Re: [Orasi] Όταν ο Μπομπ Ντίλαν συνάντησε τον Βάρναλη
μπράβο ρε γιώργο. σπύρος -- From: "Γιώργος Καλουδάκης" Sent: Sunday, October 16, 2016 7:56 PM To: "orasi mailing list" Subject: [Orasi] Όταν ο Μπομπ Ντίλαν συνάντησε τον Βάρναλη Αυτό είναι το τραγούδι του Ντύλαν για τον θάνατο του μαύρου: THE DEATH OF EMMETT TILL (Dylan cover) by Roger Holmroos. https://www.youtube.com/watch?v=CCY9CVdbE2I -- From: "Σκορδίλης Σπύρος" Sent: Sunday, October 16, 2016 5:10 PM To: "Α Όραση Όραση" Subject: [Orasi] Όταν ο Μπομπ Ντίλαν συνάντησε τον Βάρναλη Όταν ο Μπομπ Ντίλαν συνάντησε τον Βάρναλη Με τον τίτλο που διάλεξα να βάλω, υπάρχει φόβος να μου πείτε ότι επιδιώκω να προσελκύσω αναγνώστες με εντυπωσιακούς αλλά παραπλανητικούς τίτλους. Συναντήθηκαν ποτέ ο Κώστας Βάρναλης με τον Μπομπ Ντίλαν; Παρά τη μεγάλη διαφορά ηλικίας, θα μπορούσαν -θεωρητικά- να έχουν συναντηθεί, ας πούμε στη δεκαετία του 1960, αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ. Χρησιμοποιώ μεταφορικά τον όρο «συνάντηση», κάτι που συμβαίνει συχνά όταν αναφερόμαστε σε συγγραφείς και γενικότερα σε ανθρώπους της τέχνης -συναντήθηκαν μέσα από το έργο τους. Δεν νομίζω ότι ο ένας ήξερε το έργο του άλλου -η συνάντηση που λέω έγινε σε ουδέτερο έδαφος, σε ένα μνημόσυνο, αφού κι οι δυο αφιέρωσαν ένα έργο τους, ποίημα ο Βάρναλης και τραγούδι ο Ντίλαν, στον ίδιο νεκρό, σε έναν δεκατετράχρονο μαύρο που έπεσε θύμα άγριας ρατσιστικής δολοφονίας στην πολιτεία του Μισισιπή, τον Έμετ Τιλ. Η δολοφονία του Έμετ Λιούις Τιλ έγινε στα τέλη Αυγούστου του 1955. Ο δεκατετράχρονος μαύρος, που κατοικούσε στο Σικάγο, είχε πάει για το καλοκαίρι σε συγγενείς στον Μισισιπή. Μαζί με άλλους μαύρους έφηβους μπήκε στο μπακάλικο του χωριού, που το κρατούσε η 21χρονη (λευκή) Καρολίνα Μπράιαντ, και της μίλησε με οικειότητα, ενώ φεύγοντας σφύριξε κολακευτικά (αργότερα μαθεύτηκε ότι ο Τιλ είχε σοβαρό πρόβλημα με το τραύλισμα και γι’ αυτό σφύριζε τα λόγια του). Τέτοια τόλμη, από έναν ξενοφερμένο, έκανε αίσθηση στη μικρή κοινωνία όπου ο φυλετικός διαχωρισμός βασίλευε. Μερικές μέρες αργότερα, επέστρεψε ο σύζυγος της μπακάλισσας, που έλειπε σε εκδρομή για ψάρεμα, και όταν έμαθε τα καθέκαστα πήγε, μαζί με τον ετεροθαλή αδελφό του στο σπίτι όπου φιλοξενιόταν ο Έμετ Τιλ. Μπήκαν μέσα στις 2 το πρωί της 28ης Αυγούστου, άρπαξαν τον νεαρό, τον φόρτωσαν στο αυτοκίνητο και έφυγαν. Τον βασάνισαν, τον χτύπησαν, τον πυροβόλησαν, τον έριξαν στο ποτάμι. Δυο-τρεις μέρες αργότερα το παραμορφωμένο πτώμα του ανέβηκε στην επιφάνεια και βρέθηκε. Το κεφάλι του ήταν ένας άμορφος πρησμένος όγκος, και οι αρχές ήθελαν να θαφτεί χωρίς να ανοιχτεί το φέρετρο -αλλά η μητέρα του επέμεινε κι έτσι όλοι είδαν το φρικτό θέαμα. Έχει και χειρότερα. Μπορεί στον Βορρά να είχε ξεσηκωθεί κατακραυγή, αλλά η δίκη έγινε στον Μισισιπή. Και στη δίκη, η υπεράσπιση εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι το πτώμα ήταν παραμορφωμένο και αμφισβήτησε την ταυτότητα του νεκρού: ο Έμετ Τιλ είναι ζωντανός και κρύβεται και το πτώμα το έριξαν στο ποτάμι άνθρωποι του NAACP (της οργάνωσης για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων). Στις 23 Σεπτεμβρίου οι ένορκοι, όλοι τους λευκοί, ύστερα από συνεδρίαση 67 μόλις λεπτών (μαζί με διάλειμμα για αναψυκτικά) απάλλαξαν ομόφωνα τους δυο κατηγορουμένους. Έχει κι ακόμα χειρότερα. Οι δυο αθωωμένοι φονιάδες, έδωσαν συνέντευξη σε μεγάλο περιοδικό, όντας πλέον σίγουροι ότι δεν πρόκειται να δικαστούν ξανά (πρόκειται για τη νομική αρχή του double jeopardy, που επιβάλλει το ακαταδίωκτο για αδίκημα για το οποίο κάποιος έχει ήδη δικαστεί (νομίζω εμείς το λέμε λατινοπρεπώς non bis in idem, όχι δυο φορές για το ίδιο πράγμα). Στη συνέντευξη αυτή ομολόγησαν ότι εκείνοι είχαν σκοτώσει τον Τιλ, αν και είπαν ότι ήθελαν απλώς να τον τρομάξουν για να μάθει τη θέση του. Βρήκα ένα απόσπασμα από τα λόγια του ενός φονιά, που το αφήνω αμετάφραστο, όχι επειδή είναι δύσκολη η επιχειρηματολογία του αγριάνθρωπου αλλά επειδή η οργή κάνει το αίμα μου να κοχλάζει. Well, what else could we do? He was hopeless. I’m no bully; I never hurt a nigger in my life. I like niggers—in their place—I know how to work ’em. But I just decided it was time a few people got put on notice. As long as I live and can do anything about it, niggers are gonna stay in their place. Niggers ain’t gonna vote where I live. If they did, they’d control the government. They ain’t gonna go to school with my kids. And when a nigger gets close to mentioning sex with a white woman, he’s tired o’ livin’. I’m likely to kill him. Me and my folks fought for this country, and we got some rights. I stood there in that shed and listened to that nigger throw that poison at me, and I just made up my mind. ‘Chicago boy,’ I said, ‘I’m tired of ’em sending your kind down here to stir up trouble. Goddam you, I’m going to make an example of you—just so everybody can know how me and my folks stand.‘ Η υπόθεση του Έμετ Τιλ έκανε πάταγο στις Ηνωμένες Πολιτείες,
[Orasi] Όταν ο Μπομπ Ντίλαν συνάντησε τον Βάρναλη
Αυτό είναι το τραγούδι του Ντύλαν για τον θάνατο του μαύρου: THE DEATH OF EMMETT TILL (Dylan cover) by Roger Holmroos. https://www.youtube.com/watch?v=CCY9CVdbE2I -- From: "Σκορδίλης Σπύρος" Sent: Sunday, October 16, 2016 5:10 PM To: "Α Όραση Όραση" Subject: [Orasi] Όταν ο Μπομπ Ντίλαν συνάντησε τον Βάρναλη Όταν ο Μπομπ Ντίλαν συνάντησε τον Βάρναλη Με τον τίτλο που διάλεξα να βάλω, υπάρχει φόβος να μου πείτε ότι επιδιώκω να προσελκύσω αναγνώστες με εντυπωσιακούς αλλά παραπλανητικούς τίτλους. Συναντήθηκαν ποτέ ο Κώστας Βάρναλης με τον Μπομπ Ντίλαν; Παρά τη μεγάλη διαφορά ηλικίας, θα μπορούσαν -θεωρητικά- να έχουν συναντηθεί, ας πούμε στη δεκαετία του 1960, αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ. Χρησιμοποιώ μεταφορικά τον όρο «συνάντηση», κάτι που συμβαίνει συχνά όταν αναφερόμαστε σε συγγραφείς και γενικότερα σε ανθρώπους της τέχνης -συναντήθηκαν μέσα από το έργο τους. Δεν νομίζω ότι ο ένας ήξερε το έργο του άλλου -η συνάντηση που λέω έγινε σε ουδέτερο έδαφος, σε ένα μνημόσυνο, αφού κι οι δυο αφιέρωσαν ένα έργο τους, ποίημα