Re: [Orasi] ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 6 (συνέχεια): Χτίζοντας το «Μακεδονικό ζήτημα»
φίλε εδω μιλάμε για το μακεδονικό - σκοπιανό, μην το πλατιαζεις, και το κειμενο που ανεβασες ειναι ξεκάθαρο η επανασταση τουιλιντεν δεν έχει μακεδονικό έθνος αυτό γινεται στην πορεια απο τους μετανάστες και τον τιτο. Αλέξανδρος -Αρχικό μήνυμα- From: Kostas .D. Theodoropoulos Sent: Thursday, March 17, 2016 8:24 AM To: orasi mailing list Subject: [Orasi] ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 6 (συνέχεια): Χτίζοντας το «Μακεδονικό ζήτημα» Αγώνες για την ελευθερία: Ο πλούσιος έμπορος από τις Σέρρες, φλογερός πατριώτης και μέλος της Φιλικής Εταιρείας, Εμμανουήλ Παπάς, έφτασε με πολεμοφόδια στο Άγιο Όρος τον Μάρτιο του 1821. Η εντολή του Αλέξανδρου Υψηλάντη ήταν να ετοιμάσει τον αγώνα στη Χαλκιδική. Η επανάσταση ξέσπασε τον Μάιο. Τον Οκτώβριο, είχε κατασταλεί. Τον Φεβρουάριο του 1822, ξέσπασε η επανάσταση στη Νάουσα. Καταπνίγηκε κι αυτή, τον Απρίλιο, και καθαγιάστηκε με τη θυσία των γυναικών που ρίχτηκαν στον καταρράκτη της Αραπίτσας, όπως είκοσι χρόνια πριν οι Σουλιώτισσες στο Ζάλογγο. Επαναστατικές εστίες συντηρήθηκαν στον Όλυμπο, ενώ στα χωριά και στις πόλεις ξέσπασαν επιθέσεις Τουρκαλβανών εναντίον των Ελλήνων, άλλες με πρόσχημα τα αντίποινα, άλλες επειδή το Οθωμανικό κράτος τους χρωστούσε μισθούς κι άλλες απλά για πλιάτσικο. Πολλοί ήταν εκείνοι που κατέφυγαν στον Νότο, όπου υπήρχαν οι ελεύθερες από τους Τούρκους περιοχές. Άλλοι τραβήχτηκαν βόρεια. Στα 1827, οι κάτοικοι της Σιάτιστας οχυρώθηκαν στα σπίτια τους κι απέκρουσαν την επίθεση των μπουλουκιών των Αλβανών Ταφίλ Μπούζη και Αρσλάν μπέη. Οι ίδιοι τρομοκρατούσαν τη Θεσσαλία και τη Μακεδονία στα 1828 και 1829. Στα 1830, κατέλαβαν την Κοζάνη και για ένα μήνα την λεηλατούσαν ανενόχλητοι. Ξαναπροσπάθησαν στη Σιάτιστα αλλά και πάλι απέτυχαν. Στην περιοχή της Καστοριάς, δρούσε ο Σκόδρα πασάς. Κιλκίς, Στρώμνιτσα, Πετρίτσι και Σιδηρόκαστρο υπέφεραν από τους ληστές του Σαμπάν Γκίκα. Χρειάστηκε οι Έλληνες της Μακεδονίας να χρηματοδοτήσουν τον στρατηγό Κιουταχή για να τους απαλλάξει από τους Αλβανούς ληστές. Στα 1830, ο Κιουταχής κάλεσε τους λήσταρχους να προσέλθουν με τους άνδρες τους να πληρωθούν τα καθυστερούμενα. Όταν μαζεύτηκαν όλοι, ο Κιουταχή έβαλε τους στρατιώτες του και τους εξόντωσαν. Ελάχιστοι γλίτωσαν καθώς και εκείνοι που δεν πήγαν επειδή υποψιάστηκαν την παγίδα. Από τα 1829, οι αρματολοί του Ολύμπου είχαν καταθέσει τα όπλα, καθώς διαπίστωσαν πως άδικα περίμεναν βοήθεια από το νεαρό ελληνικό κράτος. Με μεσολάβηση του Έλληνα πρόξενου της Ρωσίας, οι