Re: [Orasi] Αλμπέρ Καμύ - Η ζωή στην πολιτεία της Πανούκλας
Ωραίο ως ανάγνωσμα δεν λέω. Αλλά επειδή το μυαλό μας πάει αλλού λόγο των ημερών... άσ μείνει ανάγνωσμα. σπύρος -Original Message- From: Orasi [mailto:orasi-boun...@hostvis.net] On Behalf Of Pwlina Papanikolaou Sent: Saturday, March 7, 2020 10:11 PM To: orasi mailing list Subject: Re: [Orasi] Αλμπέρ Καμύ - Η ζωή στην πολιτεία της Πανούκλας Τι ωραίο! Πωλίνα Παπανικολάου > 7 Μαρ 2020, 1:58 μμ, ο χρήστης «Chrysella Lagaria > » έγραψε: > > > https://www.tofonikokouneli.com/2020/03/camus-panoukla.html > > Αλμπέρ Καμύ – Η ζωή στην πολιτεία της Πανούκλας > Enter the rabbit's lair... > > το φονικο κουνελι > > Ήταν 1947 όταν ο Αλμπέρ Καμύ δημοσίευε την «Πανούκλα» [Albert Camus, “La > Peste”]. Γραμμένο κατά τη διάρκεια της ανοικοδόμησης μετά την καταστροφή του > πολέμου, το μυθιστόρημα περιγράφει τη σταδιακή εξάπλωση μιας αιφνιδιαστικής > ασθένειας σε μια «φυσιολογική πολιτεία» των καιρών. Μια πολιτεία στην οποία > (κατά τα λόγια του συγγραφέα στην εισαγωγή του έργου): «πλήττεις και > πασχίζεις ν’ αποκτήσεις συνήθειες. Οι συμπολίτες μας δουλεύουν πολύ, μα πάντα > για να πλουτίσουν. Ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για το εμπόριο κι ασχολούνται > πρώτα απ’ όλα, όπως λένε, με τις μπίζνες.» > > Στην πολιτεία της πανούκλας κάθε ανθρώπινη σχέση δομείται με βάση το > σταγονόμετρο του υπολογισμού και της ρουτίνας: «Οπωσδήποτε, σήμερα, τίποτα > δεν είναι πιο φυσικό από το να βλέπεις ανθρώπους να δουλεύουν απ’ το πρωί > μέχρι το βράδυ και ν’ αφιερώνουν στη συνέχεια τον καιρό που τους απομένει στα > χαρτιά, στο καφενείο και στο κουβεντολόι.» Και ο ίδιος ο έρωτας, ο μεγάλος > αντιστασιακός, καταλήγει να μετατραπεί είτε σε μέσο εκτόνωσης, είτε σε > απομεινάρι της καθημερινότητας: «Κατά συνέπεια, δεν είναι απαραίτητο να > διασαφηνίσουμε με ποιο τρόπο ερωτεύονται στον τόπο μας. Οι άντρες και οι > γυναίκες είτε καταβροχθίζονται βιαστικά σ’ αυτό που αποκαλούμε ερωτική πράξη, > είτε βυθίζονται σε μια μακρόχρονη συνήθεια για δύο. Ανάμεσα σε τούτα τα άκρα, > συχνά δεν υπάρχει μέση οδός. Από έλλειψη χρόνου και σκέψης, οι άνθρωποι είναι > αναγκασμένοι ν’ αγαπιούνται δίχως να το ξέρουν.» > > Ποια είναι η στάση των ανθρώπων απέναντι στην αρρώστια και τον θάνατο σε μια > τέτοια πολιτεία; Σύμφωνα με τα λόγια του Καμύ: «Το πρωτοφανές στην πόλη μας > είναι η δυσκολία που συναντά κανείς όταν έρθει η ώρα του να πεθάνει. […] > Υπάρχουν πόλεις και χώρες που σε συντρέχουν στην αρρώστια, όπου μπορείς, κατά > κάποιο