ο Βάρναλης και τραγούδι ο Ντίλαν, στον ίδιο νεκρό, σε έναν δεκατετράχρονο μαύρο που έπεσε θύμα άγριας ρατσιστικής δολοφονίας στην πολιτεία του Μισισιπή, τον Έμετ Τιλ. Η δολοφονία του Έμετ Λιούις Τιλ έγινε στα τέλη Αυγούστου του 1955. Ο δεκατετράχρονος μαύρος, που κατοικούσε στο Σικάγο, είχε πάει για το καλοκαίρι σε συγγενείς στον Μισισιπή. Μαζί με άλλους μαύρους έφηβους μπήκε στο μπακάλικο του χωριού, που το κρατούσε η 21χρονη (λευκή) Καρολίνα Μπράιαντ, και της μίλησε με οικειότητα, ενώ φεύγοντας σφύριξε κολακευτικά (αργότερα μαθεύτηκε ότι ο Τιλ είχε σοβαρό πρόβλημα με το τραύλισμα και γι’ αυτό σφύριζε τα λόγια του). Τέτοια τόλμη, από έναν ξενοφερμένο, έκανε αίσθηση στη μικρή κοινωνία όπου ο φυλετικός διαχωρισμός βασίλευε. Μερικές μέρες αργότερα, επέστρεψε ο σύζυγος της μπακάλισσας, που έλειπε σε εκδρομή για ψάρεμα, και όταν έμαθε τα καθέκαστα πήγε, μαζί με τον ετεροθαλή αδελφό του στο σπίτι όπου φιλοξενιόταν ο Έμετ Τιλ. Μπήκαν μέσα στις 2 το πρωί της 28ης Αυγούστου, άρπαξαν τον νεαρό, τον φόρτωσαν στο αυτοκίνητο και έφυγαν. Τον βασάνισαν, τον χτύπησαν, τον πυροβόλησαν, τον έριξαν στο ποτάμι. Δυο-τρεις μέρες αργότερα το παραμορφωμένο πτώμα του ανέβηκε στην επιφάνεια και βρέθηκε. Το κεφάλι του ήταν ένας άμορφος πρησμένος όγκος, και οι αρχές ήθελαν να θαφτεί χωρίς να ανοιχτεί το φέρετρο -αλλά η μητέρα του επέμεινε κι έτσι όλοι είδαν το φρικτό θέαμα. Έχει και χειρότερα. Μπορεί στον Βορρά να είχε ξεσηκωθεί κατακραυγή, αλλά η δίκη έγινε στον Μισισιπή. Και στη δίκη, η υπεράσπιση εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι το πτώμα ήταν παραμορφωμένο και αμφισβήτησε την ταυτότητα του νεκρού: ο Έμετ Τιλ είναι ζωντανός και κρύβεται και το πτώμα το έριξαν στο ποτάμι άνθρωποι του NAACP (της οργάνωσης για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων). Στις 23 Σεπτεμβρίου οι ένορκοι, όλοι τους λευκοί, ύστερα από συνεδρίαση 67 μόλις λεπτών (μαζί με διάλειμμα για αναψυκτικά) απάλλαξαν ομόφωνα τους δυο κατηγορουμένους. Έχει κι ακόμα χειρότερα. Οι δυο αθωωμένοι φονιάδες, έδωσαν συνέντευξη σε μεγάλο περιοδικό, όντας πλέον σίγουροι ότι δεν πρόκειται να δικαστούν ξανά (πρόκειται για τη νομική αρχή του double jeopardy, που επιβάλλει το ακαταδίωκτο για αδίκημα για το οποίο κάποιος έχει ήδη δικαστεί (νομίζω εμείς το λέμε λατινοπρεπώς non bis in idem, όχι δυο φορές για το ίδιο πράγμα). Στη συνέντευξη αυτή ομολόγησαν ότι εκείνοι είχαν σκοτώσει τον Τιλ, αν και είπαν ότι ήθελαν απλώς να τον τρομάξουν για να μάθει τη θέση του. Βρήκα ένα απόσπασμα από τα λόγια του ενός φονιά, που το αφήνω αμετάφραστο, όχι επειδή είναι δύσκολη η επιχειρηματολογία του αγριάνθρωπου αλλά επειδή η οργή κάνει το αίμα μου να κοχλάζει. Well, what else could we do? He was hopeless. I’m no bully; I never hurt a nigger in my life. I like niggers—in their place—I know how to work ’em. But I just decided it was time a few people got put on notice. As long as I live and can do anything about it, niggers are gonna stay in their place. Niggers ain’t gonna vote where I live. If they