http://anthrwpokentrika.wordpress.com/2011/07/13/%CE%B9%CE%B4%CF%81%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9/
Ιδρυματοποίηση και Κακοποίηση Παιδιών με Αναπηρίες σε Μονάδες Κοινωνικής
Φροντίδας της χώρας μας: Εικόνες ενός τέρατος, που δεν λαβώνεται…
Παιδιά με Αναπηρία Ιδρυματοποίηση
Η πραγματικότητα, όπως βιώνεται από τους/τις φιλοξενούμενους/ες στις
Μονάδες Κοινωνικής Φροντίδας και στις παντός τύπου Ιδρυματικές Δομές της
χώρας μας καθίσταται άκρως δυσχερές, να αποτυπωθεί ερευνητικά και
επιστημονικά και ως εκ τούτου να διακινηθεί πληροφοριακά.
Οι ερμητικά κλειστές πόρτες αυτών των φορέων και η βαριά σιωπή, που
επικρατεί εντός τους υπερτονίζουν την άτυπη συγκατάνευση εν είδη
παγιωμένης και σχεδόν στερεοτυπικά αναμενόμενης ανοχής των σφοδρότατων
δικαιωματικών παραβιάσεων, οι οποίες λαμβάνουν χώρα σε βάρος των
ενηλίκων και ανήλικων τροφίμων.
Άνθρωποι χωρίς Δικαιώματα με εκμηδενισμένες προσβάσεις, αντιστάσεις…
ίσως και επιλογές, ανασαίνουν και ζουν σε συνθήκες μη ορατότητας και
«αορατότητας».
Φρούρια με υψωμένα τείχη, υποδέχονται Ανθρώπους διαχειριστικά,
μετασχηματίζοντας την φυσική παρουσία σε διαρκή απουσία από το κοινωνικό
γίγνεσθαι…
Πολιτικές ανεπάρκειας και αδιαφορίας, συνοδεύονται και συμπληρώνονται
από αποσπασματικές παρεμβάσεις, άμβλυνσης του δυσάρεστου αποτελέσματος,
χωρίς να ενδιαφέρονται για τα βαθύτερα ή ακόμη και για τα εξόφθαλμα
αίτια της πρόκλησης του.
Ολιστικά προσεγγιζόμενη η Ιδρυματοποίηση και Κακοποίηση των Τροφίμων με
Αναπηρία στις Δομές Κλειστού Τύπου εκκινεί και πρέπει αν εκκινεί από
τον/την Άνθρωπο να εστιάζει και να καταλήγει σε αυτόν/αυτήν.
Όταν πριν από ενάμιση χρόνο περίπου εντοπίσαμε τη ν Έρευνα των Χάρη
Ασημόπουλου, Μαρίας Μαργαριτίδου, Αθανασίας Μαυρομάτη, Μαρίας Ευαγγελίας
Παρασχάκη, Ιωάννας Ψαρά «ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ ΣΕ ΙΔΡΥΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: ΤΟ
ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΙΔΡΥΜΑΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΜΕΛΗΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗς», όπως αυτή
δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό «Κοινωνική Εργασία» Τεύχος 94 – 2009, σελ.
105-121 , μέρος της οποίας παραθέτουμε αμέσως κατωτέρω ήταν αδιανόητο να
μην σταθούμε στα καταγραφόμενα από τους/τις Ερευνητές/ριες. Η πρόθεση
μας αυτή ενισχύθηκε και από το πλεονέκτημα του πονήματος, να
χρησιμοποιηθεί η μέθοδος της παρατήρησης, η οποία χρηστικά εξισορροπεί
τις δυσκολίες μεταχείρισης Ερευνώμενων με χαρακτηριστικά δείγματος, όπως
το εδώ αναφερόμενο.
