[Orasi] Αναμνήσεις από το πρώτο κουδούνι [εικόνες]
taxydromos.gr Αναμνήσεις από το πρώτο κουδούνι [εικόνες] Νοσταλγικά συναισθήματα πλαισιώνουν κάθε αναδρομή στο παρελθόν, πολύ δε περισσότερο όταν είναι συνυφασμένη με μακρινές εποχές, τον ήχο από το πρώτο κουδούνι, την έναρξη της σχολικής χρονιάς, την μυρωδιά της δερμάτινης σάκας, των μπλε, καπλαντισμένων τετραδίων, με τις λευκές ετικέτες, το καρδιοχτύπι για την πρώτη μέρα στο σχολείο. Με αφορμή τη μεθαυριανή έναρξη της σχολικής χρονιάς, ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ επιχειρεί να καταγράψει το άρωμα άλλων εποχών, τότε που όλα ήταν διαφορετικά, με οδηγό τις αφηγήσεις παλιών, διακεκριμένων εκπαιδευτικών, αλλά και ενός μαθητή, που ανακαλεί μνήμες από τη σχολική αίθουσα. Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ Οι παλιότεροι θυμούνται τις εποχές που οι μαθητές φορούσαν πηλήκια και οι μαθήτριες τις κλασικές μπλε ποδιές με το λευκό γιακαδάκι και το σήμα του σχολείου σε περίοπτη θέση. Οι αυλές των σχολείων γέμιζαν χαμόγελα και χαρούμενες φωνές μετά την καλοκαιρινή ανάπαυλα, με τις αυστηρές συστάσεις προς τους μαθητές να βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη, από την αρχή της σχολικής χρονιά. Ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία για τις οδηγίες προς «ναυτιλλόμενος», παραθέτει η Αγγελική Σκορδά στο 11ο τεύχος του περιοδικού «εν Βόλω», που ήταν αφιερωμένο στην εκπαίδευση. Ηδη από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα θεωρήθηκε ανάγκη η διδασκαλία και υπόδειξη τρόπων καλής συμπεριφοράς στους μαθητές και γι’ αυτό ορίστηκε στα σχολεία το μάθημα της «Αγωγής του πολίτη» ή «Εθνικής αγωγής». Μέσα από αυτό οι μαθητές καλλιεργούνται κοινωνικά και μαθαίνουν πως πρέπει να φέρονται. Υποδεικνύεται σε αυτούς πως πρέπει να χαιρετούν όταν μπαίνουν ή βγαίνουν σ’ ένα χώρο, πως πρέπει να στέκονται, να περπατούν, να μιλούν και να εκφράζουν το σεβασμό τους προς τους ανωτέρους, ιερωμένους, επιθεωρητάς, δασκάλους κ.λπ. Παράλληλα, στέλνονταν σχετικές εγκύκλιοι στα σχολεία από τους επιθεωρητές, στις οποίες δίνονταν κατευθυντήριες οδηγίες για την συμπεριφορά των μαθητών. Μεταξύ άλλων, παρακαλούνταν οι μαθητές «μετά το πέρας των μαθημάτων να μην ξεχύνονται εις τους δρόμους ως να εξέφυγον από δεσμωτήριον». Επίσης υπογραμμίζονταν ότι πρέπει να αποφεύγονται τα «λυπηρά επεισόδια μεταξύ των μαθητών δια να μην δυσανασχετούν οι περιοικούντες και οι τυχαίως διερχόμενοι και οικτίρουν δασκάλους και εκπαίδευσιν». Παιδικά χαμόγελα και στιγμές ξεγνοιασιάς – (αρχείο Γιάννη Γκλάβατου) Παιδικά χαμόγελα και στιγμές ξεγνοιασιάς – (αρχείο Γιάννη