Re: [Orasi] Μα τι γίνεται τέλος πάντων εκεί πέρα στον Φουρφουρά;
Αυτό θα πει να είσε εκπαιδευτικός και να κάνεις λειτούργημα και όχι επάγγελμα! Πάντως, για άλλη μιά φορά εμείς οι Κρητικοί πρωτοπορούμε! On 6/6/2015 9:50 μμ, Σκορδίλης Σπύρος wrote: Μα τι γίνεται τέλος πάντων εκεί πέρα στον Φουρφουρά; Είναι αλήθεια όλα αυτά που ακούγονται για τον Φουρφουρά; Διαβάστε παρακάτω, σας παρακαλώ, και απαντήστε ποιοι από τους ισχυρισμούς που διατυπώνονται είναι αλήθειες και ποιοι ψέματα: Οι μαθητές του Φουρφουρά, των Πλατανιών, του Βυζαριού, των Κουρουτών, των Λαμπιωτών, του Πετροχωριού και της Νίθαυρης δεν βλέπουν την ώρα να ξημερώσει για να πάνε στο σχολείο τους. Και δεν «πονάει η κοιλιά ή το κεφάλι» τους συχνά, όπως σε άλλα σχολεία. Το Σχολείο τους το έχουν ονομάσει «Σχολείο της Φύσης και των Χρωμάτων». Εδώ και λίγα χρόνια, από τότε που ήρθε στο χωριό ένας αλλοπαρμένος δάσκαλος με την παρέα του, ο αέρας σταμάτησε να φυσά και να παίρνει τις πέτρες στον Φουρφουρά για να μπορέσει να δει κι αυτός τι γίνεται. Οι δάσκαλοι εκεί εμπιστεύονται τους μαθητές τους να φτιάχνουν μόνοι τους στην κουζίνα το πρωινό, το δεκατιανό και το φαγητό τους. Και οι μαθητές δεν κόβονται, δεν τρυπιούνται, δεν ματώνουν, δεν λερώνονται και δεν βάζουν παντού φωτιά. Όταν ανοίγει ο καιρός κάνουν υπαίθριο μάθημα και όταν χαλάει απότομα συνεχίζουν κάτω από τέντες και αντίσκηνα. Εκεί δεν ιδρώνουν, δεν κρυολογούν και δεν παθαίνουν πνευμονία ούτε και περιπνευμονία. Οι γονείς τους δεν διαμαρτύρονται και δεν «στολίζουν» τους δασκάλους, που βάζουν τα παιδιά τους να σκάβουν, να ποτίζουν, να βοτανίζουν και να λασπώνονται στην περιποίηση του σχολικού κήπου. Και δεν τους λένε πια «μάθε, παιδί μου, γράμματα για να μη γίνεις ρεσπέρης σαν εμένα». Οι Φουρφουριανοί και οι γείτονές τους έχουν πάψει να πιστεύουν ότι χωρίς φυτοφάρμακα δεν υπάρχουν καρποί. Και αυτό το έχουν μάθει όχι από τους γεωπόνους αλλά από το παράδειγμα των παιδιών τους στον σχολικό κήπο. Οι Φουρφουριανοί δεν θεωρούν τους δασκάλους τους «ντίπι κουζουλούς» που έχουν φτιάξει κοτέτσι στο σχολείο τους και που θα ήθελαν αν μπορούσαν να φτιάξουν πλήρες «σχολικό ζωοκήπιο». Και αντί να τους κατηγορούν, όπως αλλού, τους υπερασπίζονται παντού και πάντα με θέρμη. Στα σπίτια τους, αντί να χύνουν στις αποχετεύσεις τα τηγανόλαδα, τα δίνουν στα παιδιά τους για να τα κάνουν στο Σχολείο σαπούνι και βιοντίζελ. Οι Αμπαδιώτες δεν κατηγορούν τα παιδιά τους ότι ο «αποτέτοιος τους έχει τριβόλους» και δεν μπορεί να καθίσει στιγμή στα σχολικά καρεκλάκια, αφού προτιμούν να τον