|
GLAS prenosi |
Otvoreno pismo predsedniku Vlade Republike Srbije dr Zoranu Đinđiću
Antikomunisti idu Brozovim stopama
Teritorija bivšeg beogradskog pašaluka imala bi više istorijskog opravdanja za autonomiju nego deo teritorije Srbije preko Save i Dunava
Poštovani predsedniče, povod da vam se obratim na ovaj način jesu Vaše reči "da autonomija Vojvodine u Srbiji" ima istorijsko opravdanje i utemeljenje", kao i najavljena sednica Skupštine na kojoj treba da se usvoji "omnibus" zakon o prenosu nekih ovlašćenja sa Republike na Vojvodinu, i to po hitnom postupku. S tim u vezi želim da skrenem Vašu pažnju na sledeće:
Što se istorijskog opravdanja tiče, treba imati u vidu ove činjenice:
1.
Teritorija bivšeg beogradskog pašaluka imala bi više istorijskog opravdanja za
autonomiju nego deo teritorije Srbije preko Save i Dunava. Zašto? Zato što je
teritorija beogradskog pašaluka u okviru turske carevine još 1830. dobila punu
autonomiju, i to uz međunarodnu garanciju (pritisak Rusije na Tursku), iz čega
je 1835. godine proizašao prvi Ustav Knjaževstva Srbije, u čijem 1 članu, pored
sultana Mahmuda Drugog, stoji i formalna garancija ruskog imperatora Nikolaja
Prvog.
Nije teško zamisliti kako bi Srbija izgledala kad bi se i na teritoriji
bivšeg beogradskog pašaluka ustanovila autonomija. Srbija bi kao ostatak bila
samo južno od Aleksinca, pa bi se pašalučki autonomaši pridružili vojvođanskim u
kuknjavi kako ih patuljasti ostatak Srbije "pljačka" i zajedno, pod pretnjom
internacionalizacije, tražili republike, za koje bi Aleksandar Fira besplatno
pisao ustave.
Međutim, tek 18 godina kasnije (1848) Srbi preko Save i Dunava
u Sremskim Karlovcima proglašavaju Srpsko vojvodstvo, čija se "autonomija",
usled raznih smicalica Beča i bezobzirnog tlačenja od mađarskih vlasti,
praktično svela samo na crkvenu autonomiju.
|
Sa štitom ili na njemu Poštovani gospodine predsedniče, |
||||
2. Kao rezultat istorijskih težnji srpskog naroda za ujedinjenjem, na kraju Prvog svetskog rata, 25. novembra 1918. održana je Velika narodna skupština Srba, Bunjevaca i ostalih Slovena u "Banatu, Bačkoj i Baranji" (još nema ni pomena o nazivu Vojvodina), za koju je u 211 opština izabrano 757 poslanika "sveg našeg naroda u Banatu, Bačkoj i Baranji (a ne u Vojvodini) i to po ključu jedan poslanik na hiljadu duša sa navršenih 20 godina života.
Predlažući rezoluciju o priključenju Banata, Bačke i Baranje Kraljevini Srbiji, Jaša Tomić je rekao: "Slavna skupštino! U ovom po nas najvažnijem trenutku ne smemo zaboraviti na one velike žrtve braće iz Srbije koji prosuše svoju dragocenu krv u skoro sedmogodišnjem ratu za oslobođenje podjarmljene braće svoje", navodeći "da je i naš pesnik Zmaj Jovanović predvideo da će do ovoga doći, da će se braća ujediniti". Svi predlozi usvojeni su jednoglasno. Prve dve tačke rezolucije o priključenju glase:
"1. Molim Vladu bratske Srbije da na kongresu mira zastupa naše interese.
2. Priključujemo se Kraljevini Srbiji, koja svojim radom i razvitkom ujamčava
slobodu, ravnopravnost, napredak u svakom pravcu, ne samo nami, nego i svima
slovenskim pa i neslovenskim narodima koji sa nama zajedno žive".
Pošto je
završila rad, "Skupština se razilazi uz pevanje pesme: "Orao klikće sa visine"
sa refrenom "Mi smo s tobom, Petre Karađorđeviću".
Uprkos jasnoj rezoluciji,
profesori istorije države i prava, pravnih fakulteta u Beogradu i Zagrebu
Dragoslav Janković i Bogdan Krizman u svojoj dvotomnoj "Građi o stvaranju
jugoslovenske države (1. januar - 20. decembar 1918)" u izdanju Instituta
društvenih nauka - Odeljenja za istorijske nauke - na strani 653 apologetski
pišu: "O priključenju Vojvodine - Srbiji". Ako bi navodili pojedine teritorije,
uvaženi profesori morali bi da pomenu i Baranju, koju je Broz već prigrabio i
pripojio Hrvatskoj. Ovakvo pisanje profesora samo potvrđuje da su društvene
nauke, sa nekim izuzecima, bile obične sluškinje Brozovog režima.
3. Što se pak utemeljenja autonomije preko Save i Dunava tiče, onda treba reći da su njeni utemeljivači bili, niko drugi, nego kaplar Adolf Hitler i narednik Josip Broz, inače, najveći sin svih naroda i narodnosti Jugoslavije", obojica pripadnici austrougarske vojske, koji su sa Cera i Kolubare dvaput morali glavačke da beže preko Drine i Save od "zlih" Srba, "što vonjaju na beli luk", a oni su samo branili svoje domove od "civilizovane" soldateske.
