν την ποίηση, πώς προκύπτει ότι διαβάζονται περισσότερο οι νέοι ποιητές όταν οι γίγαντες διαβάζονται ελάχιστα από τους μεγάλους και σχεδόν καθόλου από τους νέους; 47.mitsos said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 23:15 Αγαπούσαν άραγε τη ζωή ο Βάρναλης ή ο Παλαμάς , όταν βρίσκονταν σε .» φάση πεσιμιστική» ; Δύσκολη η απάντηση. Πάντως υπάρχει ένας σχετικός διάλογος πιο πρόσφατος από του Πλούταρχου . Σταυρόγκιν-Κυρίλωφ «Οι Δαιμονισμένοι» «... - Τ' αγαπάς τα παιδιά; - Τ' αγαπώ, είπε ο Κυρίλωφ αδιάφορα. - Τότε θ' αγαπάς και τη ζωή. - Ναι, αγαπώ και τη ζωή. Σου φαίνεται περίεργο; - Μα, τόχεις πάρει απόφαση να τινάξης τα μυαλά σου. - Κι ύστερα ; Γιατί ανακατεύεις δυο πράγματα που δεν έχουν σχέση μεταξύ τους; Η ζωή είναι κάτι που υπάρχει και ο θάνατος δεν υπάρχει. - Πιστεύεις τώρα και στην αιώνια ζωή του άλλου κόσμου ; - Όχι, πιστεύω όμως στην αιώνια ζωή αυτού εδώ του κόσμου. Υπάρχουν στιγμές, φτάνουμε σε στιγμές όπου ο χρόνος σταματάει άξαφνα και παραχωρεί τη θέση του στην αιωνιότητα. ....» Υπό Φ.Ντοστογιέφσκι 48.sarant said 24 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 23:26 Ευχαριστώ για τα νεοτερα! 45 Δεν είναι (μόνο) θέμα πληθυσμού πάντως. 49.Theo said 25 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 00:06 @40β: Το είχε πει κι ο Χέλντερλιν πριν από 200 χρόνια: «Και τι χρειάζονται οι ποιητές σε μικρόψυχους καιρούς;» Δυστυχώς, όταν το επίκεντρο των προβληματισμών και των συζητήσεων είναι στα οικονομικά, έτσι αισθάνονται οι πολλοί και διαβάζουν Μαντά και Δημουλίδου για κανένα διάλειμμα. 50.Γς said 25 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 01:47 28: >«Πώς στέκεται ο σύγχρονος έλληνας απέναντι στην κλασική τέχνη; Οι μισοί >κάτοικοι της Αθήνας δεν ανέβηκαν ποτέ στην Ακρόπολη. Και οι άλλοι μισοί >ανέβηκαν για να ιδούν το Λυκαβηττό και τα ελενίτ στις στέγες του Ταύρου.» Ωραίος ο Λιαντίνης, αν και διαφωνώ σε πολλά μαζί του. Μόλις είχαν ανέβει δυο θείτσες στον Ιερό Βράχο και βλέπουν από κοντά τον Παρθενώνα. Οταν ξαφνικά η μια κοιτάζει απέναντι τον Λυκαβηττό: -Μαρία! Η Ακρόπολη! 51.Βάταλος said 25 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 02:31 Εντιμώτατοι κύριοι, προυχώρησεν η νύξ εις το Ρωμέικον, αλλά εμφανίζομαι και απόψε μήπως σταματήση η κατά διαβόλου πορεία του Ιστολογίου τας τελευταίας 6 ημέρας (απώλεια 119 θέσεων). Σήμερον ευρίσκεται εις την 1.428ην θέσιν της Αλέξαινας, ενώ εις τας 18 Σεπτεμβρίου ευρίσκετο εις την 1.309ην θέσιν, όπου το είχεν αναβιβάσει ολομόναχος ο γέρων Βάταλος, καθώς απουσίαζε το «βαρύ πυροβολικόν» του Ιστολογίου, ο κακόψυχος αναγνώστης Ιατρού 1) Θα τολμήση, άραγε, ο έντιμος κ. Σαραντάκος να «κράξη» την μνημειώδη ασχετοσύνην του φιλαράκου του, Παντελή Μπουκάλα, εις την σημερινήν κυριακάτικην «Καθημερινήν», όπου διεσύρθη πανελληνίως; Ο τάλας Παντελής, έγραψε ότι κάθε φορά που παρακολουθούμε έν βίδεον του YouTube από τον ίδιον υπολογιστήν, προσφέρομεν από έν «χτύπημα» εις το βίδεον!.. Και ο τελευταίος μαθητής του Δημοτικού, γνωρίζει αυτό που αγνοεί ο κ. Μπουκάλας: Ότι το YouTube δίδει μόνον έν «χτύπημα» εις κάθε βίδεον, όσας φοράς και αν το παρακολουθήσωμε