πολλοί πέρασαν στα ελεύθερα εδάφη. Ο μεγαλοϊδεατισμός του βασιλιά Όθωνα, τη δεκαετία του 1840 κι ως τον Κριμαϊκό πόλεμο, τροφοδότησε και στη Μακεδονία κινήσεις που όμως δεν εκδηλώθηκαν. Φούντωσαν στα 1854, ένα χρόνο μετά την κήρυξη του πολέμου, όταν ο Τσάμης Καρατάσος αποβιβάστηκε στη Σιθωνία ως «αρχιστράτηγος Μακεδονίας». Η επέμβαση του αντιρωσικού μπλοκ των μεγάλων δυνάμεων σταμάτησε και τον Καρατάσο και τα λοιπά ανταρτικά σώματα που δρούσαν και στη Θεσσαλία και την Ήπειρο. Από το 1860, οι υπόδουλοι στους Τούρκους Έλληνες είχαν να αντιμετωπίσουν και τον εθνικισμό των Βουλγάρων που ορέγονταν για λογαριασμό τους τη Μακεδονία. Οι προσβάσεις των Ελλήνων: Η συνθήκη των Παρισίων, με την οποία τερματίστηκε ο Κριμαϊκός πόλεμος, υπογράφτηκε στις 18 Μαρτίου του 1856 και ουσιαστικά διακήρυσσε τον σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας της Οθωμανικής αυτοκρατορίας από όλους. Επαναβεβαίωνε την αρχή της διαμεσολάβησης, που πρώτη φορά διατυπώθηκε στη συνθήκη του Κάρλοβιτς (1699), και υπογράμμιζε ότι η Οθωμανική αυτοκρατορία θα είχε στο εξής φύλακα άγγελό της τη Δύση που αναγνώριζε ότι ο σουλτάνος έκανε ό,τι μπορούσε για τους υπηκόους του. Στην πραγματικότητα, την Ιερή Συμμαχία που μόλις είχε κηδευτεί, την αντικαθιστούσε ένα είδος Συμβουλίου Ασφαλείας (Ρωσία, Αυστρία, Πρωσία, Γαλλία, Αγγλία, Τουρκία) που είχε μόνο ένα μέλημα: Να προστατεύει την Τουρκία από κάθε εξωτερική επιβουλή και κάθε εσωτερική επαναστατική απόπειρα. Την είπαν Ευρωπαϊκή Συναυλία. Απέτυχε, όπως είχε αποτύχει και η Ιερή Συμμαχία. Όμως, μέσα στον απέραντο παράδεισο της οθωμανικής ρεμούλας (αλλεπάλληλα «διεθνή» δανεικά κι αγύριστα που κάποια στιγμή οδήγησαν την αδηφάγα Οθωμανική αυτοκρατορία σε πτώχευση), ο ακόμα υπόδουλος Ελληνισμός βρήκε πρόσφορο έδαφος ν’ αναπτυχθεί και να ευημερήσει. Με μοχλό την αναγεννημένη εκκλησιαστική διοίκηση και με την προστασία των Άγγλων που έσπευδαν να βοηθήσουν, όπου διαπίστωναν ρεύμα ενάντιο στον βασιλιά του ανεξάρτητου κράτους Όθωνα. Το οθωμανικό περιβάλλον ευνοούσε τους καπάτσους και δραστήριους. Οι Έλληνες διαθέτουν και τα δυο προσόντα. Σύντομα, η Κωνσταντινούπολη και η Σμύρνη εξελίχθηκαν σε μεγάλα κέντρα του Ελληνισμού, που δεν περιοριζόταν πια στο Φανάρι. Η αναρρίχηση Ελλήνων στην κρατική ιεραρχία έφτασε κάποια στιγμή στην ολοκληρωτική της κατάκτηση. Έλληνες ήταν οι πρεσβευτές της Τουρκίας στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, Έλληνες και οι εμπορικοί πρόξενοι στις μεγαλουπόλεις της γηραιάς ηπείρου. Και Έλληνας ο υπουργός Εξωτερικών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας που