Τα όσα περιγράφουν οι Ερευνητές/ριες με λόγο κοφτό και ξεκάθαρο
εξαρκούν, για να τεκμηριώσουν ένα ενδείκτη μιας ζοφερής πραγματικότητας…
ενός φαινομένου υπαρκτού…
Σημειώνεται, ότι η Έρευνα πραγματοποιήθηκε το 2007 «σε ένα από τα πολλά
Ιδρύματα της χώρας μας».
«…Η καθημερινή ζωή της Γεωργίας στο ίδρυμα
Η Γεωργία είναι δώδεκα ετών. Πάσχει από εγκεφαλοπάθεια, βαρεία νοητική
καθυστέρηση και σπαστική τετραπληγία. Παραμένει σε δωμάτιο του ορόφου
του ιδρύματος με άλλα οκτώ κατάκοιτα παιδιά.
Οι τοίχοι είναι άσπροι και άδειοι. Το δωμάτιο φωτίζουν 3 μεγάλα
παράθυρα. Ο μόνος ήχος που ακούγεται είναι οι κραυγές των παιδιών. Μ
ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική και το περιβάλλον αποκρουστικό. Τα παιδιά
είναι λερωμένα και δεμένα. Κυριαρχεί μυρωδιά από ούρα και κόπρανα.
Η Γεωργία στις 7.30π.μ. έχει ξυπνήσει. Φοράει μπλε μεγάλο μπλουζάκι και
κίτρινο κοντό παντελόνι. Είναι δεμένη σφικτά με άσπρες γάζες από τα
πόδια και τα χέρια στα κάγκελα του κρεβατιού.
Στις 7.45π.μ. μπαίνουν δύο νοσοκόμες με ένα σιδερένιο καροτσάκι με δύο
συρτάρια για να χορηγήσουν τα φάρμακα, να ταΐσουν και να αλλάξουν τα
παιδιά. Η μία πηγαίνει στη Γεωργία και της ανοίγει το στόμα για να της
δώσει τα φάρμακα. Έπειτα της βάζει απότομα το μπουκάλι στο στόμα και
κοιτάει έξω, με αποτέλεσμα το μισό γάλα να χύνεται πάνω της. Η Γεωργία
το πίνει με λαιμαργία. Τελειώνει μέσα σε δύο λεπτά. Η νοσοκόμα
επιστρέφει στο καρότσι παίρνει άλλο μπουκάλι και πηγαίνει σε άλλο παιδί.
Την αφήνει λερωμένη. Μετά από λίγο πλησιάζει τη Γεωργία η άλλη νοσοκόμα.
Της λύνει με δυσκολία τα πόδια. Η Γεωργία δεν τα κουνάει καθόλου, σαν να
έχουν πιαστεί. Βγάζει βιαστικά το παντελόνι, βγάζει το λερωμένο πάμπερ
και της βάζει καινούργιο. Της βάζει το παντελόνι και της ξαναδένει
δυνατά τα πόδια. Δεν πλένουν το πρόσωπο και τα δόντια.
Όταν έφυγαν η Γεωργία έστρεψε το βλέμμα της προς τα πάνω στο ταβάνι.
Παρέμεινε στην ίδια στάση μέχρι τις 11.30π.μ.. Τότε ένα παιδί άρχισε να
τσιρίζει. Η Γεωργία στρέφει το βλέμμα της προς το μέρος του. Σφίγγει τα
χείλη της και μετά ξαναγυρνάει στη ίδια στάση με τα μάτια να κοιτάνε
ψηλά. Δεν έρχεται κανείς από το προσωπικό.
Στις 12.30μ.μ. είναι η ώρα του μεσημεριανού φαγητού. Έρχονται οι δύο
νοσοκόμες σέρνοντας το ίδιο σιδερένιο καροτσάκι. Αυτή τη φορά, με
τσίγκινα πιάτα, ένα κουτάλι και 4 μπιμπερό τα οποία περιέχουν κρέμα. Στο
δεύτερο συρτάρι έχουν τα φάρμακα. Η μία παίρνει το πιάτο ρίχνει μέσα τα
φάρμακα και πηγαίνει στη Γεωργία. Η νοσοκόμα την ταΐζει χωρίς να μιλάει
και χωρίς να την σηκώσει όρθια. Της δίνει πολύ μεγάλες μπουκιές με
αποτέλεσμα το μισό φαγητό να πέφτει πάνω της. Μέσα σε δύο λεπτά έχει
τελειώσει. Της σκουπίζει λίγο το στόμα με ένα άσπρο πανί. Περνάει
γρήγορα στο επόμενο παιδί και αρχίζει να το ταΐζει με το ίδιο κουτάλι.