Kako? Vrlo jednostavno: Komadanjem Jugoslavije Hitler je oteo deo teritorije preko Save i Dunava, a Josip Broz je - ukidajući Dalmaciji status pokrajine i ne pominjući da višenacionalnoj Istri podari autonomiju - oteti deo proglasio pokrajinom i ustoličio autonomiju, naravno bez Baranje (već pripojene Hrvatskoj). Kakva li plodna saradnja između Gefrajtera i Feldvebela, iz koje se rodila današnja AP Vojvodina, a Predsedništvo Skupštine Srbije, pozivajući se na želje naroda Pokrajine i odluke Privremene narodne skupštine DFJ (u stvari AVNOJ-a koji se proglasio skupštinom), - 1. septembra 1945. samo formalno "ustanovljava" Autonomnu pokrajinu Vojvodinu.
Uvredljivo bi bilo upoređivati želje naroda Banata, Bačke i Baranje, izražene preko 757 poslanika izabranih po ključu, "jedan poslanik na hiljadu duša sa navršenih 20 godina života" i "želje" izražene preko Broza, Kardelja i Bakarića, inicijatora, a možda i formalnih predlagača odluke o autonomiji preko Save i Dunava. Prema tome, ustanovljenje pokrajine i njene autonomije jeste nametnuta spolja.
Autonomija se vrzma samo u glavama autonomaša, birokratije i onih zavisnih od nje, kao i političke i intelektualne elite, a ne i u glavama običnih ljudi. Evo dokaza: neka bilo ko od autonomaša dođe na beogradske pijace i upita svoje sunarodnike odakle su. Obavezno će reći: iz Banata, Bačke ili Srema, a niko iz Vojvodine, neko će reći i "iz preka", a za građane ostalog dela Srbije oni su prečani, Banaćani, Bačvani i Sremci.
Poštovani predsedniče, neviđen je pritisak, pa i otvorene pretnje autonomaša i separatista da će na Vojvodini mnogima, pa i premijeru, biti polomljeni zubi, a da se na to adekvatno ne reaguje. Ako to ne čine političke i državne institucije, onda bi morale da se oglase redakcije državnih medija, a ne da prećutkuju antiautonomaške pojave. Kako objasniti činjenicu ignorisanja
Osnivačke skupštine Srpskog narodnog pokreta "Svetozar Miletić", održane 25. novembra 2001. u Novom Sadu od sva tri kanala državne TV, "Politike, te "nacionalne institucije srpskog naroda", i još nekih medija. Zato ne čudi da novinar "Politike" u intervjuu Mirka Čanadanovića ne nađe za shodno da mu ne postavi pitanje o njegovom mišljenju prema pomenutoj osnivačkoj skupštini. Jedino "Glas javnosti", nezavisni, a patriotski orijentisan list, dade punu informaciju, donevši put tekst uvodne besede akademika Vasilija Krestića. Od državnih predstavnika jedino je reagovao Nenad Čanak, nazvavši učesnike akademike trubačima.
Poštovani gospodine predsedniče,
Mislim da su ove činjenice dovoljan osnov
da predloženi "omnibus" zakon bude povučen iz skupštinske procedure, bez obzira
na svakojake pretnje autonomaša i separatista, a da se pitanje Vojvodine ostavi
za posle donošenja novog ustava. Posle toga bi se izvršila teritorijalna
reogranizacija Srbije, (namerno izostavljam reč "regionalizacija"), za šta imamo
dovoljno naziva kojima možemo označiti pojedine teritorijalne jedinice, počev od
opštine, sreza, okruga i oblasti, a zatim se doneo Zakon o lokalnoj
samoupravi.
Ako želimo da se za svagda oslobodimo povremenog povampirenja
autonomaša-separatista, koji bi hteli da se trajno popnu na grbaču Banaćana,
Sremaca i Bačvana, onda se i na ovom sektoru naše raspete države vratimo našim
korenima, a koreni su rezolucije Velike narodne Skupštine održane 25. novembra
1918. u Novom Sadu, kao i Zmaj, Đura Jakšić, Sremac, Jaša Tomić, Petar Konjović,
Svetozar Miletić i drugi velikani iz tog dela Srbije. "Sve autonomne težnje koje
su usledile posle toga (1918) i koje su danas aktuelne nemaju srpski, već
izrazito antisrpski karakter". (V. Krestić). Pa zar nije dovoljna izjava Lazara
Koliševskog na sednici CK SKJ, posle Brozove smrti, da treba odbaciti floskulu
"što slabija Srbija, to jača Jugoslavija", a autonomne pokrajine su bile glavne
poluge za destrukciju Srbije.
Vraćajući se korenima, potrebno je da se pri
teritorijalnoj organizacije Srbije, Banat, Bačka i Srem odrede kao posebne
teritorijalna jedinice, a da li će se zvati okruzi ili oblasti svejedno je. Na
isti način bi se odredile teritorijalne jedinice i na drugom delu Srbije. Koje
poslove će obavljati oblasti, odnosno okruzi, stvar je političkog dogovora, ali
nikako funkcije koje spadaju u prerogative države, kao i funkcije od značaja za
celu republiku.
MILUTIN NOVKOVIĆ
pravnik, Beograd
NSP Lista isprobava demokratiju u praksi
==^================================================================ This email was sent to: archive@jab.org EASY UNSUBSCRIBE click here: http://topica.com/u/?bUrBE8.bVKZIq Or send an email to: [EMAIL PROTECTED] T O P I C A -- Register now to manage your mail! http://www.topica.com/partner/tag02/register ==^================================================================
spacer.gif
Description: GIF image
black.gif
Description: GIF image