Re: [Orasi] ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 6 (συνέχεια): Χτίζοντας το «Μακεδονικό ζήτημα»
Φίλε το κείμενο αυτό το ανέβασα επειδή ο κορομυλάς ισχυρήστηκε πως το μακεδονικό ζήτημα ξεκίνησε το 1943 όπως εγραψε. άλλωστε συνδέεται στην συνέχεια με το σκοπιανό μία εκρρεμότητα που την άφησε ο τίτο και φτάνουμε στις μέρες μας. --Κώστας-- -Original Message- From: Αλέξανδρος Δημητρόπουλος Sent: Thursday, March 17, 2016 10:42 AM To: orasi mailing list Subject: Re: [Orasi] ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 6 (συνέχεια): Χτίζοντας το «Μακεδονικό ζήτημα» φίλε εδω μιλάμε για το μακεδονικό - σκοπιανό, μην το πλατιαζεις, και το κειμενο που ανεβασες ειναι ξεκάθαρο η επανασταση τουιλιντεν δεν έχει μακεδονικό έθνος αυτό γινεται στην πορεια απο τους μετανάστες και τον τιτο. Αλέξανδρος -Αρχικό μήνυμα- From: Kostas .D. Theodoropoulos Sent: Thursday, March 17, 2016 8:24 AM To: orasi mailing list Subject: [Orasi] ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 6 (συνέχεια): Χτίζοντας το «Μακεδονικό ζήτημα» Αγώνες για την ελευθερία: Ο πλούσιος έμπορος από τις Σέρρες, φλογερός πατριώτης και μέλος της Φιλικής Εταιρείας, Εμμανουήλ Παπάς, έφτασε με πολεμοφόδια στο Άγιο Όρος τον Μάρτιο του 1821. Η εντολή του Αλέξανδρου Υψηλάντη ήταν να ετοιμάσει τον αγώνα στη Χαλκιδική. Η επανάσταση ξέσπασε τον Μάιο. Τον Οκτώβριο, είχε κατασταλεί. Τον Φεβρουάριο του 1822, ξέσπασε η επανάσταση στη Νάουσα. Καταπνίγηκε κι αυτή, τον Απρίλιο, και καθαγιάστηκε με τη θυσία των γυναικών που ρίχτηκαν στον καταρράκτη της Αραπίτσας, όπως είκοσι χρόνια πριν οι Σουλιώτισσες στο Ζάλογγο. Επαναστατικές εστίες συντηρήθηκαν στον Όλυμπο, ενώ στα χωριά και στις πόλεις ξέσπασαν επιθέσεις Τουρκαλβανών εναντίον των Ελλήνων, άλλες με πρόσχημα τα αντίποινα, άλλες επειδή το Οθωμανικό κράτος τους χρωστούσε μισθούς κι άλλες απλά για πλιάτσικο. Πολλοί ήταν εκείνοι που κατέφυγαν στον Νότο, όπου υπήρχαν οι ελεύθερες από τους Τούρκους περιοχές. Άλλοι τραβήχτηκαν βόρεια. Στα 1827, οι κάτοικοι της Σιάτιστας οχυρώθηκαν στα σπίτια τους κι απέκρουσαν την επίθεση των μπουλουκιών των Αλβανών Ταφίλ Μπούζη και Αρσλάν μπέη. Οι ίδιοι τρομοκρατούσαν τη Θεσσαλία και τη Μακεδονία στα 1828 και 1829. Στα 1830, κατέλαβαν την Κοζάνη και για ένα μήνα την λεηλατούσαν ανενόχλητοι. Ξαναπροσπάθησαν στη Σιάτιστα αλλά και πάλι απέτυχαν. Στην περιοχή της Καστοριάς, δρούσε ο Σκόδρα πασάς. Κιλκίς, Στρώμνιτσα, Πετρίτσι και Σιδηρόκαστρο υπέφεραν από τους ληστές του Σαμπάν Γκίκα. Χρειάστηκε οι Έλληνες της Μακεδονίας να χρηματοδοτήσουν τον στρατηγό Κιουταχή για να τους απαλλάξει από τους Αλβανούς ληστές. Στα 