did, they’d control the government. They ain’t gonna go to school with my kids. And when a nigger gets close to mentioning sex with a white woman, he’s tired o’ livin’. I’m likely to kill him. Me and my folks fought for this country, and we got some rights. I stood there in that shed and listened to that nigger throw that poison at me, and I just made up my mind. ‘Chicago boy,’ I said, ‘I’m tired of ’em sending your kind down here to stir up trouble. Goddam you, I’m going to make an example of you—just so everybody can know how me and my folks stand.‘ Η υπόθεση του Έμετ Τιλ έκανε πάταγο στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά στον ελληνικό τύπο δεν προβλήθηκε και πολύ, όχι μόνο εξαιτίας της απόστασης αλλά επειδή τον Σεπτέμβριο του 1955 η προσοχή μας ήταν εύλογα στραμμένη ολοκληρωτικά στο σεπτεμβριανό πογκρόμ κατά των Ρωμιών της Πόλης. Τρία χρόνια αργότερα είχαμε
[Orasi] Όταν ο Μπομπ Ντίλαν συνάντησε τον Βάρναλη
Όταν ο Μπομπ Ντίλαν συνάντησε τον Βάρναλη Με τον τίτλο που διάλεξα να βάλω, υπάρχει φόβος να μου πείτε ότι επιδιώκω να προσελκύσω αναγνώστες με εντυπωσιακούς αλλά παραπλανητικούς τίτλους. Συναντήθηκαν ποτέ ο Κώστας Βάρναλης με τον Μπομπ Ντίλαν; Παρά τη μεγάλη διαφορά ηλικίας, θα μπορούσαν -θεωρητικά- να έχουν συναντηθεί, ας πούμε στη δεκαετία του 1960, αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ. Χρησιμοποιώ μεταφορικά τον όρο «συνάντηση», κάτι που συμβαίνει συχνά όταν αναφερόμαστε σε συγγραφείς και γενικότερα σε ανθρώπους της τέχνης -συναντήθηκαν μέσα από το έργο τους. Δεν νομίζω ότι ο ένας ήξερε το έργο του άλλου -η συνάντηση που λέω έγινε σε ουδέτερο έδαφος, σε ένα μνημόσυνο, αφού κι οι δυο αφιέρωσαν ένα έργο τους, ποίημα ο Βάρναλης και τραγούδι ο Ντίλαν, στον ίδιο νεκρό, σε έναν δεκατετράχρονο μαύρο που έπεσε θύμα άγριας ρατσιστικής δολοφονίας στην πολιτεία του Μισισιπή, τον Έμετ Τιλ. Η δολοφονία του Έμετ Λιούις Τιλ έγινε στα τέλη Αυγούστου του 1955. Ο δεκατετράχρονος μαύρος, που κατοικούσε στο Σικάγο, είχε πάει για το καλοκαίρι σε συγγενείς στον Μισισιπή. Μαζί με άλλους μαύρους έφηβους μπήκε στο μπακάλικο του χωριού, που το κρατούσε η 21χρονη (λευκή) Καρολίνα Μπράιαντ, και της μίλησε με οικειότητα, ενώ φεύγοντας σφύριξε κολακευτικά (αργότερα μαθεύτηκε ότι ο Τιλ είχε σοβαρό πρόβλημα με το τραύλισμα και γι’ αυτό σφύριζε τα λόγια του). Τέτοια τόλμη, από έναν ξενοφερμένο, έκανε αίσθηση στη μικρή κοινωνία όπου ο φυλετικός διαχωρισμός βασίλευε. Μερικές μέρες αργότερα, επέστρεψε ο σύζυγος της μπακάλισσας, που έλειπε σε εκδρομή για ψάρεμα, και όταν έμαθε τα καθέκαστα πήγε, μαζί με τον ετεροθαλή αδελφό του στο σπίτι όπου φιλοξενιόταν ο Έμετ Τιλ. Μπήκαν μέσα στις 2 το πρωί της 28ης Αυγούστου, άρπαξαν τον νεαρό, τον φόρτωσαν στο αυτοκίνητο και έφυγαν. Τον βασάνισαν, τον χτύπησαν, τον πυροβόλησαν, τον έριξαν στο ποτάμι. Δυο-τρεις μέρες αργότερα το παραμορφωμένο πτώμα του ανέβηκε στην επιφάνεια και βρέθηκε. Το κεφάλι του ήταν ένας άμορφος πρησμένος όγκος, και οι αρχές ήθελαν να θαφτεί χωρίς να ανοιχτεί το φέρετρο -αλλά η