Δεν αλλάζουν στη Γεωργία την μπλούζα που έχει λερωθεί. Οι νοσοκόμες
τελειώνουν και αποχωρούν. Στο δωμάτιο επικρατεί απόλυτη ησυχία. Η
Γεωργία κοιμάται.
Στις 16.30μ.μ. ξυπνάει από το δυνατό κλάμα του παιδιού που βρίσκεται
δίπλα της. Ανοίγει τα μάτια της και προσπαθεί να κουνήσει τα χέρια της
που είναι δεμένα. Δείχνει να πονάει. Μένει με το μάπα της να κοιτάνε
ψηλά. Το δωμάτιο ησυχάζει ξανά. Κατά τη διάρκεια της υπόλοιπης μέρας δεν
αλλάζει κάτι. Η Γεωργία βρίσκεται στην ίδια στάση. Δεν βλέπει τίποτα το
διαφορετικό, δεν ακούει τίποτα το διαφορετικό, δεν σχετίζεται κανείς
μαζί της.
Στις 20.30μ.μ. έρχονται οι νοσοκόμες για να δώσουν το βραδινό φαγητό και
τα φάρμακα στα παιδιά. Με την ίδια διαδικασία όπως και το μεσημέρι. Μετά
η Γεωργία και τα υπόλοιπα παιδιά κοιμούνται.
Η καθημερινή ζωή του Νίκου στο ίδρυμα
Ο Νίκος είναι 10 ετών. Έχει σύνδρομο Down. Είναι ένα από τα πιο μικρά
παιδιά του ιδρύματος. Εισήχθη σε αυτό σε ηλικία δύο ετών.
Παραμένει σε ένα από τα τέσσερα δωμάτια θαλάμου του ισόγειου, στον οποίο
βρίσκονται είκοσι πέντε παιδιά. Το δωμάτιο του, που μοιράζεται με άλλα
τέσσερα παιδιά, είναι βαμμένο με άσπρο και πορτοκαλί χρώμα. Οι τοίχοι
είναι δίχως κανένα διακοσμητικό στοιχείο, άδειοι. Υπάρχει μόνο ένα
παράθυρο με προστατευτικά σίδερα.
Ο Νίκος ξυπνάει στις 7.30π.μ. Είναι δεμένος, με μία λωρίδα άσπρου
σεντονιού, από το πόδι στο κρεβάτι. Φοράει ένα λερωμένο φαρδύ κοντό μπλε
σκούρο ολόσωμο φορμάκι. Στις 8π.μ. μπαίνουν στο δωμάτιο δύο νοσοκόμες
και μία περιθαλπόμενη του ιδρύματος με νοητική καθυστέρηση που τις
βοηθάει στις δουλειές. Η μία νοσοκόμα σπρώχνει ένα σιδερένιο καρότσι στο
οποίο επάνω είναι τοποθετημένα μπιμπερό και φάρμακα και κάτω πάμπερς. Η
μία κατευθύνεται στον Νίκο με ένα μπιμπερό γάλα. Τον ταΐζει στο κρεβάτι
του, δεμένο. Ο Νίκος πίνει γρήγορα, δίχως να παίρνει ανάσα. Κυλάει γάλα
από το στόμα στο λαιμό του. Το φορμάκι του λερώνεται. Στη συνεχεία η
νοσοκόμα παίρνει από το καρότσι μια πλαστική σύριγγα, που βρίσκεται μέσα
σε ένα από τα
μπουκάλια με σιρόπι. Χρησιμοποιεί την ίδια για τη φαρμακοδοσία όλων των
παιδιών.