από ΤΟΝ ΙΔΙΟΝ υπολογιστήν. ΙΔΟΥ η ξεφτίλα του Μπουκάλα, που αποδεικνύει ότι και οι πιό μορφωμένοι Ρωμιοί αγνοούν στοιχειώδη πράγματα. Παρεμπιπτόντως, όπως φαίνεται από την φωτοτυπίαν του άρθρου του, ο πανάσχετος Μπουκάλας αγνοεί ότι ένα τραγούδι ανεβαίνει πολλάς φοράς εις το YouTube από διαφόρους χρήστας και σημειώνει διαφορετικάς θεαματικότητας. ΙΔΟΥ για παράδειγμα, το «Εγώ καλά σου τάλεγα» με τον Στράτο ΔΙονυσίου, που έχει αγγίξει τας 100.000 χιλιάδας θεάσεις. Όπερ σημαίνει ότι ο κύρ Παντελής παραπληροφορεί τους γηραιούς αναγνώστας της «Καθημερινής» από άγνοιαν και μόνον, διό και οφείλει να τόνε κράξει το Σαββάτον ο κ. Σαραντάκος. Υπενθυμίζω ότι 3 φοράς εις αυτό το Ιστολόγιον ο μακράν πολυτιμώτερος αναγνώστης του, κακόψυχος Ιατρού, έχει γράψει εις σχόλιά του ότι αι Πολιτείαι των ΗΠΑ είναι 54 (αντί του ορθού 50) και δεν ευρέθη ούτε είς αναγνώστης να τονε «κράξη», είτε από φόβον μήπως εισπράξη κιτρίνην κάρταν είτε από άγνοιαν. Αν προκληθώ, θα αναρτήσω τα 3 αυτά σχόλια του Ιατρού 2) Συγχαίρω τον μπολσεβίκον δημοσιογράφον της «Καθημερινής» Αποστόλην Λακασάν που εις την προχθεσινήν (22/9) «Καθημερινήν» εξευτέλισε την Ορθόδοξον Εκκλησίαν, αποδείξας ότι επί 5 τουλάχιστον αιώνας ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ εις το Ορθόδοξον Βυζάντιον και οι Ρωμιοί παντρευόσαντε με πολιτικόν γάμον!.. Τί έχουν να είπουν επ' αυτής της συνταρακτικής αποκαλύψεως του κ.Λακασά, οι γνωστοί χριστιανούληδες αναγνώσται του Ιστολογίου Δ. Μαρτίνος, νεαρός Ριβαλδίνιος κλπ; 3) Περαίνω με μίαν αποκάλυψιν του κύρ Μιχάλη Κατσίγερα εις την σημερινήν κυριακάτικην «Καθημερινήν»: Αι εφημερίδες της 24ης Σεπτεμβρίου 1937 ΑΠΕΚΡΥΨΑΝ από τους αποβλακωμένους Ρωμιούς αναγνώστας ότι ο Μέγας κλασικός φιλόλογος Ιωάννης Συκουτρής ηυτοκτόνησεν!.. Κατά τας πληροφορίας του Επιτελείου μας, αυτό έγινε μόνον και μόνον διά να επιτρέψη η Ορθόδοξος Εκκλησία την χριστιανικήν κηδείαν του, διότι - ως γνωστόν - οι αυτόχειρες εκείνην την εποχήν ΔΕΝ ΕΚΗΔΕΥΟΝΤΟ με τας ευλογίας της Εκκλησίας. Περιέργως, με το θέμα αυτό (απόκρυψις αυτοκτονίας Συκουτρή από τας εφημερίδας), ουδέποτε έχει ασχοληθή ο ρέκτης κ. Σαραντάκος. ΔΙατί, άραγε; Από άγνοιαν, ή από κάτι άλλο; Μετά πλείστης τιμής Γέρων Βάταλος αιμύλος και σπουδαιόμυθος (καλλιτεχνικόν ψευδώνυμον «καλικάντζαρος του Ιστολογίου») ΥΓ: Μέ αφορμήν τον αποψινόν θρίαμβον των ακροδεξιών του AfD εν Γερμανία, των οποίων η 38ετής αρχηγός Αλίκη ΒάΪντελ είναι δεδηλωμένη τριβάς και συζεί με πρώην λαθρομετανάστριαν από την Σρί Λάνκαν, το Επιτελείον μας σάς προσφέρει (από την προσωπικήν του βιβλιοθήκην) το μνημειώδες σύγγραμμα του Louis Crompton «Homosexuality and Civilization», (2003), που εξηγεί πόσον οπίσω επήγεν ο Πολιτισμός, επειδή η Χριστιανική Εκκλησία απηγόρευε τας ομοφυλοφιλικάς σχέσεις επί 18 αιώνας. Και πόσον προωθήθη ο Πολιτισμός, επειδή οι Αρχαίοι Έλληνες επέτρεπον και υμνούσαν τας σχέσεις αυτάς. Καταβιβάσατε εδώ 52.Γς said 25 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 07:30 Αντε να μοιραστώ την [γαμώ την] πρωινή ατυχία μου: Δεν έχω τα κότσια να αντέξω την τάση για εμετό που μου προκαλεί κάποιος συγκεκριμένος. Κι ο διάολος τό' φερε να πέσω πρωί πρωί πάνω σ αυτό 53.gpoint said 25 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 08:22 Προυχώρησεν η .