τρόπο, ν’ αφεθείς με εμπιστοσύνη στις φροντίδες που σου παρέχουν. Ένας > άρρωστος έχει ανάγκη από τρυφερότητα, του αρέσει να στηρίζεται κάπου, πράγμα > πολύ φυσικό. Στο Οράν όμως, το τραχύ κλίμα, η σπουδαιότητα των εμπορικών > συναλλαγών, ο ανύπαρκτος διάκοσμος, το γρήγορο σούρουπο και η ποιότητα των > απολαύσεων, όλα γενικά απαιτούν καλή υγεία. Ο άρρωστος είναι ολομόναχος. > Σκεφτείτε λοιπόν τον ετοιμοθάνατο, παγιδευμένο πίσω από εκατοντάδες τοίχους > που τριζοβολούν απ’ την κάψα, ενώ, την ίδια στιγμή, ένας ολόκληρος πληθυσμός, > στα τηλέφωνα ή στα καφενεία, μιλά για συναλλαγματικές, φορτωτικές και > προεξοφλήσεις. Θα καταλάβετε τότε πόσο άβολος μπορεί να είναι ο θάνατος, > ακόμα κι ο μοντέρνος, όταν επέρχεται έτσι σ’ έναν ξερότοπο.» > > Αυτή, λοιπόν, είναι η βασική σκιαγράφηση της πολιτείας στην οποία εξαπλώνεται > η πανούκλα. Μια πολιτεία παραδομένη στις συναλλαγματικές του κέρδους, στην > επιφάνεια των σχέσεων και στην περιθωριοποίηση της ασθένειας. Η τελευταία > μοιάζει με κάποιον ανεπιθύμητο άγνωστο επισκέπτη. Έναν ξένο. Μα αν η αρρώστια > μοιάζει με «ξένο» – πόσο ξένες άραγε είναι ήδη οι σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ > τους; Πόσο ξένη είναι ήδη η πολιτεία πριν την εξάπλωση της πανούκλας; Δεν > έχουμε παρά να αναρωτηθούμε: που βρίσκεται η αρρώστια; Σε κάποιον μυστηριώδη > και ύπουλο ιό που εξαπλώνεται σταδιακά; Ή μήπως στην ίδια την καρδιά και > καθημερινότητα της συγκεκριμένης «φυσιολογικής» πολιτείας; > > Για τον Καμύ η «πανούκλα» συνιστά τον μεγάλο καθρέφτη αυτής της πολιτείας. > Γιατί μόνο στην εξάπλωσή της αποκαλύπτεται το πρόσωπο των ανθρώπων πίσω και > πέρα από τη μάσκα της καθημερινότητας. Η αρρώστια ξεγυμνώνει τους ανθρώπους. > Η στάση τους απέναντί της συνιστά μαρτυρία της γενικότερης στάσης ζωής τους. > Κάποιοι επιλέγουν να ξεχάσουν… Άλλοι επιλέγουν να αποκομίσουν κέρδος… Και > κάποιοι άλλοι επιλέγουν να αγωνιστούν – και να ανακαλύψουν έτσι το > καταχωνιασμένο ανθρώπινό τους πρόσωπο. > > > > Η καθημερινή ζωή στην πολιτεία της πανούκλας… ένα απόσπασμα > > Ας μεταφερθούμε τώρα σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα αποσπάσματα του βιβλίου, > στο οποίο ο συγγραφέας περιγράφει στιγμές από την καθημερινότητα στην > πολιτεία, τον καιρό που η πανούκλα έχει εξαπλωθεί για τα καλά και έχει > μετατραπεί σε επιδημία. Η πόλη έχει κλείσει τις πύλες
Re: [Orasi] Αλμπέρ Καμύ - Η ζωή στην πολιτεία της Πανούκλας