Γκλάβατου) Ηταν άλλες εποχές «Ως πρώτη ενθύμηση σημειώνουμε την σημαντική διαφορά της τότε και της τώρα σχολικής πράξης που είναι ο αριθμός των μαθητών, ανά τάξη και τμήμα. Τα τμήματα τότε ήταν των 40 περίπου μαθητών, ενώ σήμερα δεν ξεπερνούν τα 25» αναφέρει ο συνταξιούχος δάσκαλος Αρχοντής Παντελόπουλος, ο οποίος άφησε το στίγμα του στην εκπαίδευση. Ανακαλώντας στιγμιότυπα από την μακρά του εκπαιδευτική πορεία, περιγράφει τις «ομοιόμορφες ενδυματολογικές εμφανίσεις, ιδιαίτερα των κοριτσιών, με τις μπλε ποδιές και τα άσπρα γιακαδάκια, ήταν μια διαφορετική εικόνα». Όπως υπογραμμίζει: «Εδιναν το στίγμα ενός πειθαρχημένου συνόλου, χωρίς ιδιαιτερότητες και προκλητικές αντιθέσεις, που δημιουργούν, στα παιδιά, διαφορετικά συναισθήματα και συμπεριφορές ανισότητας, με τις όποιες επιπτώσεις, στη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους». Θυμάται με νοσταλγία το «δίωρο, την εβδομάδα, πολιτιστικών εκδηλώσεων και δραστηριοτήτων, που επέτρεπε στους μαθητές να φύγουν για λίγο από το πιεστικό πρόγραμμα των μαθημάτων και να ζήσουν στιγμές ευχάριστες με δημιουργικό αποτύπωμα. Μια συλλογική προσπάθεια μαθητών, όπου, μετά από έναν εποικοδομητικό προγραμματισμό, δίνει την ευκαιρία στα παιδιά να εκφραστούν και να δείξουν τις κρυφές τους δυνατότητες, με έμπνευση και δημιουργικό πνεύμα», υπογραμμίζει. Ο κ. Παντελόπουλος θυμάται την θέσπιση του « Χρυσού Βιβλίου της τάξης..», στο οποίο «καταγράφονταν οι καλύτερες εκθέσεις των μαθητών, που επέλεγαν τα ίδια τα παιδιά». Επίσης «η έκδοση μαθητικής εφημερίδας, κάθε μήνα στην τάξη, ήταν ένα ακόμη ισχυρό κίνητρο και μια επιπλέον εποικοδομητική δραστηριότητα», σημειώνει. Η τέλεση διαφόρων εκδηλώσεων, όπως: Γυμναστικές Επιδείξεις, Γιορτή λήξης σχολικού έτους, Επετειακές γιορτές (Χριστουγέννων,25ης Μαρτίου,28ης Οκτωβρίου κ.λπ.), αποτελούσαν πολιτιστικό γεγονός, ιδιαίτερα για τις μικρές κοινωνικές ομάδες. Γι’ αυτό και η φροντίδα του δασκάλου, στο στάδιο της προετοιμασίας, ήταν αυξημένη. Ο δάσκαλος αυτής της εποχής είχε μια πολυδιάστατη και πολυμερή συμμετοχή στην διδακτική πράξη. «Επαιζε τον ρόλο του γυμναστή, του μουσικού, του εικαστικού, του θεατρολόγου κ.ά. που για να ανταποκριθεί στις ειδικές αυτές υποχρεώσεις, έπρεπε να καταβάλει πρόσθετη προσπάθεια. Το σημερινό σχολείο, ευτυχώς, τον έχει απαλλάξει από τα πρόσθετα αυτά καθήκοντα, γιατί υπηρετούν οργανικά και καταλαμβάνουν θέσεις εξειδικευμένων εκπαιδευτικών, που καλύπτουν όλες οι ειδικότητες», παρατηρεί. Η απασχόληση στο σχολείο και η επικοινωνία με τα παιδιά «ήταν και είναι πάντα μια συνέργεια, που χαρίζει στον εκπαιδευτικό υπέροχες