καθίζουν σε ελβετικές μπάλες γυμναστικής (ή όπως είναι γνωστότερες «μπάλες πιλάτες»). Και όχι μόνο δεν τα κατηγορούν αλλά κατά βάθος τα ζηλεύουν. Αντί να βγάζουν δεκάρικους λόγους κατά τις εθνικές γιορτές, στον Φουρφουρά τις γιορτάζουν με προγράμματα σε χώρους ιστορικής αναφοράς. Η φετινή μάλιστα γιορτή της 28ης Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε στο εκεί στρατηγείο της Γερμανοκατοχής, κράτησε μια εβδομάδα και την τελευταία μέρα πήραν μέρος όλοι οι χωριανοί. Ο ιερέας του χωριού δεν αναρωτιέται, όπως άλλοι αλλού, «πού του έτυχαν τέτοιοι χίπηδες» (με φαλακρίτσα όμως ο ένας από αυτούς), αλλά βρίσκεται δίπλα τους και τους ενισχύει με το κύρος του στην τοπική κοινωνία. Οι δάσκαλοι με τους μαθητές τους έχουν δημιουργήσει ένα διαδικτυακό κανάλι εκπαιδευτικής τηλεόρασης με το όνομα «Τα Μικρά Αμαριωτάκια». Οι μαθητές αντί να κάθονται και να ακούν (και να βαριούνται και να χασμουριούνται και να πειράζουν), προσεγγίζουν ανακαλυπτικά και βιωματικά τη γνώση. Και όποτε χρειάζεται γίνονται δημοσιογράφοι και κινηματογραφιστές. Δάσκαλοι και μαθητές, αντί να περιμένουν το κράτος να ελεήσει να δώσει χρήματα, για να μπορέσουν να κάνουν πράξη τα όνειρά τους, εμφιαλώνουν αρωματισμένο αμπαδιώτικο ελαιόλαδο και το διαθέτουν, μαθαίνοντας παράλληλα τι σημαίνει κοινοτική επιχειρηματικότητα, τι σημαίνει να οδηγείσαι από το εγώ στο εμείς. Έχουν ιδρύσει δίκτυο σχολείων που το ονομάζουν «Σχολικό Δίκτυο Ορέων» και δεν αισθάνονται πια απομονωμένοι εκεί μέσα στην Αμπαδιά που βρίσκονται. Όχι μόνο δεν είναι απομονωμένοι αλλά αντίθετα το Σχολείο τους έχει γίνει κέντρο επίσκεψης από άλλα σχολεία και από εκπαιδευτικούς και φοιτητές απ’ όλη την Ελλάδα. Συμμετέχουν σε πολλά πρωτοποριακά ευρωπαϊκά εκπαιδευτικά προγράμματα. Εφαρμόζουν εκπαιδευτική ρομποτική, χωρίς κανένας να τους κατηγορεί ως «ολότροζους». Οι Φουρφουριανοί έχουν σταματήσει μετά από συμβουλή δασκάλων να αποκαλούν τους Λαμπιωθιανούς «Τζοτζόληδες» και εκείνοι να τους το ανταποδίδουν με το εξίσου παραστατικό «Κρεμμυδάδες». Το σχολείο τους θεωρείται από πολλούς το καλύτερο στην Ελλάδα και ένα από τα καλύτερα της Ευρώπης. Μαζί με το Δημοτικό Σχολείο, και το Νηπιαγωγείο αλλά και το Γυμνάσιο έχουν γίνει κι αυτά σχολεία πρωτοποριακά. Μάλιστα οι έφηβοι του Γυμνασίου δεν ντρέπονται μήπως τους σνομπάρουν οι φίλοι τους που μαζεύουν τις ελιές του περιβόλου και διαθέτουν το λάδι για το συσσίτιο της Μητρόπολης. Και έχουν φτιάξει ένα διαδικτυακό τόπο (Γυμνάσιο Φουρφουρά. Τα Αμαριωτάκια ξαναχτυπούν) που θα τον ζήλευαν πολλά σχολεία. Τα κόκαλα σημαντ