Τι ωραίο! Πωλίνα Παπανικολάου > 7 Μαρ 2020, 1:58 μμ, ο χρήστης «Chrysella Lagaria > » έγραψε: > > > https://www.tofonikokouneli.com/2020/03/camus-panoukla.html > > Αλμπέρ Καμύ – Η ζωή στην πολιτεία της Πανούκλας > Enter the rabbit's lair... > > το φονικο κουνελι > > Ήταν 1947 όταν ο Αλμπέρ Καμύ δημοσίευε την «Πανούκλα» [Albert Camus, “La > Peste”]. Γραμμένο κατά τη διάρκεια της ανοικοδόμησης μετά την καταστροφή του > πολέμου, το μυθιστόρημα περιγράφει τη σταδιακή εξάπλωση μιας αιφνιδιαστικής > ασθένειας σε μια «φυσιολογική πολιτεία» των καιρών. Μια πολιτεία στην οποία > (κατά τα λόγια του συγγραφέα στην εισαγωγή του έργου): «πλήττεις και > πασχίζεις ν’ αποκτήσεις συνήθειες. Οι συμπολίτες μας δουλεύουν πολύ, μα πάντα > για να πλουτίσουν. Ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για το εμπόριο κι ασχολούνται > πρώτα απ’ όλα, όπως λένε, με τις μπίζνες.» > > Στην πολιτεία της πανούκλας κάθε ανθρώπινη σχέση δομείται με βάση το > σταγονόμετρο του υπολογισμού και της ρουτίνας: «Οπωσδήποτε, σήμερα, τίποτα > δεν είναι πιο φυσικό από το να βλέπεις ανθρώπους να δουλεύουν απ’ το πρωί > μέχρι το βράδυ και ν’ αφιερώνουν στη συνέχεια τον καιρό που τους απομένει στα > χαρτιά, στο καφενείο και στο κουβεντολόι.» Και ο ίδιος ο έρωτας, ο μεγάλος > αντιστασιακός, καταλήγει να μετατραπεί είτε σε μέσο εκτόνωσης, είτε σε > απομεινάρι της καθημερινότητας: «Κατά συνέπεια, δεν είναι απαραίτητο να > διασαφηνίσουμε με ποιο τρόπο ερωτεύονται στον τόπο μας. Οι άντρες και οι > γυναίκες είτε καταβροχθίζονται βιαστικά σ’ αυτό που αποκαλούμε ερωτική πράξη, > είτε βυθίζονται σε μια μακρόχρονη συνήθεια για δύο. Ανάμεσα σε τούτα τα άκρα, > συχνά δεν υπάρχει μέση οδός. Από έλλειψη χρόνου και σκέψης, οι άνθρωποι είναι > αναγκασμένοι ν’ αγαπιούνται δίχως να το ξέρουν.» > > Ποια είναι η στάση των ανθρώπων απέναντι στην αρρώστια και τον θάνατο σε μια > τέτοια πολιτεία; Σύμφωνα με τα λόγια του Καμύ: «Το πρωτοφανές στην πόλη μας > είναι η δυσκολία που συναντά κανείς όταν έρθει η ώρα του να πεθάνει. […] > Υπάρχουν πόλεις και χώρες που σε συντρέχουν στην αρρώστια, όπου μπορείς, κατά > κάποιο τρόπο, ν’ αφεθείς με εμπιστοσύνη στις φροντίδες που σου παρέχουν. Ένας > άρρωστος έχει ανάγκη από τρυφερότητα, του αρέσει να στηρίζεται κάπου, πράγμα > πολύ φυσικό. Στο Οράν όμως, το τραχύ κλίμα, η σπουδαιότητα των εμπορικών > συναλλαγών, ο ανύπαρκτος διάκοσμος, το γρήγορο σούρουπο και η ποιότητα των > απολαύσεων, όλα γενικά απαιτούν καλή υγεία. Ο άρρωστος είναι ολομόναχος. > Σκεφτείτε λοιπόν τον ετοιμοθάνατο, παγιδευμένο πίσω από εκατοντάδες τοίχους > που τριζοβολούν απ’ την κάψα, ενώ, την ίδια