Re: [Orasi] Αναμνήσεις από το πρώτο κουδούνι [εικόνες]
πολύ συγκηνητικό το αρθρο αυτό. μου εφερε στο νου, απειρες αναμνησεις απο τα τρια σχολεια που φοιτησα.ηταν πολυ ευτυχισμενατα χρονιαεκεινα.θα τα θημαμαι με πολλη αγαπη. και με την ευκαιρια αυτη, ευχομαι σε οσους απο την λιστα, εχετε παιδια,ναεχουν καλη σχολικη χρονια και καληπροοδο. -Αρχικό μήνυμα- From: Apostolis Revenisios Sent: Tuesday, September 11, 2018 12:43 AM To: orasi mailing list Subject: [Orasi] Αναμνήσεις από το πρώτο κουδούνι [εικόνες] taxydromos.gr Αναμνήσεις από το πρώτο κουδούνι [εικόνες] Νοσταλγικά συναισθήματα πλαισιώνουν κάθε αναδρομή στο παρελθόν, πολύ δε περισσότερο όταν είναι συνυφασμένη με μακρινές εποχές, τον ήχο από το πρώτο κουδούνι, την έναρξη της σχολικής χρονιάς, την μυρωδιά της δερμάτινης σάκας, των μπλε, καπλαντισμένων τετραδίων, με τις λευκές ετικέτες, το καρδιοχτύπι για την πρώτη μέρα στο σχολείο. Με αφορμή τη μεθαυριανή έναρξη της σχολικής χρονιάς, ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ επιχειρεί να καταγράψει το άρωμα άλλων εποχών, τότε που όλα ήταν διαφορετικά, με οδηγό τις αφηγήσεις παλιών, διακεκριμένων εκπαιδευτικών, αλλά και ενός μαθητή, που ανακαλεί μνήμες από τη σχολική αίθουσα. Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ Οι παλιότεροι θυμούνται τις εποχές που οι μαθητές φορούσαν πηλήκια και οι μαθήτριες τις κλασικές μπλε ποδιές με το λευκό γιακαδάκι και το σήμα του σχολείου σε περίοπτη θέση. Οι αυλές των σχολείων γέμιζαν χαμόγελα και χαρούμενες φωνές μετά την καλοκαιρινή ανάπαυλα, με τις αυστηρές συστάσεις προς τους μαθητές να βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη, από την αρχή της σχολικής χρονιά. Ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία για τις οδηγίες προς «ναυτιλλόμενος», παραθέτει η Αγγελική Σκορδά στο 11ο τεύχος του περιοδικού «εν Βόλω», που ήταν αφιερωμένο στην εκπαίδευση. Ηδη από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα θεωρήθηκε ανάγκη η διδασκαλία και υπόδειξη τρόπων καλής συμπεριφοράς στους μαθητές και γι’ αυτό ορίστηκε στα σχολεία το μάθημα της «Αγωγής του πολίτη» ή «Εθνικής αγωγής». Μέσα από αυτό οι μαθητές καλλιεργούνται κοινωνικά και μαθαίνουν πως πρέπει να φέρονται. Υποδεικνύεται σε αυτούς πως πρέπει να χαιρετούν όταν μπαίνουν ή βγαίνουν σ’ ένα χώρο, πως πρέπει να στέκονται, να περπατούν, να μιλούν και να εκφράζουν το σεβασμό τους προς τους ανωτέρους, ιερωμένους, επιθεωρητάς, δασκάλους κ.