Re: [Orasi] Μα τι γίνεται τέλος πάντων εκεί πέρα στον Φουρφουρά;
ένα εξαιρετικό παράδειγμα που αξίζει να προβάλλεται ως πρώτυπο. --Κώστας-- -Αρχικό μήνυμα- From: Σκορδίλης Σπύρος Sent: Saturday, June 06, 2015 9:50 PM To: Α Όραση Όραση Subject: [Orasi] Μα τι γίνεται τέλος πάντων εκεί πέρα στον Φουρφουρά; Μα τι γίνεται τέλος πάντων εκεί πέρα στον Φουρφουρά; Είναι αλήθεια όλα αυτά που ακούγονται για τον Φουρφουρά; Διαβάστε παρακάτω, σας παρακαλώ, και απαντήστε ποιοι από τους ισχυρισμούς που διατυπώνονται είναι αλήθειες και ποιοι ψέματα: Οι μαθητές του Φουρφουρά, των Πλατανιών, του Βυζαριού, των Κουρουτών, των Λαμπιωτών, του Πετροχωριού και της Νίθαυρης δεν βλέπουν την ώρα να ξημερώσει για να πάνε στο σχολείο τους. Και δεν «πονάει η κοιλιά ή το κεφάλι» τους συχνά, όπως σε άλλα σχολεία. Το Σχολείο τους το έχουν ονομάσει «Σχολείο της Φύσης και των Χρωμάτων». Εδώ και λίγα χρόνια, από τότε που ήρθε στο χωριό ένας αλλοπαρμένος δάσκαλος με την παρέα του, ο αέρας σταμάτησε να φυσά και να παίρνει τις πέτρες στον Φουρφουρά για να μπορέσει να δει κι αυτός τι γίνεται. Οι δάσκαλοι εκεί εμπιστεύονται τους μαθητές τους να φτιάχνουν μόνοι τους στην κουζίνα το πρωινό, το δεκατιανό και το φαγητό τους. Και οι μαθητές δεν κόβονται, δεν τρυπιούνται, δεν ματώνουν, δεν λερώνονται και δεν βάζουν παντού φωτιά. Όταν ανοίγει ο καιρός κάνουν υπαίθριο μάθημα και όταν χαλάει απότομα συνεχίζουν κάτω από τέντες και αντίσκηνα. Εκεί δεν ιδρώνουν, δεν κρυολογούν και δεν παθαίνουν πνευμονία ούτε και περιπνευμονία. Οι γονείς τους δεν διαμαρτύρονται και δεν «στολίζουν» τους δασκάλους, που βάζουν τα παιδιά τους να σκάβουν, να ποτίζουν, να βοτανίζουν και να λασπώνονται στην περιποίηση του σχολικού κήπου. Και δεν τους λένε πια «μάθε, παιδί μου, γράμματα για να μη γίνεις ρεσπέρης σαν εμένα». Οι Φουρφουριανοί και οι γείτονές τους έχουν πάψει να πιστεύουν ότι χωρίς φυτοφάρμακα δεν υπάρχουν καρποί. Και αυτό το έχουν μάθει όχι από τους γεωπόνους αλλά από το παράδειγμα των παιδιών τους στον σχολικό κήπο. Οι Φουρφουριανοί δεν θεωρούν τους δασκάλους τους «ντίπι κουζουλούς» που έχουν φτιάξει κοτέτσι στο σχολείο τους και που θα ήθελαν αν μπορούσαν να φτιάξουν πλήρες «σχολικό ζωοκήπιο». Και αντί να τους κατηγορούν, όπως αλλού, τους υπερασπίζονται παντού και πάντα με θέρμη. Στα σπίτια τους, αντί να χύνουν στις αποχετεύσεις τα τηγανόλαδα, τα δίνουν στα παιδιά τους για να τα κάνουν στο Σχολείο σαπούνι και βιοντίζελ. Οι Αμπαδιώτες δεν κατηγορούν τα παιδιά τους ότι ο «αποτέτοιος τους έχει τριβόλους» και δεν μπορεί να