μητέρα του επέμεινε κι έτσι όλοι είδαν το φρικτό θέαμα. Έχει και χειρότερα. Μπορεί στον Βορρά να είχε ξεσηκωθεί κατακραυγή, αλλά η δίκη έγινε στον Μισισιπή. Και στη δίκη, η υπεράσπιση εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι το πτώμα ήταν παραμορφωμένο και αμφισβήτησε την ταυτότητα του νεκρού: ο Έμετ Τιλ είναι ζωντανός και κρύβεται και το πτώμα το έριξαν στο ποτάμι άνθρωποι του NAACP (της οργάνωσης για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων). Στις 23 Σεπτεμβρίου οι ένορκοι, όλοι τους λευκοί, ύστερα από συνεδρίαση 67 μόλις λεπτών (μαζί με διάλειμμα για αναψυκτικά) απάλλαξαν ομόφωνα τους δυο κατηγορουμένους. Έχει κι ακόμα χειρότερα. Οι δυο αθωωμένοι φονιάδες, έδωσαν συνέντευξη σε μεγάλο περιοδικό, όντας πλέον σίγουροι ότι δεν πρόκειται να δικαστούν ξανά (πρόκειται για τη νομική αρχή του double jeopardy, που επιβάλλει το ακαταδίωκτο για αδίκημα για το οποίο κάποιος έχει ήδη δικαστεί (νομίζω εμείς το λέμε λατινοπρεπώς non bis in idem, όχι δυο φορές για το ίδιο πράγμα). Στη συνέντευξη αυτή ομολόγησαν ότι εκείνοι είχαν σκοτώσει τον Τιλ, αν και είπαν ότι ήθελαν απλώς να τον τρομάξουν για να μάθει τη θέση του. Βρήκα ένα απόσπασμα από τα λόγια του ενός φονιά, που το αφήνω αμετάφραστο, όχι επειδή είναι δύσκολη η επιχειρηματολογία του αγριάνθρωπου αλλά επειδή η οργή κάνει το αίμα μου να κοχλάζει. Well, what else could we do? He was hopeless. I’m no bully; I never hurt a nigger in my life. I like niggers—in their place—I know how to work ’em. But I just decided it was time a few people got put on notice. As long as I live and can do anything about it, niggers are gonna stay in their place. Niggers ain’t gonna vote where I live. If they did, they’d control the government. They ain’t gonna go to school with my kids. And when a nigger gets close to mentioning sex with a white woman, he’s tired o’ livin’. I’m likely to kill him. Me and my folks fought for this country, and we got some rights. I stood there in that shed and listened to that nigger throw that poison at me, and I just made up my mind. ‘Chicago boy,’ I said, ‘I’m tired of ’em sending your kind down here to stir up trouble. Goddam you, I’m going to make an example of you—just so everybody can know how me and my folks stand.‘ Η υπόθεση του Έμετ Τιλ έκανε πάταγο στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά στον ελληνικό τύπο δεν προβλήθηκε και πολύ, όχι μόνο εξαιτίας της απόστασης αλλά επειδή τον Σεπτέμβριο του 1955 η προσοχή μας ήταν εύλογα στραμμένη ολοκληρωτικά στο σεπτεμβριανό πογκρόμ κατά των Ρωμιών της Πόλης. Τρία χρόνια αργότερα είχαμε ένα άλλο ρατσιστικό έγκλημα, πολύ παρόμοιο, που όμως έκανε πολύ λιγότερη αίσθηση. Στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμας, ένας δεκαεφτάχρονος μαύρος, ο Γκας Φόστερ, τηλεφώνησε σε μια λευκή και της ζήτησε να βγουν. Εκείνη ειδοποίησε την αστυνομία, που της έδωσε εντολή να συνεχίσει να του μιλάει. Οι αστυνομικοί εντόπισαν τον τηλεφωνικό θάλαμο από τον οποίο γινόταν η συνδιάλεξη και σε λίγο κατέφθασε ένα πε