στιγμή, ένας ολόκληρος πληθυσμός, > στα τηλέφωνα ή στα καφενεία, μιλά για συναλλαγματικές, φορτωτικές και > προεξοφλήσεις. Θα καταλάβετε τότε πόσο άβολος μπορεί να είναι ο θάνατος, > ακόμα κι ο μοντέρνος, όταν επέρχεται έτσι σ’ έναν ξερότοπο.» > > Αυτή, λοιπόν, είναι η βασική σκιαγράφηση της πολιτείας στην οποία εξαπλώνεται > η πανούκλα. Μια πολιτεία παραδομένη στις συναλλαγματικές του κέρδους, στην > επιφάνεια των σχέσεων και στην περιθωριοποίηση της ασθένειας. Η τελευταία > μοιάζει με κάποιον ανεπιθύμητο άγνωστο επισκέπτη. Έναν ξένο. Μα αν η αρρώστια > μοιάζει με «ξένο» – πόσο ξένες άραγε είναι ήδη οι σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ > τους; Πόσο ξένη είναι ήδη η πολιτεία πριν την εξάπλωση της πανούκλας; Δεν > έχουμε παρά να αναρωτηθούμε: που βρίσκεται η αρρώστια; Σε κάποιον μυστηριώδη > και ύπουλο ιό που εξαπλώνεται σταδιακά; Ή μήπως στην ίδια την καρδιά και > καθημερινότητα της συγκεκριμένης «φυσιολογικής» πολιτείας; > > Για τον Καμύ η «πανούκλα» συνιστά τον μεγάλο καθρέφτη αυτής της πολιτείας. > Γιατί μόνο στην εξάπλωσή της αποκαλύπτεται το πρόσωπο των ανθρώπων πίσω και > πέρα από τη μάσκα της καθημερινότητας. Η αρρώστια ξεγυμνώνει τους ανθρώπους. > Η στάση τους απέναντί της συνιστά μαρτυρία της γενικότερης στάσης ζωής τους. > Κάποιοι επιλέγουν να ξεχάσουν… Άλλοι επιλέγουν να αποκομίσουν κέρδος… Και > κάποιοι άλλοι επιλέγουν να αγωνιστούν – και να ανακαλύψουν έτσι το > καταχωνιασμένο ανθρώπινό τους πρόσωπο. > > > > Η καθημερινή ζωή στην πολιτεία της πανούκλας… ένα απόσπασμα > > Ας μεταφερθούμε τώρα σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα αποσπάσματα του βιβλίου, > στο οποίο ο συγγραφέας περιγράφει στιγμές από την καθημερινότητα στην > πολιτεία, τον καιρό που η πανούκλα έχει εξαπλωθεί για τα καλά και έχει > μετατραπεί σε επιδημία. Η πόλη έχει κλείσει τις πύλες της στον έξω κόσμο και, > απομονωμένη πια, πασχίζει να βρει τους καθημερινούς ρυθμούς της. Ποια είναι η > στάση των πολιτών απέναντι σε μια καθημερινότητα που έχει χάσει το αλλοτινό > της νόημα – όποιο και να ήταν αυτό; > > «Έπιασαν οι ζέστες. Πλησίαζε το τέλος Ιουνίου. […] Ο ήλιος πέτρωσε στον > ουρανό. Αλλεπάλληλα κύματα από κάψα και φως πλημμύριζαν την πόλη όλη τη μέρα. > Αν εξαιρέσουμε τους αψιδωτούς δρόμους της και τα διαμερίσματα, θα ‘λεγες πως > δεν υπήρχε ούτε ένα σημείο που να μην το καίει η πιο εκτυφλωτική αντηλιά. Ο > ήλιος καταδίωκε τους συμπολίτες μας σ’
[Orasi] Αλμπέρ Καμύ - Η ζωή στην πολιτεία της Πανούκλας