καθίσει στιγμή στα σχολικά καρεκλάκια, αφού προτιμούν να τον καθίζουν σε ελβετικές μπάλες γυμναστικής (ή όπως είναι γνωστότερες «μπάλες πιλάτες»). Και όχι μόνο δεν τα κατηγορούν αλλά κατά βάθος τα ζηλεύουν. Αντί να βγάζουν δεκάρικους λόγους κατά τις εθνικές γιορτές, στον Φουρφουρά τις γιορτάζουν με προγράμματα σε χώρους ιστορικής αναφοράς. Η φετινή μάλιστα γιορτή της 28ης Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε στο εκεί στρατηγείο της Γερμανοκατοχής, κράτησε μια εβδομάδα και την τελευταία μέρα πήραν μέρος όλοι οι χωριανοί. Ο ιερέας του χωριού δεν αναρωτιέται, όπως άλλοι αλλού, «πού του έτυχαν τέτοιοι χίπηδες» (με φαλακρίτσα όμως ο ένας από αυτούς), αλλά βρίσκεται δίπλα τους και τους ενισχύει με το κύρος του στην τοπική κοινωνία. Οι δάσκαλοι με τους μαθητές τους έχουν δημιουργήσει ένα διαδικτυακό κανάλι εκπαιδευτικής τηλεόρασης με το όνομα «Τα Μικρά Αμαριωτάκια». Οι μαθητές αντί να κάθονται και να ακούν (και να βαριούνται και να χασμουριούνται και να πειράζουν), προσεγγίζουν ανακαλυπτικά και βιωματικά τη γνώση. Και όποτε χρειάζεται γίνονται δημοσιογράφοι και κινηματογραφιστές. Δάσκαλοι και μαθητές, αντί να περιμένουν το κράτος να ελεήσει να δώσει χρήματα, για να μπορέσουν να κάνουν πράξη τα όνειρά τους, εμφιαλώνουν αρωματισμένο αμπαδιώτικο ελαιόλαδο και το διαθέτουν, μαθαίνοντας παράλληλα τι σημαίνει κοινοτική επιχειρηματικότητα, τι σημαίνει να οδηγείσαι από το εγώ στο εμείς. Έχουν ιδρύσει δίκτυο σχολείων που το ονομάζουν «Σχολικό Δίκτυο Ορέων» και δεν αισθάνονται πια απομονωμένοι εκεί μέσα στην Αμπαδιά που βρίσκονται. Όχι μόνο δεν είναι απομονωμένοι αλλά αντίθετα το Σχολείο τους έχει γίνει κέντρο επίσκεψης από άλλα σχολεία και από εκπαιδευτικούς και φοιτητές απ’ όλη την Ελλάδα. Συμμετέχουν σε πολλά πρωτοποριακά ευρωπαϊκά εκπαιδευτικά προγράμματα. Εφαρμόζουν εκπαιδευτική ρομποτική, χωρίς κανένας να τους κατηγορεί ως «ολότροζους». Οι Φουρφουριανοί έχουν σταματήσει μετά από συμβουλή δασκάλων να αποκαλούν τους Λαμπιωθιανούς «Τζοτζόληδες» και εκείνοι να τους το ανταποδίδουν με το εξίσου παραστατικό «Κρεμμυδάδες». Το σχολείο τους θεωρείται από πολλούς το καλύτερο στην Ελλάδα και ένα από τα καλύτερα της Ευρώπης. Μαζί με το Δημοτικό Σχολείο, και το Νηπιαγωγείο αλλά και το Γυμνάσιο έχουν γίνει κι αυτά σχολεία πρωτοποριακά. Μάλιστα οι έφηβοι του Γυμνασίου δεν ντρέπονται μήπως τους σνομπάρουν οι φίλοι τους που μαζεύουν τις ελιές του περιβόλου και διαθέτουν το λάδι για το συσσίτιο της Μητρόπολης. Και έχουν φτιάξει ένα διαδικτυακό τόπο (Γυμνάσιο Φουρφουρά. Τα