μέρα και μια που ο καιρός στην Φωκίδα είναι μελαχροινός μη επιτρέπων την αλιείαν.αργία μήτηρ πάσης κακίας κουλουπου, κουλουπου. Βάταλε μην (αυτο)καρφώνεσαι δλδ και στο ιστολόγιο ισχύει ό,τι και στην ζωή ; Κι επειδή ξέρω πως είσαι βραδύνους και δεν τόπιασες πως είναι δυνατόν ένας κακόψυχος να είναι » ο μακράν πολυτιμώτερος αναγνώστης» του ιστολογίου ; που τους ξέρεις εσύ τους αναγνωστες του ιστολογίου ; μόνο τους σχολιαστές γνωρίζεις !! Για τα υπόλοιπα θα σε παρέπεμπα στον Λάμπρο (επ' ευκαιρία που δεν έχει ψάρεμα σήμερα θα βγω να μαζέψω θυμάρι- είναι πιο υγιεινό και εύγευστο από την ρίγανη και δίνει μια γεύση .βουνού όταν το βάζω στο κομοδίνο μου-ΔΙΠΛΑ στο κρεβάτι μου, στην Αθήνα ) αλλά έχει να ταΐσει κάτι γυπαετούς και επινέφελους και δεν του περισσεύει καιρός να ταΐζει τρολλ !! Κατά τα άλλα ο Τράκης τα βάζει τώρα με την Θ13 γιατί ερασιτεχνική ή τοπικό με οργανωμένους παρουσιάζει κάποιες δυσκολίες αλλά είναι και η μόνη λύση. Αλλιώς το παράδειγμα της Εφές που απέμεινε με μόνο το μπάσκετ δείχνει τον δρόμο. Αν τον αφήσουν ήσυχο θα πάει τοπικό για να μην χρεωθεί ο Αλαφούζος στο δημόσιο, αν βρεθούν κι άλλοι διεκδικητές του σωματείου θα πάει ερασιτεχνική και θα κονομήσει το δημόσιο. Και φυσικά το πόσο όλοι «λατρεύουν» τον ΠΑΟ φαίνεται που κανείς δεν βάζει τα 3 μύρια να σωθεί ο ερασιτέχνης ούτε ο Ρίβα που συγκεντρώνει τους τίτλους που έχει μαζέψει. Λογικό να συμβαίνουν σε μια ομάδα που εδώ και πολλά χρόνια τρέφεται με ψέμματα και παραποίηση της αλήθειας ( Σιδηρόπουλος-Κύζας και συμπεράσματα από το αδιάφορο 2-3 της Τούμπας και όχι από τα 3-0 και 4-0 όταν υπήρχε ενδιαφέρον , αυτά σαν πρόσφατα παραδείγματα) 54.Pedro Alvarez said 25 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 08:55 Μετά απ'αυτά που διάβασα για το θυμάρι. δεν πρόκειται να το ξαναακουμπήσω! μπλιάχχ!. για το χαμομήλι το ήξερα από παλιά ότι είναι κατουρημένο, οπότε μόνο τσάι λίπτον κίτρινο! Σχολιάστε Γράψτε το σχόλια σας εδώ....Γράψτε το σχόλια σας εδώ.... Gravatar Λογότυπο WordPress.com Φωτογραφία Twitter Φωτογραφία Facebook Φωτογραφία Google+ « Χενετικά μεζεδάκια Blog στο WordPress.com. Follow ________ Orasi mailing list για την διαγραφή σας από αυτή την λίστα στείλτε email στην διεύθυνση orasi-requ...@hostvis.net και στο θέμα γράψτε unsubscribe Για να στείλετε ένα μήνυμα και να το διαβάσουν όλοι οι συνδρομητές της λίστας στείλτε email στην διεύθυνση Orasi@hostvis.net διαβάστε τι συζητά αυτή η λίστα http://hostvis.net/mailman/listinfo/orasi_hostvis.net Για το αρχείο της λίστας http://www.mail-archive.com/orasi@hostvis.net/ Εναλλακτικό αρχείο: http://hostvis.net/pipermail/orasi_hostvis.net/ παλαιότερο αρχίο (έως 25/06/2011) http://www.freelists.org/archives/orasi __________ NVDA δωρεάν αναγνώστης οθώνης ένα πρόγραμμα ανοιχτού λογισμικού http://www.nvda-project.org/ _____________ Τα ηχογραφημένα βιβλία με φυσική φωνή που ανεβαίνουν στις βιβλιοπροτάσεις προσφέρονται από τις βιβλιοθήκες που λειτουργούν οι φορείς των τυφλών ____________