Την γεμίζει και πηγαίνει στο Νίκο. Οι κινήσεις προς το παιδί, είναι
απότομες. Πιάνει
απότομα και με δύναμη τα μάγουλα του και τα πιέζει. Το παιδί ανοίγει το
στόμα με έκφραση οδύνης δίχως να αντιδρά. Του αδειάζει το φάρμακο και
φεύγει προς ένα άλλο
παιδί. Ο Νίκος μένει λερωμένος από το γάλα που έπεσε επάνω του. Ανοίγει
το φερμουάρ από το φορμάκι του και προσπαθεί να βγάλει το πάμπερ του.
Κατορθώνει να τραβήξει ένα μέρος και το σκίζει σε κομματάκια. Τα βάζει
στο στόμα του. Αρχίζει και τα μασάει. Το στόμα του είναι μπουκωμένο.
Μετά από μισή ώρα, στις 11.30 π.μ., μπαίνει
ένας νοσοκόμος στο δωμάτιο. Βλέπει το παιδί και φωνάζει: «Πάλι τα ίδια,
θα μας κλείσεις μέσα». Το σφίγγει από τα μάγουλα για να ανοίξει το στόμα
του και να τον καθαρίσει. Ο Νίκος αρχίζει να κλαίει.
Στις 12.30μ.μ ανοίγει η πόρτα. Μπαίνει μία νοσοκόμα με το σιδερένιο
καρότσι με τα φοράς του φαγητού. Στο επάνω ράφι είναι τοποθετημένη μια
μεγάλη κατσαρόλα. Δίπλα, σιδερένια πιάτα σερβιρισμένα με φαγητό, όπως
και στο κάτω ράφι. Η νοσοκόμα αρχίζει να δίνει τα φάρμακα στα παιδιά. Σε
μία κουταλιά φαγητού βάζει τα φάρμακα και τους τα δίνει. Με το ίδιο
κουτάλι για όλα. Στη συνέχεια παίρνει ένα πιάτο και αρχίζει το τάισμα
του Νίκου. Το παιδί στέκεται όρθιο. Πιάνει το πιάτο με τα χέρια του.
Καταπίνει γρήγορα δίχως διάλειμμα. Έπειτα, με μία βρεγμένη μπλούζα του
σκουπίζει το στόμα. Στη συνέχεια πάει σε άλλο παιδί. Ο Νίκος συνεχίζει
να την κοιτάει.
Στις 13.00μ.μ μπαίνει η άλλη νοσοκόμα με την περιθαλπόμενη που την
βοηθά. Η νεαρή κοπέλα που έχει νοητική καθυστέρηση αρχίζει να αλλάζει
πάμπερς στα παιδιά. Αφού πρώτα λύνει το Νίκο, του βγάζει το φορμάκι. Το
παιδί μένει γυμνό, τον αλλάζει και του φοράει πάλι ένα μπλε σκούρο
φορμάκι. Τον δένει στη μέση με ένα μακρύ κομμάτι από ένα σκισμένο
σεντόνι, για να μην του πέφτει το πάμπερ. Έπειτα του δένει πάλι το πόδι
στο κρεβάτι. Μετά ο Νίκος ξαπλώνει και κοιτά επίμονα το ταβάνι.
Στις 16.30μ.μ μπαίνει η νοσοκόμα στο δωμάτιο. Είναι η ώρα για το
απογευματινό
άλλαγμα. Ο Νίκος έχει ξανά λερωθεί. Η νοσηλεύτρια δεν δίνει σημασία σε
τι κατάσταση βρίσκεται το παιδί
Στις 20.20μ.μ έρχεται η νοσοκόμα για το βραδινό φαγητό και την
φαρμακοδοσία. Ακολουθεί την ίδια διαδικασία όπως το μεσημέρι. Δίνει νερό
σε όλα τα παιδιά με το ίδιο μπιμπερό. Τα φώτα του διαδρόμου και του
δωματίου δεν σβήνουν. Ο Νίκος και τα άλλα παιδιά παραμένουν κλεισμένα
στο δωμάτιο για όλο το βράδυ.