λπ. Παράλληλα, στέλνονταν σχετικές εγκύκλιοι στα σχολεία από τους επιθεωρητές, στις οποίες δίνονταν κατευθυντήριες οδηγίες για την συμπεριφορά των μαθητών. Μεταξύ άλλων, παρακαλούνταν οι μαθητές «μετά το πέρας των μαθημάτων να μην ξεχύνονται εις τους δρόμους ως να εξέφυγον από δεσμωτήριον». Επίσης υπογραμμίζονταν ότι πρέπει να αποφεύγονται τα «λυπηρά επεισόδια μεταξύ των μαθητών δια να μην δυσανασχετούν οι περιοικούντες και οι τυχαίως διερχόμενοι και οικτίρουν δασκάλους και εκπαίδευσιν». Παιδικά χαμόγελα και στιγμές ξεγνοιασιάς – (αρχείο Γιάννη Γκλάβατου) Παιδικά χαμόγελα και στιγμές ξεγνοιασιάς – (αρχείο Γιάννη Γκλάβατου) Ηταν άλλες εποχές «Ως πρώτη ενθύμηση σημειώνουμε την σημαντική διαφορά της τότε και της τώρα σχολικής πράξης που είναι ο αριθμός των μαθητών, ανά τάξη και τμήμα. Τα τμήματα τότε ήταν των 40 περίπου μαθητών, ενώ σήμερα δεν ξεπερνούν τα 25» αναφέρει ο συνταξιούχος δάσκαλος Αρχοντής Παντελόπουλος, ο οποίος άφησε το στίγμα του στην εκπαίδευση. Ανακαλώντας στιγμιότυπα από την μακρά του εκπαιδευτική πορεία, περιγράφει τις «ομοιόμορφες ενδυματολογικές εμφανίσεις, ιδιαίτερα των κοριτσιών, με τις μπλε ποδιές και τα άσπρα γιακαδάκια, ήταν μια διαφορετική εικόνα». Όπως υπογραμμίζει: «Εδιναν το στίγμα ενός πειθαρχημένου συνόλου, χωρίς ιδιαιτερότητες και προκλητικές αντιθέσεις, που δημιουργούν, στα παιδιά, διαφορετικά συναισθήματα και συμπεριφορές ανισότητας, με τις όποιες επιπτώσεις, στη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους». Θυμάται με νοσταλγία το «δίωρο, την εβδομάδα, πολιτιστικών εκδηλώσεων και δραστηριοτήτων, που επέτρεπε στους μαθητές να φύγουν για λίγο από το πιεστικό πρόγραμμα των μαθημάτων και να ζήσουν στιγμές ευχάριστες με δημιουργικό αποτύπωμα. Μια συλλογική προσπάθεια μαθητών, όπου, μετά από έναν εποικοδομητικό προγραμματισμό, δίνει την ευκαιρία στα παιδιά να εκφραστούν και να δείξουν τις κρυφές τους δυνατότητες, με έμπνευση και δημιουργικό πνεύμα», υπογραμμίζει. Ο κ. Παντελόπουλος θυμάται την θέσπιση του « Χρυσού Βιβλίου της τάξης..», στο οποίο «καταγράφονταν οι καλύτερες εκθέσεις των μαθητών, που επέλεγαν τα ίδια τα παιδιά». Επίσης «η έκδοση μαθητικής εφημερίδας, κάθε μήνα στην τάξη, ήταν ένα ακόμη ισχυρό κίνητρο και μια επιπλέον εποικοδομητική δραστηριότητα», σημειώνει. Η τέλεση διαφόρων εκδηλώσεων, όπως: Γυμναστικές Επιδείξεις, Γιορτή λήξης σχολικού έτους, Επετειακές γιορτές (Χριστουγέννων,25ης Μαρτίου,28ης Οκτωβρίου κ.λπ.), αποτελούσαν πολιτιστικό γεγονός, ιδιαίτερα για τις μικρές κοινωνικές ομάδες. Γι’ αυτό και η φροντίδα του δασκάλου, στο στάδιο της προετοιμασίας, ήταν αυξημένη. Ο δάσκαλος αυτής της εποχής είχε μια πολυδιάστατη και πολυμερή συμμετοχή στην διδακτική πράξη. «Επαιζε τον ρόλο του γυμναστή, του μουσικού, του εικαστικού, του θεατρολόγου κ.ά. που για να ανταποκριθεί στις