https://www.tofonikokouneli.com/2020/03/camus-panoukla.html Αλμπέρ Καμύ – Η ζωή στην πολιτεία της Πανούκλας Enter the rabbit's lair... το φονικο κουνελι Ήταν 1947 όταν ο Αλμπέρ Καμύ δημοσίευε την «Πανούκλα» [Albert Camus, “La Peste”]. Γραμμένο κατά τη διάρκεια της ανοικοδόμησης μετά την καταστροφή του πολέμου, το μυθιστόρημα περιγράφει τη σταδιακή εξάπλωση μιας αιφνιδιαστικής ασθένειας σε μια «φυσιολογική πολιτεία» των καιρών. Μια πολιτεία στην οποία (κατά τα λόγια του συγγραφέα στην εισαγωγή του έργου): «πλήττεις και πασχίζεις ν’ αποκτήσεις συνήθειες. Οι συμπολίτες μας δουλεύουν πολύ, μα πάντα για να πλουτίσουν. Ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για το εμπόριο κι ασχολούνται πρώτα απ’ όλα, όπως λένε, με τις μπίζνες.» Στην πολιτεία της πανούκλας κάθε ανθρώπινη σχέση δομείται με βάση το σταγονόμετρο του υπολογισμού και της ρουτίνας: «Οπωσδήποτε, σήμερα, τίποτα δεν είναι πιο φυσικό από το να βλέπεις ανθρώπους να δουλεύουν απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ και ν’ αφιερώνουν στη συνέχεια τον καιρό που τους απομένει στα χαρτιά, στο καφενείο και στο κουβεντολόι.» Και ο ίδιος ο έρωτας, ο μεγάλος αντιστασιακός, καταλήγει να μετατραπεί είτε σε μέσο εκτόνωσης, είτε σε απομεινάρι της καθημερινότητας: «Κατά συνέπεια, δεν είναι απαραίτητο να διασαφηνίσουμε με ποιο τρόπο ερωτεύονται στον τόπο μας. Οι άντρες και οι γυναίκες είτε καταβροχθίζονται βιαστικά σ’ αυτό που αποκαλούμε ερωτική πράξη, είτε βυθίζονται σε μια μακρόχρονη συνήθεια για δύο. Ανάμεσα σε τούτα τα άκρα, συχνά δεν υπάρχει μέση οδός. Από έλλειψη χρόνου και σκέψης, οι άνθρωποι είναι αναγκασμένοι ν’ αγαπιούνται δίχως να το ξέρουν.» Ποια είναι η στάση των ανθρώπων απέναντι στην αρρώστια και τον θάνατο σε μια τέτοια πολιτεία; Σύμφωνα με τα λόγια του Καμύ: «Το πρωτοφανές στην πόλη μας είναι η δυσκολία που συναντά κανείς όταν έρθει η ώρα του να πεθάνει. […] Υπάρχουν πόλεις και χώρες που σε συντρέχουν στην αρρώστια, όπου μπορείς, κατά κάποιο τρόπο, ν’ αφεθείς με εμπιστοσύνη στις φροντίδες που σου παρέχουν. Ένας άρρωστος έχει ανάγκη από τρυφερότητα, του αρέσει να στηρίζεται κάπου, πράγμα πολύ φυσικό. Στο Οράν όμως, το τραχύ κλίμα, η σπουδαιότητα των εμπορικών συναλλαγών, ο ανύπαρκτος διάκοσμος, το γρήγορο σούρουπο και η ποιότητα των απολαύσεων, όλα γενικά απαιτούν καλή υγεία. Ο άρρωστος είναι ολομόναχος. Σκεφτείτε λοιπόν τον ετοιμοθάνατο, παγιδευμένο πίσω από εκατοντάδες τοίχους που τριζοβολούν απ’ την κάψα, ενώ, την ίδια στιγμή, ένας ολόκληρος πληθυσμός, στα τηλέφωνα ή στα καφενεία, μιλά για συναλλαγματικές, φορτωτικές