[Orasi] Μα τι γίνεται τέλος πάντων εκεί πέρα στον Φουρφουρά;
Μα τι γίνεται τέλος πάντων εκεί πέρα στον Φουρφουρά; Είναι αλήθεια όλα αυτά που ακούγονται για τον Φουρφουρά; Διαβάστε παρακάτω, σας παρακαλώ, και απαντήστε ποιοι από τους ισχυρισμούς που διατυπώνονται είναι αλήθειες και ποιοι ψέματα: Οι μαθητές του Φουρφουρά, των Πλατανιών, του Βυζαριού, των Κουρουτών, των Λαμπιωτών, του Πετροχωριού και της Νίθαυρης δεν βλέπουν την ώρα να ξημερώσει για να πάνε στο σχολείο τους. Και δεν «πονάει η κοιλιά ή το κεφάλι» τους συχνά, όπως σε άλλα σχολεία. Το Σχολείο τους το έχουν ονομάσει «Σχολείο της Φύσης και των Χρωμάτων». Εδώ και λίγα χρόνια, από τότε που ήρθε στο χωριό ένας αλλοπαρμένος δάσκαλος με την παρέα του, ο αέρας σταμάτησε να φυσά και να παίρνει τις πέτρες στον Φουρφουρά για να μπορέσει να δει κι αυτός τι γίνεται. Οι δάσκαλοι εκεί εμπιστεύονται τους μαθητές τους να φτιάχνουν μόνοι τους στην κουζίνα το πρωινό, το δεκατιανό και το φαγητό τους. Και οι μαθητές δεν κόβονται, δεν τρυπιούνται, δεν ματώνουν, δεν λερώνονται και δεν βάζουν παντού φωτιά. Όταν ανοίγει ο καιρός κάνουν υπαίθριο μάθημα και όταν χαλάει απότομα συνεχίζουν κάτω από τέντες και αντίσκηνα. Εκεί δεν ιδρώνουν, δεν κρυολογούν και δεν παθαίνουν πνευμονία ούτε και περιπνευμονία. Οι γονείς τους δεν διαμαρτύρονται και δεν «στολίζουν» τους δασκάλους, που βάζουν τα παιδιά τους να σκάβουν, να ποτίζουν, να βοτανίζουν και να λασπώνονται στην περιποίηση του σχολικού κήπου. Και δεν τους λένε πια «μάθε, παιδί μου, γράμματα για να μη γίνεις ρεσπέρης σαν εμένα». Οι Φουρφουριανοί και οι γείτονές τους έχουν πάψει να πιστεύουν ότι χωρίς φυτοφάρμακα δεν υπάρχουν καρποί. Και αυτό το έχουν μάθει όχι από τους γεωπόνους αλλά από το παράδειγμα των παιδιών τους στον σχολικό κήπο. Οι Φουρφουριανοί δεν θεωρούν τους δασκάλους τους «ντίπι κουζουλούς» που έχουν φτιάξει κοτέτσι στο σχολείο τους και που θα ήθελαν αν μπορούσαν να φτιάξουν πλήρες «σχολικό ζωοκήπιο». Και αντί να τους κατηγορούν, όπως αλλού, τους υπερασπίζονται παντού και πάντα με θέρμη. Στα σπίτια τους, αντί να χύνουν στις αποχετεύσεις τα τηγανόλαδα, τα δίνουν στα παιδιά τους για να τα κάνουν στο Σχολείο σαπούνι και βιοντίζελ. Οι Αμπαδιώτες δεν κατηγορούν τα παιδιά τους ότι ο «αποτέτοιος τους έχει τριβόλους» και δεν μπορεί να καθίσει στιγμή στα σχολικά καρεκλάκια, αφού προτιμούν να τον καθίζουν σε ελβετικές μπάλες γυμναστικής (ή όπως είναι γνωστότερες «μπάλες πιλάτες»). Και όχι μόνο δεν τα κατηγορούν αλλά κατά βάθος τα ζηλεύουν. Αντί να βγάζουν δεκάρικους λόγους κατά τις εθνικές