Η καθημερινή ζωή της Αννούλας στο ίδρυμα
Η Αννούλα είναι το πιο μικρό παιδί του ιδρύματος. Είναι πέντε ετών. Έχει
βαρεία νοητική υστέρηση, κινητική υποτονία με διαταραχές βάδισης και
ισορροπίας και μερική τύφλωση. Είναι μικρόσωμη και αδύνατη.
Μένει σε δωμάτιο στο τέλος του διαδρόμου του πρώτου ορόφου του
ιδρύματος. Είναι μικρό αλλά φωτεινό. Μαζί της μένουν άλλα δυο παιδιά.
Αυτά είναι σε μεγάλα λευκά Σκουριασμένα κρεβάτια με κάγκελα. Η Αννούλα
είναι μόνη σε ένα πάρκο, που έχει δίχτυ και είναι επενδυμένο γύρω-γύρω
με άσπρο σφουγγάρι. Κοιμάται πάνω στη βάση του πάρκου δίχως σεντόνι.
Στις 7.30 π.μ. η Αννούλα έχει ξυπνήσει. Είναι ξαπλωμένη στο πάρκο.
Κοιτάει ακίνητη προς το ταβάνι για πάνω από μισή ώρα. Φοράει ένα
λερωμένο λευκό μπλουζάκι με ένα μεγάλο ροζ λουλούδι στο κέντρο του και
ένα κόκκινο κοντό σορτσάκι. Στην μέση της είναι δεμένη σφιχτά μια
πολύχρωμη κορδέλα για να μην της πέφτει το πάμπερ. Μπαίνει η νοσοκόμα
στο δωμάτιο, ανοίγει το κασετόφωνο και ακούγεται μουσική. Μετά πλησιάζει
την Αννούλα με το μπιμπερό και την καλημερίζει. Της το κρατάει και η
μικρή πίνει το γάλα βιαστικά, όρθια στηριγμένη με τα χέρια στο κάγκελο
του πάρκου. Στη συνέχεια της δίνει το φάρμακο της με πλαστική σύριγγα. Η
όλη διαδικασία δεν κρατάει πάνω από πέντε λεπτά της ώρας. Η νοσοκόμα
πηγαίνει στα άλλα παιδιά. Η Αννούλα παραμένει και μετά το τάισμα με τα
ίδια ρούχα. Το πρόσωπο της είναι βρώμικο. Γεμάτο σάλια, γάλα και την
καταρροή της μύτης της. Ξαπλώνει. Τεντώνει τα χέρια της και αποκοιμιέται.
Στις 10.00 π.μ. η Αννούλα ακόμη κοιμάται στη γωνία του πάρκου. Το
διπλανό παιδί αρχίζει να φωνάζει χτυπώντας το χέρι του στα κάγκελα. Η
Αννούλα ξυπνάει. Γυρνάει το κεφάλι της προς τη μεριά του. Σηκώνεται.
Τσιρίζει και αρχίζει να κουνάει το χέρι της στο δίχτυ. Έπειτα από πέντε
λεπτά ξαπλώνει. Μένει ακίνητη με στραμμένο το βλέμμα προς το ταβάνι. Σε
λίγο κοιμάται ξανά.
Στις 12.45 μ.μ. μπαίνει η νοσοκόμα στο δωμάτιο για να ταΐσει τα παιδιά.
Πάνω σε ένα ράφι ακουμπάει τρία μπουκάλια μπιμπερό. Μέσα έχουν κρέμα.
Ταΐζει πρώτα τα άλλα παιδιά. Στην συνέχεια έρχεται η σειρά της Αννούλας.