και προεξοφλήσεις. Θα καταλάβετε τότε πόσο άβολος μπορεί να είναι ο θάνατος, ακόμα κι ο μοντέρνος, όταν επέρχεται έτσι σ’ έναν ξερότοπο.» Αυτή, λοιπόν, είναι η βασική σκιαγράφηση της πολιτείας στην οποία εξαπλώνεται η πανούκλα. Μια πολιτεία παραδομένη στις συναλλαγματικές του κέρδους, στην επιφάνεια των σχέσεων και στην περιθωριοποίηση της ασθένειας. Η τελευταία μοιάζει με κάποιον ανεπιθύμητο άγνωστο επισκέπτη. Έναν ξένο. Μα αν η αρρώστια μοιάζει με «ξένο» – πόσο ξένες άραγε είναι ήδη οι σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους; Πόσο ξένη είναι ήδη η πολιτεία πριν την εξάπλωση της πανούκλας; Δεν έχουμε παρά να αναρωτηθούμε: που βρίσκεται η αρρώστια; Σε κάποιον μυστηριώδη και ύπουλο ιό που εξαπλώνεται σταδιακά; Ή μήπως στην ίδια την καρδιά και καθημερινότητα της συγκεκριμένης «φυσιολογικής» πολιτείας; Για τον Καμύ η «πανούκλα» συνιστά τον μεγάλο καθρέφτη αυτής της πολιτείας. Γιατί μόνο στην εξάπλωσή της αποκαλύπτεται το πρόσωπο των ανθρώπων πίσω και πέρα από τη μάσκα της καθημερινότητας. Η αρρώστια ξεγυμνώνει τους ανθρώπους. Η στάση τους απέναντί της συνιστά μαρτυρία της γενικότερης στάσης ζωής τους. Κάποιοι επιλέγουν να ξεχάσουν… Άλλοι επιλέγουν να αποκομίσουν κέρδος… Και κάποιοι άλλοι επιλέγουν να αγωνιστούν – και να ανακαλύψουν έτσι το καταχωνιασμένο ανθρώπινό τους πρόσωπο. Η καθημερινή ζωή στην πολιτεία της πανούκλας… ένα απόσπασμα Ας μεταφερθούμε τώρα σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα αποσπάσματα του βιβλίου, στο οποίο ο συγγραφέας περιγράφει στιγμές από την καθημερινότητα στην πολιτεία, τον καιρό που η πανούκλα έχει εξαπλωθεί για τα καλά και έχει μετατραπεί σε επιδημία. Η πόλη έχει κλείσει τις πύλες της στον έξω κόσμο και, απομονωμένη πια, πασχίζει να βρει τους καθημερινούς ρυθμούς της. Ποια είναι η στάση των πολιτών απέναντι σε μια καθημερινότητα που έχει χάσει το αλλοτινό της νόημα – όποιο και να ήταν αυτό; «Έπιασαν οι ζέστες. Πλησίαζε το τέλος Ιουνίου. […] Ο ήλιος πέτρωσε στον ουρανό. Αλλεπάλληλα κύματα από κάψα και φως πλημμύριζαν την πόλη όλη τη μέρα. Αν εξαιρέσουμε τους αψιδωτούς δρόμους της και τα διαμερίσματα, θα ‘λεγες πως δεν υπήρχε ούτε ένα σημείο που να μην το καίει η πιο εκτυφλωτική αντηλιά. Ο ήλιος καταδίωκε τους συμπολίτες μας σ’ όλες τις γωνιές των δρόμων, κι αν σταματούσαν, τους χτυπούσε τότε αλύπητα. Καθώς οι πρώτες αυτές ζέστες συνέπεσαν με μια κατακόρυφη αύξηση του αριθμού των θυμάτων, που υπολογίστηκαν σε επτακόσια περίπου μέσα σε μια εβδομάδα, κάτι σαν κατάθλιψη κυρίεψε το Οράν.