γιορτές, στον Φουρφουρά τις γιορτάζουν με προγράμματα σε χώρους ιστορικής αναφοράς. Η φετινή μάλιστα γιορτή της 28ης Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε στο εκεί στρατηγείο της Γερμανοκατοχής, κράτησε μια εβδομάδα και την τελευταία μέρα πήραν μέρος όλοι οι χωριανοί. Ο ιερέας του χωριού δεν αναρωτιέται, όπως άλλοι αλλού, «πού του έτυχαν τέτοιοι χίπηδες» (με φαλακρίτσα όμως ο ένας από αυτούς), αλλά βρίσκεται δίπλα τους και τους ενισχύει με το κύρος του στην τοπική κοινωνία. Οι δάσκαλοι με τους μαθητές τους έχουν δημιουργήσει ένα διαδικτυακό κανάλι εκπαιδευτικής τηλεόρασης με το όνομα «Τα Μικρά Αμαριωτάκια». Οι μαθητές αντί να κάθονται και να ακούν (και να βαριούνται και να χασμουριούνται και να πειράζουν), προσεγγίζουν ανακαλυπτικά και βιωματικά τη γνώση. Και όποτε χρειάζεται γίνονται δημοσιογράφοι και κινηματογραφιστές. Δάσκαλοι και μαθητές, αντί να περιμένουν το κράτος να ελεήσει να δώσει χρήματα, για να μπορέσουν να κάνουν πράξη τα όνειρά τους, εμφιαλώνουν αρωματισμένο αμπαδιώτικο ελαιόλαδο και το διαθέτουν, μαθαίνοντας παράλληλα τι σημαίνει κοινοτική επιχειρηματικότητα, τι σημαίνει να οδηγείσαι από το εγώ στο εμείς. Έχουν ιδρύσει δίκτυο σχολείων που το ονομάζουν «Σχολικό Δίκτυο Ορέων» και δεν αισθάνονται πια απομονωμένοι εκεί μέσα στην Αμπαδιά που βρίσκονται. Όχι μόνο δεν είναι απομονωμένοι αλλά αντίθετα το Σχολείο τους έχει γίνει κέντρο επίσκεψης από άλλα σχολεία και από εκπαιδευτικούς και φοιτητές απ’ όλη την Ελλάδα. Συμμετέχουν σε πολλά πρωτοποριακά ευρωπαϊκά εκπαιδευτικά προγράμματα. Εφαρμόζουν εκπαιδευτική ρομποτική, χωρίς κανένας να τους κατηγορεί ως «ολότροζους». Οι Φουρφουριανοί έχουν σταματήσει μετά από συμβουλή δασκάλων να αποκαλούν τους Λαμπιωθιανούς «Τζοτζόληδες» και εκείνοι να τους το ανταποδίδουν με το εξίσου παραστατικό «Κρεμμυδάδες». Το σχολείο τους θεωρείται από πολλούς το καλύτερο στην Ελλάδα και ένα από τα καλύτερα της Ευρώπης. Μαζί με το Δημοτικό Σχολείο, και το Νηπιαγωγείο αλλά και το Γυμνάσιο έχουν γίνει κι αυτά σχολεία πρωτοποριακά. Μάλιστα οι έφηβοι του Γυμνασίου δεν ντρέπονται μήπως τους σνομπάρουν οι φίλοι τους που μαζεύουν τις ελιές του περιβόλου και διαθέτουν το λάδι για το συσσίτιο της Μητρόπολης. Και έχουν φτιάξει ένα διαδικτυακό τόπο (Γυμνάσιο Φουρφουρά. Τα Αμαριωτάκια ξαναχτυπούν) που θα τον ζήλευαν πολλά σχολεία. Τα κόκαλα σημαντικών δασκάλων που υπηρέτησαν το Σχολείο από το 1850, του Αστρινού Χαλκιαδάκη, του Κωνσταντίνου Μανωλιτσάκη, του Στυλιανού Καραμπασάκι, του Νικόλαου Ψαρουδάκι, της Μαρίας Σημαντήρα και