1830, ο Κιουταχής κάλεσε τους λήσταρχους να προσέλθουν με τους άνδρες τους να πληρωθούν τα καθυστερούμενα. Όταν μαζεύτηκαν όλοι, ο Κιουταχή έβαλε τους στρατιώτες του και τους εξόντωσαν. Ελάχιστοι γλίτωσαν καθώς και εκείνοι που δεν πήγαν επειδή υποψιάστηκαν την παγίδα. Από τα 1829, οι αρματολοί του Ολύμπου είχαν καταθέσει τα όπλα, καθώς διαπίστωσαν πως άδικα περίμεναν βοήθεια από το νεαρό ελληνικό κράτος. Με μεσολάβηση του Έλληνα πρόξενου της Ρωσίας, οι πολλοί πέρασαν στα ελεύθερα εδάφη. Ο μεγαλοϊδεατισμός του βασιλιά Όθωνα, τη δεκαετία του 1840 κι ως τον Κριμαϊκό πόλεμο, τροφοδότησε και στη Μακεδονία κινήσεις που όμως δεν εκδηλώθηκαν. Φούντωσαν στα 1854, ένα χρόνο μετά την κήρυξη του πολέμου, όταν ο Τσάμης Καρατάσος αποβιβάστηκε στη Σιθωνία ως «αρχιστράτηγος Μακεδονίας». Η επέμβαση του αντιρωσικού μπλοκ των μεγάλων δυνάμεων σταμάτησε και τον Καρατάσο και τα λοιπά ανταρτικά σώματα που δρούσαν και στη Θεσσαλία και την Ήπειρο. Από το 1860, οι υπόδουλοι στους Τούρκους Έλληνες είχαν να αντιμετωπίσουν και τον εθνικισμό των Βουλγάρων που ορέγονταν για λογαριασμό τους τη Μακεδονία. Οι προσβάσεις των Ελλήνων: Η συνθήκη των Παρισίων, με την οποία τερματίστηκε ο Κριμαϊκός πόλεμος, υπογράφτηκε στις 18 Μαρτίου του 1856 και ουσιαστικά διακήρυσσε τον σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας της Οθωμανικής αυτοκρατορίας από όλους. Επαναβεβαίωνε την αρχή της διαμεσολάβησης, που πρώτη φορά διατυπώθηκε στη συνθήκη του Κάρλοβιτς (1699), και υπογράμμιζε ότι η Οθωμανική αυτοκρατορία θα είχε στο εξής φύλακα άγγελό της τη Δύση που αναγνώριζε ότι ο σουλτάνος έκανε ό,τι μπορούσε για τους υπηκόους του. Στην πραγματικότητα, την Ιερή Συμμαχία που μόλις είχε κηδευτεί, την αντικαθιστούσε ένα είδος Συμβουλίου Ασφαλείας (Ρωσία, Αυστρία, Πρωσία, Γαλλία, Αγγλία, Τουρκία) που είχε μόνο ένα μέλημα: Να προστατεύει την Τουρκία από κάθε εξωτερική επιβουλή και κάθε εσωτερική επαναστατική απόπειρα. Την είπαν Ευρωπαϊκή Συναυλία. Απέτυχε, όπως είχε αποτύχει και η Ιερή Συμμαχία. Όμως, μέσα στον απέραντο παράδεισο της οθωμανικής ρεμούλας (αλλεπάλληλα «διεθνή» δανεικά κι αγύριστα που κάποια στιγμή οδήγησαν την αδηφάγα Οθωμανική αυτοκρατορία σε πτώχευση), ο ακόμα υπόδουλος Ελληνισμός βρήκε πρόσφορο έδαφος ν’ αναπτυχθεί και να ευημερήσει. Με μοχλό την αναγεννημένη εκκλησιαστική διοίκηση και με την προστασία των Άγγλων που έσπευδαν να βοηθήσουν, όπου διαπίστωναν ρεύμα ενάντιο στον βασιλιά του ανεξάρτητου κράτους Όθωνα. Το οθωμανικό περιβάλλον ευνοούσε τους καπάτσους και δραστήριους. Οι Έλληνες διαθέτουν και τα δυο προσόντα. Σύντομα, η Κωνσταντινούπολη και η Σμύρνη