Τρώει την κρέμα από το μπιμπερό βιαστικά. Ρουφάει από τη πλαστική θηλή
με δύναμη δίχως ανάσα. Καθώς τρώει, λερώνει το πρόσωπο, τα μαλλιά και
την μπλούζα της. Η νοσοκόμα στη συνέχεια την γδύνει και την ξαπλώνει
κάτω. Της αλλάζει το πάμπερ και την ντύνει με το ίδιο σορτσάκι και
καθαρή μπλούζα. Της δένει ξανά την κορδέλα στη μέση, σαν σφιχτή ζώνη.
Μετά απομακρύνεται και φεύγει από το δωμάτιο. Η Αννούλα κάθεται κάτω.
Λίγο αργότερα έρχεται μία άλλη νοσοκόμα στο δωμάτιο σπρώχνοντας ένα
σιδερένιο διώροφο καρότσι όπου υπάρχουν πολλές πλαστικές σύριγγες,
κουτιά από χάπια και καταστάσεις με τα ονόματα των παιδιών. Σε ένα από
τα μπουκάλια με το σιρόπι, υπάρχει μια πλαστική σύριγγα. Την
χρησιμοποιεί η νοσηλεύτρια για να δίνει τα φάρμακα στα παιδιά. Την ίδια
για όλα. Την γεμίζει και πηγαίνει στην Αννούλα. Οι κινήσεις της
νοσοκόμας είναι απότομες. Πιάνει με δύναμη τα μάγουλα του παιδιού. Τα
πιέζει, ώστε να ανοίξει το στόμα του. Η μικρή αντιδρά. Τσιρίζει και
κλαίει. Της δίνει το φάρμακο. Έπειτα ξαπλώνει και κοιμάται.
Ξυπνάει στις 17.00 μ.μ. Σηκώνεται όρθια στο πάρκο και κουνάει ρυθμικά το
σώμα προς το δίχτυ του πάρκου. Κάθεται κάτω και στριφογυρίζει το χέρι
στα μαλλιά της. Ξαπλώνει και μένει ακίνητη. Όταν ακούει το παιδί δίπλα
της να χτυπά τα χέρια στο κρεβάτι του, ανασηκώνεται και αρχίζει να
πηγαινοφέρνει το σώμα της στο δίχτυ και να βγάζει ρυθμικά κραυγές δυνατά.
Στις 19.45μ.μ. φέρνει μία νοσοκόμα στο δωμάτιο το καρότσι με μπιμπερό
και φάρμακα. Μέσα σε δεκαπέντε λεπτά της ώρας έχει ταΐσει τα τρία παιδιά
και τους έχει δώσει τα φάρμακα με την πλαστική σύριγγα. Όταν φεύγει η
νοσοκόμα η Αννούλα ξαπλώνει και σχεδόν αμέσως κοιμάται σε εμβρυακή στάση…»
Τεκμήρια αναζήτησης ευθυνών….;;;;
Σίγουρα τα παραπάνω αντικατοπτρίζουν εικόνες της ύπαρξης ενός Τέρατος,
που δεν λαβώνεται… τρέφεται όμως και ανατρέφεται ανάμεσα μας…
Ο Χ. Ασημόπουλος είναι κοινωνικός Λειτουργός PhD, Παν/κή Παιδοψυχιατρική
Κλινική Νοσοκομείου Παίδων « Η Αγία Σοφία», Εταιρεία Ψυχοκοινωνικής
Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου (Ε.Ψ.Υ.Π.Ε).
Οι Μ. Μαργαριτίδου, Α. Μαυρομάτη, Μ. Ε. Παρασχάκη και Ι. Ψαρρά είναι
κοινωνικές λειτουργοί.
________
Orasi mailing list
to unsubscribe from this list any time
orasi-requ...@hostvis.net with subject unsubscribe
To post a message for members of this list
Orasi@hostvis.net
general information for this list
http://hostvis.net/mailman/listinfo/orasi_hostvis.net
for the archive of this list
http://www.mail-archive.com/orasi@hostvis.net
for the old archive
http://www.freelists.org/archives/orasi
_____________
